Precies 3221 Braziliaanse fans betaalden vrijdagochtend tussen 300 en 750 euro voor een WK-finaleticket in Yokohama. Eén dag later deden 2300 opgeluchte Duitse fans hetzelfde en vermeden ze op die manier een wanhopige zoektocht naar een zaak met een tv-scherm. Want in tegenstelling tot Zuid-Korea, waar de voorbije weken een half miljoen tot zeven miljoen fans op straat de wedstrijden volgden, liet het Japanse organisatiecomité JAWOC het plaatsen van reuzenschermen niet toe, uit vrees voor een massale volkstoeloop met ongeregeldheden. Ook verkopers van televisietoestellen kregen het vriendelijke verzoek om hun apparaten in de etalage niet af te stemmen op de finale en zo samenscholingen op straat te vermijden.
Een paar dagen vóór de finale meldde de FIFA dat 94 procent van de WK-tickets verkocht was geraakt. De klacht van de organisatiecomités JAWOC en KOWOC dat ze te laat de niet verkochte tickets hadden gerecupereerd om die ter plaatse aan de man te brengen, werd door verkoper Byrom, verantwoordelijk gesteld voor dat falen, gecounterd. Omdat de stadions te laat waren afgewerkt, raakte de informatie over hoeveel plaatsen per stadion beschikbaar waren niet in Byroms handen tegen 15 oktober 2001, zoals gepland. Voorlopige cijfers werden maar vrijgegeven medio februari 2002 en bevestigd half maart, waardoor Byrom in zes weken tijd de klus moest klaren, in plaats van in zes maanden.
Door die vertraging liep de ticketverkoop voor wedstrijden op de eerste vier speeldagen schade op, maar vanaf 4 juni en match 12 waren er volgens Byrom geen problemen meer, op een enkele uitzondering na, zoals toen bij Japan-Turkije 544 zogezegde killed seats (met een beperkt uitzicht op het veld) niet verkocht werden.
Tot en met de kwartfinale (halve finales en finale waren uitverkocht) trokken zeven van de 61 wedstrijden meer dan 50.000 kijkers. Ierland-Saudi-Arabië en Ecuador-Kroatië, beide in Yokohama, haalden zelfs meer dan 60.000 kijkers.
Voor zes wedstrijden kwamen geen 30.000 toeschouwers opdagen. Drie keer betrof het een wedstrijd van Paraguay, één keer (Paraguay-Duitsland op het eiland Jeju-si) een achtste finale.
Dieptepunt qua aantal toeschouwers was Spanje-Paraguay in Jeonju (24.000). Eén keer raakte een stadion niet half gevuld, in Busan waar bij Paraguay-Zuid-Afrika (25.186) nep-fans de gezangen leidden en de tribunes bevolkt waren door inderhaast opgetrommelde vrijwilligers.
Opmerkelijk is dat de zes minst bezochte matchen in Zuid-Korea zijn gespeeld, hoewel het land tijdens dit WK helemaal voetbalgek was. Een verklaring is dat de prijzen voor wedstrijden in beide landen even hoog waren, terwijl het gemiddelde inkomen in Korea een stuk lager ligt dan Japan, waardoor enthousiaste Koreanen liever samentroepten rond de gratis reuzenschermen. Wie bijvoorbeeld een wedstrijd in Seogwipo op het eiland Jeju-si (waar Duitsland-Paraguay is gespeeld) wilde bijwonen, moest niet alleen veel geld neertellen voor tickets, maar ook een vliegtuigticket en overnachting ter plaatse inrekenen.
Een Ierse journalist aanhoorde het schrijnende verhaal van een Koreaan, die voor twee tickets 600 euro had gespendeerd om zijn vriendin te verrassen met een WK-avondje, en daarvoor een lening had moeten afsluiten. Tot overmaat van ramp bleek zijn vriendin helemaal niet onder de indruk van het gebeuren. Een dure vergissing.
Een dure vergissing lijkt ook de bouw van 16 (op een totaal van 20) nieuwe stadions te zijn. Ter vergelijking: voor het WK 98 is in Frankrijk één nieuw stadion gebouwd. Amper twee van de tien Koreaanse stadions (Suwon en Busan) huisvesten een club uit de K-League. In Japan worden vier van de tien stadions (Yokohama, Saitama, Ibaraki en Kobe) bespeeld door teams uit de J-League en twee andere (Oita, Niigata) door tweedeklassers. Alle andere dreigen te verworden tot ruïnes of moeten worden afgebroken. Op zijn minst goed nieuws voor de plaatselijke werkgelegenheid. Zo blijft voetbal voor iedereen een feest.
