Wie Jean-Marie Dedecker wil sparen, dwaalt.
Moeten we de parlementaire toelage van Lijst Dedecker (ongeveer 250.000 euro per jaar) intrekken, nu de LDD-Kamerfractie (sinds de overstap van Dirk Vijnck naar Open VLD) nog maar vier leden telt in plaats van de vereiste vijf? Ziedaar de verscheurende vraag die de politieke concurrenten van Jean-Marie Dedecker moeten beantwoorden. Liberalen en socialisten zouden momenteel geneigd zijn om LDD droog te leggen, CD&V en N-VA daarentegen zouden veeleer geneigd zijn om LDD te sparen, en wel omdat ze naar verluidt bang zijn dat de partij daarmee een martelaarsrol toebedeeld krijgt. In De Morgen van vorige vrijdag vroeg ‘een prominente bron’ zich af: ‘Hebben we dan niets geleerd uit de aanpak van het Vlaams Blok?’ Lees: zou de harde aanpak niet contraproductief zijn en LDD alleen maar méér stemmen opleveren? Maken we van Jean-Marie op die manier geen Calimero, zoals het Vlaams Blok dat jarenlang is geweest?
Zucht. Onder die redenering gaat het hardnekkige misverstand schuil als zou het Vlaams Blok groot geworden zijn omdát die partij door iedereen genadeloos werd bestreden. Dat is om twee redenen historisch volkomen onjuist. Ten eerste hebben de andere partijen het nooit aangedurfd om het VB financieel droog te leggen, terwijl ze dat zeker hadden kunnen proberen – dus zo ‘genadeloos’ zijn ze nooit geweest. Ten tweede is het VB pas in 2004 de grootste partij van Vlaanderen geworden, en dat was wel degelijk jaren nadát de VRT onder leiding van Siegfried Bracke haar journalistieke deontologie (punt 1: de waarheid eerbiedigen) had ingeruild voor de zogenaamde normaliseringsstrategie (eerbiedig de waarheid niet langer en doe alsof het VB een normale partij is), met als legendarisch dieptepunt de vraag aan Filip Dewinter of hij eens een Marokkanenmop wilde vertellen.
De pijnlijke waarheid luidt als volgt: net zoals het VB een lange periode van electorale onschendbaarheid heeft gekend, kan Jean-Marie Dedecker zich vandaag welhaast alles permitteren zonder daar door de kiezer voor te worden afgestraft. Omdat hij namelijk precies hetzelfde doet als het VB vroeger: een latente boosheid bij een groot deel van het kiezerskorps meesterlijk ontginnen. Waar die boosheid op gericht is (de fiscus, de islam, het weer) maakt geen donder uit: wie boos is, stemt op 7 juni LDD. Zo simpel is dat. (Tussen haakjes: om de verkiezingsuitslag te duiden, doet men beter een beroep op psychologen dan op politologen.)
Zelfs al slaan alle politici de handen in elkaar om van Dedecker vooral géén martelaar te maken (door hem niets in de weg te leggen, altijd gelijk te geven én op gezette tijden een nekmassage toe te dienen) dan nog zal LDD straks een score neerzetten die menig waarnemer zal verbazen – met dien verstande dat het Vlaams Belang flink zal hebben ingeleverd.
Dus. Wie een betrouwbare manier zoekt om te voorkomen dat die dekselse Dedecker – een impulsieve man die zich voortdurend wentelt in het zelfbeklag dat hij anderen verwijt – op een ministerspost belandt, heeft maar één keuze. Eén instrument waarvan zelfs Dedecker toegeeft dat het in het geval van het VB feilloos heeft gewerkt: een cordon sanitaire.
door Joël De Ceulaer
