Wat al een tijdje circuleerde onder Wetstraatschuivers stond afgelopen zaterdag open en bloot in De Standaard: ‘ Premier zoekt “topjob” voor Rik Daems‘.
Het is een vaak gehoorde opmerking onder politici dat, mochten zij met al hun talent een betrekking in de privésector hebben aanvaard of zelf als zakenman of als beoefenaar van een vrij beroep door het leven zijn gegaan, hun financiële verdiensten onnoemelijk veel hoger zouden liggen. Waarnemers worden dan geacht stil te worden van bewondering voor zo veel moed en zelfopoffering.
Maar wat blijkt? Voor Daems wordt niet naar een baan in de privésector gezocht, maar wel – althans volgens De Standaard – binnen die grote beschutte werkplaats van de politiek. Er wordt gedacht aan het CEO-schap van de maatschappij die moet ontstaan uit de nakende fusie van de Federale Investeringsmaatschappij en de Federale Participatiemaatschappij. Ook een economisch gezantschap liefst ver weg, in het Verre Oosten, valt niet uit te sluiten.
Vreemd dat Rik Daems, de fractieleider van de VLD in de Kamer van Volksvertegenwoordigers zich daartoe leent. Want was het Daems niet die ooit, liggend op de trappen voor zijn neopalladiaanse villa, de gedachten de vrije loop liet en zich scherp afzette tegen het sociaal profitariaat dat niet streng genoeg kon worden bestraft? Hoe valt het te rijmen dat deze man nu de Wetstraat 16 als een bijhuis van de VDAB en de premier als een arbeidsconsulent gebruikt?
Het is een publiek geheim dat Rik Daems privé in kommer leeft. En zo te zien wil zijn partij, de VLD, hem stilletjes van de politieke radar laten verdwijnen.
De premier is de jongste tijd druk doende om enkele electoraal verdienstelijke maar politiek minderbegaafde partijgenoten onder de pannen te krijgen. Gewezen CVP’er Karel Pinxten kreeg met zijn benoeming bij het Europees Rekenhof een mooie beloning voor zijn liberale bekering.
Minder succesvol waren de pogingen van de premier om minister van Economische Zaken Marc Verwilghen eerst als chef naar het Hoog VN-Commissariaat voor de Vluchtelingen en naderhand als Commissaris voor de Mensenrechten naar de Raad van Europa te verkassen. Zowel bij de VN als bij de Raad van Europa stootte de kandidatuur van Verwilghen, ondanks de mobilisatie van alle diplomatieke krachten bij Buitenlandse Zaken, op zwaar verzet.
Verwilghen, die destijds van Dendermonde naar Knokke verhuisde, is er intussen ook in geslaagd de lokale VLD-afdeling te verdelen door openlijk te streven naar een gemeentelijk kartel met CD&V tégen de Gemeentebelangen van de almachtige en liberaal gestemde burgemeester Leopold Lippens.
Toen de CD&V’ers het aanbod weigerden, werden ze, volgens de krant De Morgen, door Verwilghen afgedreigd: ‘Want, vergeet niet dat Dirk Van Mechelen minister van Ruimtelijke Ordening is. Zo’n rechtstreekse toegang via een liberale burgemeester kan voor een ambitieuze gemeente als Knokke-Heist zeker voordelen opleveren.’ In de buurlanden kon Verwilghen na dergelijke uitspraak geen minuut langer minister blijven.
Welke politieke of maatschappelijke bijdragen hebben Verwilghen en Daems dan wel al geleverd, om de demarches van de premier van het land te wettigen? Als voorzitter van de commissie-Dutroux liet Verwilghen wat een diepgravende enquête moest worden, ontaarden in een groteske imitatie van parlementair onderzoekswerk. Naderhand belandde hij als justitieminister in zeven sloten tegelijk en als minister van Economische Zaken is hij vrijwel onzichtbaar.
Van Rik Daems onthouden we wat in zijn eigen VLD over hem wordt gezegd: ‘ De man die goud in lood kan veranderen‘. Wie aan zijn ministeriële loopbaan onder Verhofstadt I terugdenkt, herinnert zich alleen dat Daems als voogdijminister het Sabena-dossier liet ontsporen en niet de moed had om het funeste Astoria-akkoord, achter zijn rug gesloten, ongedaan te maken.
Het geeft te denken dat deze twee politieke lichtgewichten, niet langer tevreden als minister en volksvertegenwoordiger – twee eerbare functies, waarvoor ze overigens voortreffelijk worden betaald – nu ook levenslang een auto met chauffeur en een eigen ivoren toren willen.
Rik Van Cauwelaert
