Ministers, partijvoorzitters, parlementairen en politieke strebers, je kunt hen dezer dagen niet ontlopen. Tot aan de verkiezingen trekt Knack elke week met een andere partij mee op campagne. Agalev bijt de spits af.
Foto’s: Patrick De Spiegelaere.
‘Het zien er propere typen uit’, zegt een wandelaar terwijl hij de groene verkiezingskaravaan observeert die zich slenterend over de Oostendse zeedijk beweegt. Een beetje schroomvallig stapt hij op Agalev-frontman Jos Geysels af. Dat hij hem een sympathieke vindt, dat de ministers goed werk leveren, maar dat hij zich zorgen maakt over die windmolens die ze in de zee willen placeren. Geysels luistert, antwoordt, gekscheert. ‘Aanwezig zijn, dáár gaat het om’, zegt hij. ‘Zelf spreek ik haast nooit uit eigen beweging voorbijgangers aan, en ik deel alleen folders uit aan mensen die daar toegankelijk voor zijn. Dat zie je aan hun ogen.’
Tijdens de paasvakantie fladderden Agalev-gezichten als Mieke Vogels, Vera Dua, en Eddy Boutmans met een grote groene ballon aan hun pols bevestigd van de ene kustgemeente naar de andere. Een tegenwoordig zo trendy campagnebus hebben ze niet, hun arsenaal blijft beperkt tot een paar ballonnen, in Agalev-T-shirt getooid campagnevolk, een handvol bekende gezichten en een kwartet dat onvermoeibaar vrolijke deuntjes speelt. Om nogal onduidelijke redenen torsen rood aangelopen vrijwilligers ook nog een soort felgroene kast mee – ‘Is dat een toog? Voor mij een pintje!’ of ‘Ze hebben hun eigen urinoir meegebracht! – met de alomtegenwoordige slagzin ‘Agalev maakt het verschil’ op geschilderd. De zes marcherende benen die eronder uitsteken, wekken heel wat hilariteit op en één toeriste gaat zelfs heel overtuigd op zoek naar de candid camera van dienst.
‘Mieke Vogels? Ik heb u al zo vaak op tv gezien, en nu zie ik u eindelijk eens in ’t echt. U ziet er véél mooier en slanker uit dan op tv.’ Vogels is veruit het populairst. Jonge meisjes vragen haar om een handtekening en mannen willen met haar op de foto. Toch ontsnapt ook zij niet aan een stoete Ostendenoare die het niet zo op de multiculturele samenleving begrepen heeft en elke bekende kop op een scheldtirade onthaalt.
In de drukke winkelwandelstraat wordt Vogels met nog meer ongenoegen geconfronteerd. ‘Die drugswet is een misbaksel’, sist een zure dame. ‘U hebt de kiezer bedrogen! Van de eerste dag dat u in de regering zit!’ Maar de meesten willen de minister alleen maar iets vragen over openbaar vervoer, de gehandicaptenzorg of windmolens.
GEEN FOLKMUZIEK
‘Bij het bandje blijven! Anders weten de mensen niet dat de muziek van Agalev is!’ gilt de hevig transpirerende campagneleider. ‘Het is moeilijk om de troepen samen te houden! Ze gaan alle kanten uit!’ Dat heb je met die groenen, zou de doorsnee Vlaamse partijvoorzitter repliceren. Maar er zijn geen politieke tegenstanders in de buurt, en langzamerhand sluipt er ambiance in de rangen. Als de muzikanten You are my sunshine, my only sunshine inzetten, beginnen de onderhand haast uitbundige groenen zowaar mee te zingen ‘Heeft u erop gelet? Het kwartet speelt geen djembé of folkmuziek!’ luidt het triomfantelijk. Ondertussen is Jos Geysels in geen velden of wegen te bekennen. ‘De baas is niet echt een campagnebeest’, gniffelt een plaatselijke kandidaat.
De politiek secretaris heeft echter een goed excuus: voor de zoveelste keer die dag reageert hij in een interview op de uitlatingen van CD&V-voorzitter Stefaan De Clerck. Die heeft beloofd vier ‘groene regeringsbeslissingen’ – de uitstap uit de kernenergie, de snel-Belg-wet, de drugswet en de hoge verkeersboetes – terug te draaien als zijn partij in de volgende regering stapt. ‘Voor ons is het natuurlijk niet slecht dat De Clerck al onze realisaties opsomt’, lacht Geysels. ‘Maar het kan toch niet dat de ene democratische partij een veto stelt tegen een andere democratische partij? Wat een pretentie! Wil De Clerck een tripartiete regering? Dat hij dat dan zégt. Maar ik geef u op een blaadje dat de christelijke arbeidersbeweging het niet met hem eens is.’
De Agalev’ers eindigen de dag op een terrasje. Moe van het slenteren, een droge keel van het overtuigen. ‘Of het iets heeft opgeleverd? Dat weet ik niet’, zegt de West-Vlaamse lijsttrekster Rita Brauwers. ‘Agalev spreekt sowieso maar een klein segment van de kiezers aan en ik weet niet of dat publiek aangesproken wordt door bekende gezichten. Maar alle beetjes helpen, en we hebben in elk geval veel mensen kunnen uitleggen waar we voor staan.’
Een man op leeftijd krijgt nog een foldertje toegestopt. Hij haalt een vergrootglas uit zijn jaszak om het te kunnen lezen. ‘Zijn die van Agalev? Amaai, ze zien er niet meer zo raar uit als vroeger. ’t Lijken nu wel echte politiekers.’
Ann Peuteman
