Mireille wil niet meer gaan winkelen met Karel. Dat is een beetje onze schuld, want in elke winkel waar het echtpaar De Gucht nog samen binnenschrijdt, komt de bediende meteen breedlachend op haar toegestapt: ‘Het is voor hem zeker? Een broek zo te zien. Niet te modern waarschijnlijk, een saai model past beter bij mijnheer, was het niet? En vooraan ruim genoeg veronderstel ik, want heb ik niet ergens gelezen dat hij groot geschapen is?’
Vooral dat van dat saai model vat Mireille nogal persoonlijk op. Bovendien verdenkt ze Karel ervan dat hij het beruchte verhaal van de Cocodrillo zelf in het oor van uw dienaar heeft geblazen. Want dat hij het erom doet, heeft Mireille, hoewel politierechter, ondertussen ook wel begrepen. Vorige week een interview met Karel in De Standaard: ‘ Jeannine Leduc is een overtuigde liberaal. Of ik zou me ongelooflijk moeten vergissen. Wat me bij vrouwen wel meer overkomt.’ Zo, dat kon Mireille ook weer in haar zak steken. Want over wie anders dan over haar kon hij het hebben? Karel durft dan wel niets te zeggen als ze in de buurt is, maar zodra ze haar rug heeft gekeerd, is hij niet meer te stoppen.
Over de interne hiërarchie tussen Schreurs en De Gucht kan nochtans weinig discussie bestaan, ze gooien ze zelf op straat. Karel is ziekelijk jaloers. Heeft lang moeten wachten voor Mireille hem überhaupt opmerkte, laat staan voor ze inging op zijn soms wat bizarre verzoeken. Hij is nog altijd bezeten van haar. Zij, daarentegen, laat zich aan zijn handel en wandel weinig gelegen. Begin dit jaar stelde Humo de vraag op de vrouw af: ‘Macht erotiseert en Karel ziet er misschien vrij saai maar ook vrij proper uit. Hebt u geen schrik dat hij in het verre Brussel vele aanbidsters heeft?’ Wij geven nu letterlijk het antwoord van Mireille: ‘Wat kan mij dat schelen. Zolang hij de kasten hier thuis maar dicht doet.’
Daarmee is het gezegd natuurlijk. Karel is de hopeloos verliefde sukkelaar, Mireille ziet hem nauwelijks staan. Zitten ze samen in gezelschap, wat zij zoveel mogelijk probeert te vermijden, dan voert namens de De Guchten alleen zij het woord. Is er een bal populaire, zoals dat in een brede volkspartij als de VLD vaak voorkomt, dan kust Mireille tijdens La Bamba iedereen purper behalve Karel. En als hij zich naar haar rept, steekt ze haar wang gebiedend naar de kerel die net vóór hem passeert. Doet hij tijdens de vermenigvuldigingsdans een pas in haar richting, dan moet ze uitgerekend op dat moment naar het toilet.
Iedereen weet dat, en dat schaadt uiteraard de geloofwaardigheid van het politieke discours van Karel. Die wendt graag koele zelfverzekerdheid voor, terwijl hij in werkelijkheid het tegendeel ervan is. Laten we even ernstig zijn nietwaar: wie kent Karel het best? Zijn eigen vrouw en zijn eigen dorpsgenoten, zo mogen we aannemen. Welnu, zijn vrouw heeft niet veel met hem op, je kan dat Humo-interview draaien en keren zoals je wilt, maar telkens is de uitkomst dezelfde. En in Berlare zit Karel niet in de coalitie! Is voorzitter van de grootste partij van het land, komt elke dag op radio en televisie, en nog slaagt hij er niet in om in zijn eigen kleine dorp de meerderheid te behalen.
Dat doet ons denken aan Kim Clijsters, vorig jaar in ontelbare referenda uitgeroepen tot sportvrouw of gewone vrouw van het jaar. Tot grote ergernis van vader Lei, die in de verste uithoeken van het land elke dag een waardeloze trofee of vier vijf in ontvangst moest gaan nemen. Zelfs bij Knack. Er was slechts één uitzondering, één enkele onderscheiding waarvoor Kim niet eens genomineerd was: de sportvrouw van het jaar in Bree. Haar eigen gemeente. Waar Jaak ’the red nosed reindeer’ Gabriëls burgemeester is. Daar werd een snookerspeelster verkozen. Kan je nagaan wat een sportieve gemeente Bree moet zijn, als de nummer vier van het wereldtennis niet tot de laureaten behoort. ‘Tegen een balleke slaan kan iedereen’, pareerde de burgemeester de kritiek. Waarna hij zijn woorden kracht bijzette door zelf een racket te kopen en de gravelbaan te betreden. Achillespees afgescheurd en twaalf weken in een rolstoel. Kan nooit meer op een sneeuwscooter zitten.
Net als Kim Clijsters vergaat het Karel De Gucht, die niet alleen geen sant is in eigen dorp, maar ook niet in eigen huis. Zou Karel wel baas zijn in eigen buik, vragen wij ons bezorgd af. Toen hij vorige zondag in ‘Titaantjes’ op Radio-1 voor de zoveelste keer zijn tegennatuurlijke verhouding met Dirk Sterckx publiekelijk bevestigde, was voor Mireille de maat vol. Ze nam de telefoon en belde Mine De Jaegere, beter bekend als mevrouw Stefaan De Clerck. Die hoorde de klaagzang van haar collega een tijdje aan, en nam toen zoals gebruikelijk zeer kordaat de koe bij de horens. Die koe bedoelen wij in overdrachtelijke zin. Dit voor alle duidelijkheid want Karel heeft ooit in Pro & Contra van Knack verklaard: ‘Als ik mijn vrouw vermoord, moeten ze vijf jaar later die oude koe niet meer uit de gracht halen.’ En dat had Mireille ook op haar krachten genomen.
Mine doet het zo: ‘Ik stuur hem in zijn eentje naar Verduyn om schoenen te kopen. Maar ik geef hem wel een briefje mee met daarop merk en kleur en maat. En dat ze het geld maar uit zijn portemonneetje moeten nemen. Het is de enige mogelijkheid. Want tegen dat Stef heeft uitgelegd dat hij schoenen moet hebben, is het sluitingstijd.’ En hoe Mine erin slaagde, wou Mireille ook weten, om Stefaan aan Freya Van den Bossche en Lynn Wesenbeek te slijten, terwijl zij Karel aan de straatstenen niet kwijt raakt. Tenzij aan kerels als Dirk Sterckx en Johan Van Hecke, in Mireilles ogen twee onreine figuren.
Van het een kwam het ander, en zo melden wij u thans met vreugde de geboorte van de VVC Mimi: de VoorzittersVrouwenClub Mine-Mireille. De vrouw van Patrick Janssens is als lid geweigerd. ‘Geen gemeen volk in onze vereniging’, aldus Mine De Jaegere, die zich heeft opgeworpen als de natuurlijke leidster van de VVC.
Koen Meulenaere
