Een hoeraatje voor onze mijnheer Rik, die erin geslaagd is om op één maandag 2,6 miljard frank op te halen bij de institutionele beleggers. Dat dat niet zo eenvoudig is, ondervond menig redacteur van Knack die de dag nadien hetzelfde probeerde.
Het bericht stond vorige week in de Financieel Economische Tijd, en zorgde op alle Roulartaredacties voor een golf van euforie. Onze chef-wetenschappen scheurde met vier nieuwe banden het parkeerterrein op, onze chef-Wetstraat droeg een splinternieuwe Ann-Demeulemeesterbroek met plastieken pijpen, onze chef-economie liet voor één keer zijn kist havanna’s rondgaan in plaats van ze zoals gewoonlijk allemaal zelf op te roken, en onze directeur-hoofdredacteur klonk in zijn Van de redactie heel wat joliger dan in normale weken.
Voor ons, redacteurs, leverde deze gigantische beurstransactie misschien niet op wat de hebzuchtigsten hadden gehoopt. Maar toch was de bon voor een gratis frisdrank in het BMC-restaurant welgekomen, aangezien er die middag spek met spruiten op het menu stond. En natuuraardappelen.
Naast mijnheer Rik, was de grote winnaar de lezer van Kwaad Bloed. Want dezelfde dag schoot het Roularta-aandeel voor de zoveelste keer de jongste weken dwars door de stratosfeer. In één klap vijftien procent hoger. Wij mogen wel zeggen dat we u drie nummers geleden op de meest expliciete manier getipt hebben. In een normaal land riskeer je met zoiets gevangenisstraf. Zij die weer dachten dat het om te lachen was, zijn nog maar eens de klos. Voor de laatste maal: Kwaad Bloed is niet om te lachen! Zoals onze chef-Wetstraat elke week roept, al klinkt het uit zijn mond meer als een verwijt dan als een vaststelling.
Wat hebben wij zelf met de winst gedaan, wilt u graag weten. Een ‘folietje’. Tafeltje gereserveerd in een knus restaurant en met Phara de Aguirre gaan eten. Op haar uitdrukkelijk bevel overigens, na een op het eerste gezicht onschuldig telefoonspelletje in De nieuwe wereld op Radio 1. Maar met Phara is geen enkel spelletje onschuldig. Hoewel niemand meer op het gevaar heeft gewezen dan wijzelf, werden wij toch compleet verrast toen haar eerste vraag luidde: ‘Ben je verliefd op mij?’ Wat antwoord je daarop, nietwaar, als het hele land meeluistert? Ja, is ambras thuis en spot en hoon alom. Nee, is bijzonder grof en bovendien krijg je bij vrouwen als Phara zelden één kans, laat staan twee. Wij zijn vergeten wat wij hebben gebrabbeld. Net als zovele lotgenoten alle vaste grond onder de voeten kwijt. Wij voelden ons eventjes Yves Desmet, een verwarrende en onaangename ervaring.
Die Phara is niet te schatten. Een karveel dat door de branding beukt. Een stormkeringsmuur in de Golf van Biskaje. De wilde merrie op de Guernica van Picasso. Heeft negen zusters! Negen. Is een achternichtje van José Antonio de Aguirre, die het Baskisch verzet tegen Franco leidde. Schijnt als jong en onstuimig meisje betrokken te zijn geweest bij de moord op Carrero Blanco. Experte in het fabriceren van autobommen. Schrik van de Vlaamse man. Zeer bedreven in het spelen op de txistu.
Het aantal scalpen aan haar gordel stijgt met de week. Luc Cortebeek van het ACV! Ging zich na afloop in een langere versie van zijn familienaam verdrinken. Rekeningetje van acht miljard bij de KB Lux verborgen. Dezelfde vakbond die vindt dat wij meer roerende voorheffing moeten betalen op de weinige spaarcenten die de staat ons niet heeft afgenomen. En pas op, ze hadden ook rekeningen in andere landen. Was niets mis mee, dacht die Cortebeek. Phara dacht daar anders over. Wij hebben het getimed: één minuut vierendertig, knock-out.
De volgende was Wilfried Martens. De dag dat de EVP de kop in het zand had gestoken bij de stemming over de ÖVP. ‘Hebt gij met die Schüssel gesproken?’ wou Phara weten. Ja, hij had hem na de vorming van de nieuwe Oostenrijkse regering eens gebeld. ‘Jamaar,’ kwam Phara, zoals alleen zij dat kan, met de enige opmerking die ertoe deed, ‘waarom hebt ge hem niet voordien gebeld, om hem op andere gedachten te brengen?’ Martens zat klem. Ook zijn tweeling, die hij anders steevast opvoert als hij in een gesprek wat sympathie nodig heeft, bood hier geen uitweg. Phara houdt niet van tweelingen. En zeker niet van vaders van in de zestig.
Ze had er trouwens nog eentje in petto. Eentje dat vooraf, op aandringen van Martens zelf, was afgesproken. Maar dat heel anders uitpakte dan de ex-premier had gewenst. ‘Doet u mee aan de gemeenteraadsverkiezing?’ was het voorzetje waarom Martens had gebedeld. Natuurlijk wil hij meedoen aan de gemeenteraadsverkiezing. In Elsene is hij als Vlaming meteen zeker van een schepenzetel. Maar hij wil vooral dat de leiding van de CVP het hem komt vragen. Nee, dat ze hem erom smeekt.
En dus heeft hij iets bedacht om de indruk te wekken dat hijzelf niet zo happig is, namelijk het vele werk bij de EVP. Uiteraard een drogreden. Te veel werk bij de EVP, laten we niet lachen. Dat hebben we gezien bij die stemming over de ÖVP. Geen vier van de zevenendertig EVP-partijen kreeg Martens aan zijn kant.
Phara doorzag binnen de halve seconde de valsheid van dat voorbehoud, en was evenmin opgezet met de schijnheilige grijns waarmee het gepaard ging. En dus besloot ze een lesje te geven aan Martens, en aan al wie meent dat men het met haar op een akkoordje kan gooien. ‘Goed,’ sloot ze het gesprek af, ‘u hebt te veel werk, dus u komt niet op bij de gemeenteraadsverkiezingen. Dat is genoteerd.’ En vooraleer Martens de deur weer op een kiertje kon zetten, had ze hem de rug toegekeerd en kondigde ze het tweede item aan. Er zijn weinig mensen zo bedreven in het stuk slaan van hun eigen dromen, als Wilfried Martens.
Mocht Phara mijnheer Rik aan de tand kunnen voelen, ze zou hem ongetwijfeld de vraag stellen die niemand van ons durft te formuleren: ‘Als gij op maandag 2,6 miljard ophaalt, waarom doet ge dat dan ook niet de rest van de week?’ Maar mijnheer Rik kijkt wel uit. Veel slimmer dan uw dienaar.
Koen Meulenaere
