‘In 2001 hebben we voor het laatst een volkstelling gebruikt om naar de gezinssamenstelling te kijken’, zegt demograaf Patrick Deboosere (VUB). ‘Toen bleek dat de ruime meerderheid van de klassieke huishoudens een of twee kinderen had. Er waren nog 180.000 gezinnen met drie kinderen, 50.000 met vier, 15.000 met vijf en minder dan 10.000 met zes kinderen.’ Voor de Eerste Wereldoorlog werd vaker gekozen voor zeer kroostrijke gezinnen, vertelt Deboosere. ‘Toen kregen vrouwen soms tot 18 kinderen, maar 4 of 5 haalden hun eerste verjaardag niet. In het interbellum is de kindersterfte enorm gedaald en werd twee kinderen stilaan het ideaal.’Wij vonden drie gezinnen met vijf of zes kinderen, die heel bewust kozen voor een grote kroost. Een kwestie van gezelligheid, en het clangevoel.
CINDY BRANDERS (44) EN STOFFEL LEYSEN (50)
Hebben 6 kinderen: Amber (18), Yoni (16), Emily (15), Seppe (13), Sterre (10) en Ella (9)
‘Op ons huwelijk zei ik al tegen mijn man dat ik minstens vijf kinderen wilde. Uiteindelijk heb ik er nog eentje extra gekregen. En had mijn man me laten doen, waren het er nog veel meer geweest. Maar we vinden het belangrijk dat ze allemaal een eigen slaapkamer hebben en na het zesde kind konden we niet meer bijbouwen.
‘Mijn man en ik zijn altijd voltijds blijven werken. Zelf werk ik als arbeidster, in ploegen. Ik doe mijn werk te graag om het op te geven. En daardoor kunnen we elk jaar samen op vakantie. We hebben geen poetsvrouw, maar iedereen draagt hier z’n steentje bij. De kinderen maken zelf hun kamers schoon, en vanaf het eerste leerjaar moesten ze hun eigen boterhammen smeren. Wij fietsten ook altijd samen naar school, allemaal op een rijtje. Daar is moeder gans, zeiden ze dan.
‘Ik heb het nooit lastig gevonden: hoe meer kinderen, hoe makkelijker. Bij twee kindjes wil je dat alles perfect gaat, terwijl wij het meer nemen zoals het komt. Maar ik vind het wel belangrijk dat ze niets tekortkomen. Hier mogen altijd vrienden en vriendinnen komen logeren. En vanaf het eerste middelbaar krijgen ze een vast budget per maand, voor kleren, de sportclub en andere kosten. De ene geeft graag 140 euro uit aan schoenen, de andere spaart om te reizen. Maar zo weten we dat iedereen evenveel krijgt.’
SOFIE LAMBRECHT (34) EN BRAM VANDENBUSSCHE (34)
Hebben 5 kinderen: Abel (9), Emma (8), Adam (7), Eden (5) en Anna (3)
‘Een nieuw mensje op de wereld zetten en opvoeden is zo magisch, ook bij vier of vijf. Zelfs een zesde zou welkom zijn, maar dat is praktisch niet meer haalbaar. En ja, wij moeten veel wassen en plassen. Maar het is zo gezellig. Mensen met een of twee kinderen hoor je soms verzuchten dat ze hen de hele tijd moeten entertainen. De onze houden elkaar wel bezig.
‘Toen we aankondigden dat ik zwanger was van Eden, reageerden veel mensen geschrokken: “Jullie zijn zot!” Drie is blijkbaar nog oké, vier wordt wat vreemd. Bij de vijfde waren ze het al gewend. Nu zie je mensen vaak tellen, als we bijvoorbeeld met het hele gezin in de bioscoop zitten. Jammer genoeg gaan ze er nogal snel van uit dat we een samengesteld gezin zijn. Dan voel ik toch de drang om te benadrukken dat ze allemaal van ons zijn.
‘Wij budgetteren heel bewust en hoeven ons over het financiële dus nooit veel zorgen te maken. Bram is altijd voltijds blijven werken, ik ben na de geboorte van Abel thuisgebleven. Intussen zijn we bijna tien jaar verder en heb ik me nog geen dag verveeld. Er kruipt ook veel tijd in mijn blog en Instagrampagina. Daardoor krijgen we vaak leuke spullen toegestuurd, of mogen we gratis naar een pretpark of film. Een groot voordeel, want met vijf kinderen is dat anders heel duur.’
ANNE CORNUT (36) EN FILIP SCHAEKERS (36, niet op de foto)
Hebben 5 kinderen: Kato (13), Lola (12), Lukas (11), Ella (11) en Fee (8)
‘Soms vind ik het zelf gek dat ik vijf kinderen heb, want ik ben totaal geen typische moederkloek. Ik heb altijd voltijds gewerkt en heb nu al enkele jaren een eigen zaak. Ik ben heel jong moeder geworden, op mijn 21e al: daarvoor heb ik nooit echt een eigen leven gehad. Daar heb ik nu extra veel behoefte aan. In tegenstelling tot veel andere mama’s voel ik me daar niet schuldig over. Mijn kinderen zien een ambitieuze mama die graag en met volle goesting werkt en af en toe naar het buitenland moet. En ook al hebben ze me liever dichtbij, toch inspireert mijn ambitie hen ook. Zolang ze zeggen dat ze later willen worden zoals ik, ben ik gerust. (lacht)
‘Als ik terugblik op die eerste jaren, denk ik soms: hoe heb ik al die vakanties overleefd? Gelukkig had ik een prima netwerk: grootouders, babysits, opvang, kampjes… Maar ik kon hen ook goed loslaten. Met zo’n groot gezin moet je aanvaarden dat je niet constant bij je kind kunt zijn, als het bijvoorbeeld eens in het ziekenhuis ligt. Iemand anders kan dat ook met heel veel liefde doen. Ik heb veel vertrouwen in mijn kinderen en wil dat ze op hun eigen benen kunnen staan. Ze gaan alleen naar school, kunnen een maaltijd in elkaar flansen… En ik vind het fantastisch om te zien dat ze een soort clan zijn. Soms kunnen ze elkaars bloed drinken, maar ze komen altijd voor elkaar op.’
