Gesprek met Sulaiman Najjab van de PLO.
“De Israëlische controle over Palestijns gebied blijft onze grootste uitdaging”, zegt Sulaiman Najjab, PLO-hoofdman voor de regio Ramallah. “De uitbreiding van de joodse kolonies is het instrument voor die kolonie. Denk je dat er één Palestijn is die gelooft dat dit de weg naar de echte vrede is? Onze mensen hebben deze praktijken aangeklaagd bij de Israëli’s en de Verenigde Naties, maar zolang de internationale gemeenschap geen druk uitoefent zal er niet veel gebeuren. Van vorderingen in het vredesproces is er geen sprake meer sinds Netanyahu aangetreden is. Ons programma is onveranderd gebleven: de bezette gebieden bevrijden met Jeruzalem als hoofdstad en het probleem van de vluchtelingen oplossen. Wij organiseren acties en mobiliseren mensen om dit te bereiken. Terrorisme veroordelen wij evengoed als de Palestijnse Autoriteit. Geweld speelt alleen de rechtse joden in de kaart.”
Vele Palestijnen morren over hun leiders.
Sulaiman Najjab: We leven in een overgangsperiode, met alle onzekerheid en spanning van dien. Niemand weet wat de toekomst gaat brengen: onafhankelijkheid of net de intensifiëring van de bezetting. Maar dat is geen excuus voor onze eigen tekortkomingen: de corruptie binnen de Palestijnse Autoriteit en een juridisch vacuüm dat misbruik mogelijk maakt. De Palestijnen hebben decennialang de hoop gekoesterd dat hun eigen gezagsdragers ideaal zouden zijn, en nu zijn ze teleurgesteld. De Palestijnse Autoriteit is echter geen monopoliet blok. Er is een interne worsteling aan de gang om principes als egalitarisme en pluralisme ingang te doen vinden. Voor de man in de straat gaat dat allemaal niet snel genoeg, vandaar het gemor.
Arafat zegt dat terreurbeheersing en respect voor de mensenrechten niet op elkaar rijmen.
Najjab: We kunnen beide tegelijk doen. We worden onder druk gezet om op te treden tegen Hamasleden, maar wanneer niet bewezen is dat ze zich schuldig gemaakt hebben aan criminele feiten, moeten we hier zeer omzichtig mee omspringen. We hebben een parlement nodig dat deze zaken krachtdadig aanpakt, maar wat zien we? Een parlementscommissie start een onderzoek naar corruptie en klasseert daarna het dossier zonder verder gevolg. Zo verliest het parlement zijn geloofwaardigheid in de straten. De mensen worden ook mondiger. Een grote staking door onderwijzend personeel om loonopslag werd gesteund door andere ambtenaren en militairen, en de stakers haalden hun slag thuis.
Ander voorbeeld. Volgens het Oslo-akkoord moeten vijfduizend Palestijnse politieke gevangenen vrijgelaten worden door de Israëli’s. In de praktijk dreigen ordinaire criminelen vrij te komen omdat de Palestijnse onderhandelaar niet effectief optrad. Dat strijkt de mensen hier natuurlijk tegen de haren in. Kortom, na jaren van brutale onderdrukking is een goed functionerende democratie het minste wat we verplicht zijn aan het Palestijnse volk.”
Ria Goris
