Legendarisch zijn zijn woensdagochtendlijke telefoongesprekken, wanneer na het eerste vluchtige doorlezen van de nieuwe Knack meteen ook het eerste peloton verontwaardigde reacties binnenliep. Hubert ving dat ongenoegen van de talrijke in zijn blad beledigde en valselijk beschuldigde hoogwaardigheidsbekleders op met een bewonderenswaardige tact en een ongeëvenaard geduld.

In feite zei hij niks, behalve zo nu en dan een gemompelde mmmm of tsss. Maar precies daardoor begon de klager aan de andere kant van de lijn te twijfelen en zich af te vragen of zijn woede wel op iets gestoeld was. En na nog één goedgeplaatste euhm van Van Humbeeck haastte hij zich om zijn excuses te maken voor zijn ongepaste reactie. Hubert aanvaardde die, beloofde dat hij er verder geen zaak van zou maken, nam een slok koffie, en liet zich de volgende opgewonden jongen doorverbinden.

Dat houdt een mens vijf jaar vol, maar geen zes. En dus, nu de euro een feit is en het Belgische voorzitterschap niet al te veel brokken heeft gemaakt, besloot Hubert een stap terug te zetten en zich voortaan als senior writer in onze gevreesde buitenlanddesk in te schakelen. ‘In de hoop, Rik’, zo sprak hij op een ontroerende redactievergadering zijn opvolger toe, ‘dat gij even bezadigd te werk zult gaan als ik, en de goede relaties die dit blad onder mijn leiding met tal van kringen heeft opgebouwd in ere zult houden.’

Die relaties werden exact een halve minuut in ere gehouden. Namelijk de tijd die onze chef-Wetstraat nodig had om zijn voorganger te danken voor diens inzet, en aan te kondigen dat hem een van de volgende maanden misschien wel een kleine attentie van de redactie te beurt zou vallen. ‘Al staat dat niet vast, en dan nu terzake’, ging Van Cauwelaert naadloos over naar de orde van de dag. ‘Onder mijn beleid zullen er koppen rollen. Indien niet extern, dan intern. Ge zijt allemaal gewaarschuwd, mannekes. En uw voeten van de tafel.’ Dit laatste was tegen onze chef-boeken, die sinds hij Canvas met zijn trommel een kijkcijferkanon cadeau heeft gedaan meent dat hij zich ook op Knack iets meer mag veroorloven.

Onze chef-Wetstraat, boven wie nu alleen nog Rik De Nolf staat, voelde zich bevrijd van de laatste rem op zijn sinds zijn actieve bokstijd misschien wat sluimerende maar nog steeds intacte gewelddadige karakter. ‘We gaan er eens een paar met hun klikken en klakken van hun stoel meppen’, sprak hij strijdvaardiger dan gepast voor onze redactie. ‘Draulans, gij pakt die onuitstaanbare paljas van een Noël Slangen. Dat lijkt me niet zo moeilijk, het is maar bij wijze van opwarmertje. Daarna gaan we de zaken ernstig benaderen. Despiegelaere, gij vloert de eerste minister op grond van het Sabenadossier. Als ge dat niet kunt, moogt ge u verder op de kweek van uw schapen concentreren. Rogiers, gij haalt Van Mechelen onderuit. Zorg ervoor dat hij niet alleen moet opstappen, maar ook correctioneel vervolgd wordt voor die affaire met Think Media. De Moor, ik wens tegen eind maart Brice De Ruyver niet meer in de buurt van wat voor kabinet ook te zien rondhangen. Desnoods rakelt ge de lekken uit de Commissie-Dutroux op, of verdiept ge u als Gentenaar een keer in de ramp die zich onder het tirannieke bewind van het duo De Ruyver-De Vadder heeft voorgedaan bij basketbalclub Hellas Gent. En gij kerel,’ en hier wees onze chef-Wetstraat met een zowel bemoedigende als beschuldigende vinger naar uw dienaar, ‘spreekt uw contacten in de sport, zo ge die hebt, aan om uit te zoeken of Johan Vande Lanotte inderdaad probeert het beleid van basketbalclub Oostende te beïnvloeden, zoals wordt beweerd. Als we er niet in slagen deze kerels binnen drie maanden tot ontslag te dwingen, zijn we niet waard een nieuwsmagazine te heten. En dan zal ik mijnheer Rik vragen uw salarissen in overeenstemming te brengen met uw capaciteiten, met andere woorden : decimeren.’

Hierna trok onze directeur-hoofdredacteur zich in zijn nieuwe en met roze fluweel behangen kantoor terug, net op tijd voor de eerste middagrace in Newmarket. Terwijl de deelnemers in het starthek werden geleid, zette hij nog snel in op een paard dat Third Man heette en effectief derde werd. Wat Van Cauwelaert op de weegschaal niet lukte in een jaar, lukte hem op de hippodroom in vijf minuten: twintig pond verliezen.

Wij hebben zelden goede ideeën, maar die middag hadden wij er één. Wij namen onze chef-economie apart en fluisterden hem in : ‘Guido, als gij nu eens in één moeite én de premier én Vande Lanotte van hun sokkel gooit, zal ik intussen voor u een kist sigaren gaan kopen.’

De week nadien namen de verbaasde lezers kennis van het feit dat Guy Verhofstadt in december heeft geweigerd om een delegatie van American Airlines te ontvangen. De Amerikanen wilden DAT overnemen, inclusief een paar duizend ex-Sabenamensen, maar de premier had geen tijd voor hen. Jamaar, hebt u dat gelezen of niet? En pas op, dat kwam bovenop een ander artikel, waarin onze chef-economie onweerlegbaar bewees dat de premier samen met den Baard in het fameuze hotelakkoord van 16 juli vijfenvijftig miljard frank had weggegooid. Vijfenvijftig miljard! Van ons geld. De schriftelijke neerslag van die overeenkomst werd ook nog vervalst om het parlement te misleiden. Wij vinden dat niet uit, het heeft zwart op wit in Knack gestaan.

Kent u nu één land ter wereld, kent u één godvergeten bananenrepubliek, waar twee dergelijke knoeiers nog langer dan een uur in functie zouden blijven? Welnu, dat land is er: het is de modelstaat België.

Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content