Een gratis concert van de soullegende Mavis Staples, de grote Italiaanse theatermaker Pippo Delbono aan het werk in de haven, de Franse regisseur Gisèle Vienne die Oostende komt verblijden, rechtstreeks uit Avignon? Geen reden tot klagen over Theater aan Zee. Toch?
‘Y ou say you want a revolution (…)/ You tell me that it’s evolution / Well, you know / We all want to change the world.’
Gabriel Rios, dit jaar centrale muziekgast op TAZ, zong het vol overgave tijdens de Beatles-tribute die hij er bracht. Revolutie of evolutie? Het is ook de vraag die ons bezighield tijdens TAZ 2008. Rios en centrale theatergast Arne Sierens stelden een gedurfd en niet zo evident programma samen vol boeiende ontdekkingen: de maatschappijkritische hiphop (we dachten al dat die niet meer bestond) van poëzieperformer Scroobius Pip en elektronicatalent Dan Le Sac, bijvoorbeeld. Of het gruwelijk sterke Jerk van Gisèle Vienne, waarin een American Psycho-achtig verhaal werd nagespeeld met handpoppen. Maar zo vol lef als hun selectie was, zo weinig eigenzinnigheid zagen we tijdens deze editie bij de jonge theatermakers: vers van de schoolbanken volgden zij vaak slaafs hun voorbeelden na. Was het geen teken aan de wand dat de eer van het jonge talent op TAZ 2008 vooral hoog werd gehouden door de laureaat Jong Theater van 2007: regisseur Lucas De Man, die in de voorstelling Naakt een ontroerend micro-universum met kuikentjes schiep?
Revolutie of evolutie? Theater aan Zee begon in 1997 als een zomerevenement. Naast enkele spektakelvoorstellingen voor de toeristen werd er bij gebrek aan geld van de nood een deugd gemaakt om vooral jong theater- en muziektalent te programmeren. Inmiddels is TAZ een flink uit de kluiten gewassen kunstenfestival geworden. Twaalf jaar geleden begon het met een budget van 25.000 euro, vandaag is dat 1,3 miljoen. Twaalf jaar geleden was het centrale festivalpunt een schoolkoertje met een paar stoelen en tafels, vandaag staat er een grote tent op het Stationsplein. Theater aan Zee werd afgekort tot het hip bekkende TAZ, en naast het jonge theater- en muziekwerk, zijn er nu bekende centrale gasten bij die hun eigen programma meebrengen en veel volk lokken. Vorig jaar liep het Stationsplein over voor Stijn Meuris en Wim Opbrouck, dit jaar zetten Arne Sierens en Gabriel Rios de deur op de wereld wagenwijd open en werd Oostende een internationale kunsthaven.
Revolutie of evolutie? Waar de ene (buiten-)deur opengaat, gaat een andere (binnen-)deur soms dicht. In 2007 zette de Gentse vzw CirQ in de sociale woonwijk De Nieuwe Stad een buurtproject op poten met onder meer de aanleg van een hondenpretpark, en wist zo ook de minder kunstminnende Oostendenaars bij TAZ te betrekken. Tijdens de editie 2008 zou CirQ zijn buurtwerk voortzetten, ditmaal in de afgelegen Vuurtorenwijk, maar op het laatste moment werd dit project afgeblazen door TAZ. Reden: geen budget meer. Ook het aanbod aan straattheater en comedy werd teruggeschroefd ten voordele van een sterke muziek- en theaterprogrammering. ‘You say you got a real solution / Well, you know / We’d all love to see the plan.’
door Liv Laveyne
