Wie spreekt? ‘Vroeger had de kerk te veel oude rukkers, nu te veel oude rockers. Ik laat in het midden welke van de twee kwalen de ergste is.’ Men hoeft het antwoord niet ver te gaan zoeken: onze chef-Wetstraat. Die er onmiddellijk aan toevoegde dat wie het lef had om in zijn blad de naam Guy Gilbert nog te laten vallen zijn C-4 mocht komen halen.
Van Rik Van Cauwelaert mag veel, getuige de wekelijkse Knack, maar over twee thema’s valt niet te discussiëren: de Saksen-Coburgs en de modernistische strekkingen in de katholieke kerk. Met het huwelijk van prins Laurent had hij beide in een extreme vorm samen. Over dat huwelijk hebt u bij ons weinig gelezen. Niets in feite. Een portret van Claire Coombs, een rudimentair berichtje in ‘De week België’, en een meer dan venijnig commentaartje in ‘Lopende Zaken’. Van de hand van onze Weekend-collega Linda Asselbergs.
Die Linda schrijft er niet naast. Heeft een tijdje Tessa Vermeiren vervangen in ‘Column’, het voorwoord van Weekend. Wij citeren letterlijk uit de aflevering van twee weken geleden: ‘Volgens mij wordt er tijdens het buffelen aardig wat afgefantaseerd. Door beide partijen overigens.’ Geef toe: men ziet dergelijke terminologie en zeker dergelijke gedachten hoogst zelden opduiken in ‘Van de redactie’, het voorwoord van onze chef-Wetstraat.
Wij hebben ‘Column’ en ‘Van de redactie’ van twee weken geleden eens naast elkaar gelegd. Eerst Linda A.: ‘Sommige mannen denken tijdens het rampetampen uit alle macht aan iets anders, om de lozing zo lang mogelijk binnen te houden.’ Nu Rik Van C.: ‘Ludo Abicht is een nepintellectueel, begenadigd met een politieke lenigheid van olympisch niveau. Er is geen ruif waaruit hij niet heeft gegeten.’
Linda: ‘Heel plezant is ook u langs achteren te laten bestijgen terwijl ge u langs voren…’ Rik: ‘Abicht heeft lang en veel gezwegen. Over de structurele financiering van de Belgische Kommunistische Partij door Moskou bijvoorbeeld.’ Linda: ‘Als ik bij een bepaalde lichtinval twee appels zie liggen, denk ik: mmm, perfecte kont.’ Rik: ‘Als Abicht over het heroïsche verzet van de communisten schrijft, zwijgt hij zedig over de koehandel die de top van de KPB in 1943 sloot met de Gestapo.’
Moeten we nog verder gaan? Twee geobsedeerden. De een door seks en de andere door… ja, door wat eigenlijk? Door de Kommunistische Partij van België. Waarvan wij niet zeker weten of ze nog bestaat, mogelijk is ook zij opgegaan in de brede volkspartij van Karel De Gucht. Dat Linda, met haar vuile manieren, werd aangewezen om als enige haar beschouwingen over het prinselijk huwelijk in Knack neer te schrijven, was dan ook een bewuste en gemene ingreep van onze chef-Wetstraat. Die ook alle verzoeken om Knack-redacteurs op radio en televisie te laten figureren categorisch afwees. ‘Ik kan u misschien wel mijn vriend Jan van den Berghe aanbevelen’, lokte hij dan dankbare producers in de val.
En zo komt het dat Jan van den Berghe zich, tot woede van koningsminnende kijkers, vijf uur lang vrolijk heeft zitten maken over bruid en bruidegom en alles wat in hun zog meeliep. ‘Gelukkig is er groot licht opgesteld, want van de Coburgs zal dat niet komen.’ En: ‘De hoed van Maria-Laura spaart alvast een droogkap uit.’ Thuis in het Pajottenland sloeg onze chef-Wetstraat zich telkens op de dijen van de pret.
Jan, die ook altijd precies weet welke lingerie de prinsessen dragen en met welke vernederende bijnamen ze vroeger op het lyceum werden bedacht, was niet aan zijn proefstuk toe. Een jaar geleden stierf op de gezegende leeftijd van 101 jaar Elizabeth Bowes-Lyon. Beter bekend als de Queen mum, de moeder van koningin Elizabeth. Een vriendelijke en charismatische vrouw, een toonbeeld van sterkte, heldin uit de Tweede Wereldoorlog, de moeder van de Engelse natie en het enige lid van het Engelse vorstenhuis dat nooit ten prooi is geweest aan schandalen en intriges.
Zo hoorden wij het althans in de eerste nieuwsflashes en uit de mond van Tony Blair, podiumkandidaat op het WK huichelen. Toen kwam Jan van den Berghe, royaltywatcher. Het was het middagnieuws van één uur op paaszondag. ‘Over de doden niets dan goed’, had Stef Wauters nog voor een voorzichtige aangever gekozen, maar dat was buiten Jan gerekend.
‘Over de doden niets dan goed?’ stak die als een speedboot van wal. ‘Dat geldt dan toch niet in dit geval. De Queen mum was een rancuneuze ouwe taart die aan de drank was, een fortuin heeft vergokt op de paardenkoersen, een schuldenberg van twaalf miljoen euro heeft achtergelaten, en eigenlijk verliefd was op haar eigen schoonbroer Edward de Achtste. Toen die trouwde met een gescheiden vrouw, de Amerikaanse Wally Simpson, heeft de Queen mum ervoor gezorgd dat er nooit een toenadering is gekomen tussen de familie en Edward, en zeker niet tussen de familie en missis Simpson, ook niet na Edwards dood. Het grote geluk van Elizabeth Bowes-Lyon, die niet eens tot de adel behoorde, was dat haar eigen echtgenoot, koning George de Zesde, een absolute minkukel was. Had x-benen, stotterde, kon nauwelijks lezen en schrijven, en had nooit van zijn leven één gedachte die het vermelden waard was. Is gestorven van de zenuwen toen hij hoorde dat hij koning moest zijn. Hij was bovendien impotent. Want ik weet niet of ik dat mag zeggen, maar de Queen mum is een van de eerste vrouwen in het Verenigd Koninkrijk die zich kunstmatig heeft laten insemineren. De huidige koningin Elizabeth komt dus uit een buisje, wie goed kijkt, ziet dat trouwens. Naast King George stak Bowes-Lyon uiteraard gunstig af, maar veel meer verdiensten ken ik haar niet toe. Blij dat we van dat akelige mens verlost zijn.’
Tot zo ver Jan. Een uur later werd de officiële dagvaarding door de Britse ambassade afgegeven op de Reyerslaan. Zo iemand opdringen om commentaar te geven bij een prinselijk huwelijk valt eigenlijk onder majesteitsschennis, het hoofdstuk van het Belgisch strafwetboek dat integraal aan Rik Van Cauwelaert is gewijd.
Koen Meulenaere
