Zeggen dat het vanaf 7 juni beter wordt met de federale regering, is allicht zijn wensen voor werkelijkheid nemen.
De federale regering komt nauwelijks aan regeren toe vanwege de regionale en Europese verkiezingscampagnes. Nogal wat federale vicepremiers en ministers staan prominent op een lijst. Die hebben dus wel wat anders aan hun hoofd dan de hen (hoewel nog maar recent) toegewezen ministeriële bevoegdheden. Na 7 juni pikken we de draad weer op, sust premier Herman Van Rompuy (CD&V) tegen beter weten in, en komen er politieke oplossingen voor uiteenlopende maar onveranderlijk netelige kwesties als het asieldossier, de ontsporende staatsfinanciën en Brussel-Halle-Vilvoorde. Maar niets is minder zeker. Neem de Franstalige kant van de federale regering. Vicepremier en MR-voorzitter Didier Reynders speelt deze regionale verkiezingen erop of eronder, met eronder als meest waarschijnlijke uitkomst. Zijn partijvoorzitterschap hangt aan een zijden draadje.
Reynders heeft zichzelf en zijn partij na de succesvolle maar ongemeen harde campagne van 2007 in een politiek isolement gemanoeu-vreerd. In die mate dat de strategen van de MR nu de interne rivaal Louis Michel als boegbeeld van de campagne uitspelen. Maar of dat zal helpen, is zeer de vraag. De Franstalige liberalen raken vermoedelijk alleen uit hun staat van afzondering als ze het succesnummer van 2007 nog eens overdoen en in Wallonië en Brussel de grootste partij worden. Maar dat lijkt dit keer te hoog gegrepen.
Verscheidene PS-kopstukken lieten al openlijk hun voorkeur blijken voor een linkse olijfboomconstructie. PS-voorzitter Elio Di Rupo noemt de huidige economische crisis steevast la crise libérale. PS-vicepremier Laurette Onkelinx schoof in een radiogesprek alle federale regeringsproblemen in de schoenen van de liberale coalitiepartner.
Met Ecolo als verwachte Franstalige overwinnaar op 7 juni beschikt een olijfboomcoalitie veruit over de beste kaarten, zowel in Brussel en Wallonië als op het niveau van de Franse Gemeenschap. Maar als de MR in de deelregeringen opnieuw voor vijf jaar in de oppositie verdwijnt, valt er op het federale niveau van die partij ook weinig goodwill te verwachten. Het laat zich aanzien dat de interne verdeeldheid die tot nu vakkundig binnenskamers is gehouden, bij de MR dan in alle hevigheid naar buiten komt. Wat moet Van Rompuy met een gewonde coalitiepartner die existentieel met zichzelf in de knoop ligt?
Zo dreigen de regionale verkiezingen de federale impasse nog te versterken. Ze zijn zelfs potentieel bedreigend voor het voortbestaan van de federale regering. De belofte dat het na 7 juni beter wordt, heeft dus een hoog wishfulthinkinggehalte. In feite is het goed mogelijk dat de problemen dan pas echt beginnen.
door Han Renard
