JA
Opgetekend door Gerry Meeuwssen
M’hamd El Massoudi
‘Voor alle duidelijkheid: de meeste scholen in Vlaanderen respecteren ieders overtuiging en bieden aan elke geloofsgemeenschap voldoende faciliteiten qua godsdienstonderwijs, en daar zijn we heel dankbaar voor.
Er zijn heel wat islamitische kinderen die school lopen in het vrije onderwijs. Maar uit bepaalde bronnen weten we dat slechts in 22 van die scholen onze kinderen de mogelijkheid krijgen om islamlessen te volgen. Waarom kan dat in al die andere vrije scholen niet?
In Vlaanderen bestaan er momenteel geen moslimscholen. Maar de buitenlandse voorbeelden tonen aan dat dergelijke initiatieven geen rem hoeven te betekenen op de integratie, integendeel. Ik denk zelfs dat de leerlingen daar soms meer geïntegreerd zijn dan hun leeftijdsgenoten in andere scholen. Een degelijke kennis van de islam en van de eigen identiteit zijn nu eenmaal belangrijke factoren van integratie. Ik ben eerder bevreesd voor mensen die hun eigen godsdienst niet goed meer kennen.
Maar voor we aan eigen scholen toe zijn, moeten we vooral proberen het wederzijdse wantrouwen dat soms nog heerst, weg te nemen. Sommige moslims durven nu hun kinderen niet meesturen op meerdaagse schooluitstappen, omdat ze vrezen dat de begeleiders niet nauw genoeg zullen toekijken op de voortdurende naleving van de islamvoorschriften. Informatie langs de ene kant en respect aan de andere kant kunnen een dergelijke angst voorkomen. We sporen de ouders ook aan om zich actiever in de school van hun kinderen te engageren.
Ook moslims willen gewoon dat hun kinderen worden opgevoed in goed burgerschap, met respect voor hun geloof. Als eigen godsdienstlessen, andere kledij en de mogelijkheid tot aangepast eten geen probleem vormen, dan hoeven aparte scholen niet. Maar als over die enkele punten moeilijkheden worden gemaakt, begrijp ik dat sommige moslimouders op zoek gaan naar een school waar hun kroost zich wel voldoende thuis voelt.’
NEE
Marleen Vanderpoorten
‘Aparte scholen komen de integratie sowieso niet ten goede. Ik heb altijd al voor scholen met een grote diversiteit gepleit, omdat ze een veel betere afspiegeling vormen van de maatschappij. Als scholen – of zelfs verenigingen – mensen van verschillende origine, ideologieën en interesses samenbrengen, leidt dat doorgaans tot een groter respect voor andersdenkenden. Wetenschappelijke onderzoeken bevestigen die stelling trouwens.
Als maatschappelijke groepen zich apart willen organiseren, duidt dat op een defensieve houding. Met het gelijkekansenbeleid voor het onderwijs willen we de muren precies doorbreken, door een grote verscheidenheid te stimuleren. Het uitgangspunt is dat iedereen toegang moet krijgen tot elke school.
Juridisch is er natuurlijk geen beletsel voor een islamitische school, zolang ze aan de wettelijke voorwaarden voldoet. Dat geldt ook voor joodse en katholieke instituten, en voor iedereen die vrij onderwijs organiseert. Maar precies in dat vrije net evolueren we de laatste tijd naar een steeds grotere vorm van pluralisme. Iets wat ik als minister van Onderwijs alleen maar kan toejuichen: hoe meer openheid, hoe beter.
Sommige katholieke scholen houden vandaag nog sterk vast aan hun oorspronkelijke karakter. Maar daartegenover staan steeds meer andere die in hun pedagogisch project al een heel pluralistische visie uitdragen. Op het terrein is dat niet altijd onmiddellijk zichtbaar, maar de wil tot openheid bestaat er zeker wel.
In het gemeenschapsonderwijs bestaat er traditioneel al een grote tolerantie op het vlak van godsdienstbeleving. Op de school waar ik jaren les heb gegeven, waren sluiers bijvoorbeeld zonder probleem toegelaten.
Als moslims dus in het huidige aanbod hun gading nog niet vinden, vraag ik me af of ze zich in hun islamitische scholen niet te eenzijdig op hun eigen mensen zouden richten. Wat – ik herhaal het – niet verboden is, al vind ik het persoonlijk geen goed uitgangspunt.’
‘Moslimscholen hoeven geen rem te betekenen op de integratie, integendeel.’
‘Aparte scholen komen de integratie sowieso niet ten goede.’
