De nieuwe “Psycho”: eufemisme voor vervalsing.

Hommage is in Hollywood vaak een eufemisme voor vervalsing. Al decennia lang plegen cineasten roofbouw op het oeuvre van vadertje Hitchcock. In het beste geval passen ze de lessen van de meester aan aan de hogere tolerantiedrempel van deze tijd.

Als imitatie de grootste vorm van vleierij is, dan is de nieuwe versie van “Psycho” van Gus Van Sant gatlikkerij in het kwadraat. Het gaat hier immers om een zelfverklaarde shot-for-shot remake van het origineel uit 1960 waarvan in de jaren tachtig al drie zinledige vervolgfilms werden gemaakt. Han van Meegeren vloog voor minder de gevangenis in.

“Psycho” is geen film maar een stunt, en niet eens een interessante stunt. Van Sant vertelt dus niet alleen rats hetzelfde als Hitchcock, hij probeert dit ook te doen in identieke beeldenreeksen, in dezelfde bekende decors en met een heruitgave van Bernard Herrmanns schrille score. Toch kan hij niet aan de verleiding weerstaan om het een beetje up-to-date te brengen: dit keer masturbeert Norman Bates tijdens zijn voyeuristische activiteit en krijgen we wel degelijk de blote kont te zien van Janet Leigh stand-in Anne Heche. Ook de dialogen zijn wat explicieter gemaakt. Totaal absurd is dat Van Sant tijdens de montage-scherzo’s van de moordpartijen beeldjes inlast van onheilspellende onweerswolken en van een kalf (jawel, een kalf, vraag me niet waarom).

Vince Vaughn probeert vooral met zijn nerveus lachje een eigen interpretatie te brengen van Norman Bates, maar kan het toch niet laten het rare loopje en de profijtige verwijfde maniertjes van Anthony Perkins na te bootsen.

Het enige waarin deze “Psycho” radicaal afwijkt van het origineel is dat het nu om een kleurenfilm gaat, een misrekening van formaat. De fotografie van Chris Doyle is zo lumineus dat het allemaal weinig naargeestig en beklemmend is.

De meest ongelooflijke scène in de klassieker van Hitchcock had overigens niets te maken met de gotische horror in het Bates-motel: het is de vlucht van Janet Leigh op de snelweg, haar zicht belemmerd omdat de ruitenwissers de stortregen niet aankunnen. Met twee keer niks (afgezien van zijn genie) creëerde Hitchcock een bijna onhoudbare dreiging en tastbare malaise. Vergelijk dit even met wat Van Sant ervan bakt en u ziet het verschil tussen een meester en een prutser.

De nieuwe versie van “Psycho” komt op 27 januari in de bioscoop.

P.D.