De Antwerpse politie, die de problemen met vechthonden opvolgt, heeft al een jaar geleden een lijst voorstellen aan de overheid voorgelegd.
Antwerpen kampt met een duidelijk hondenprobleem, meent de politie van de Scheldestad. Volgens enquêtes over het onveiligheidsgevoel ondervindt de burger zowel hinder van de ontlasting van de honden als van de honden zelf. Het eerste punt pakt het college nu aan door de hondeneigenaars te verplichten om altijd een plastic zakje mee te nemen om de hondenpoep op te ruimen – een heikele maatregel die al voor veel tandengeknars zorgt. Het tweede probleem heeft Antwerpen in kaart gebracht door op 1 mei vorig jaar een Meldpunt Probleemhonden op te richten, een voor België uniek project. Dat meldpunt werd sindsdien overrompeld door klachten: er kwamen al ruim vierhonderd meldingen binnen van problemen die vooral door het toegenomen aantal vechthonden worden veroorzaakt.
Commissaris Lucien Van Beylen: “Het minste wat wij kunnen concluderen is dat er wel degelijk een hondenprobleem heerst onder de bevolking. De burger verwacht duidelijk hulp en klaagt dat de politie te weinig doet aan het fenomeen. Maar wij hebben niet de tijd en de middelen om goed te reageren op al die meldingen en om efficiënt op het terrein te gaan.” De belangrijkste klachten zijn, in deze volgorde: bedreigingen met honden; hondenbeten; agressief gedrag van honden; loslopende gevaarlijke honden; ophitsen tot een aanval; africhten tot aanvalshond… De topdrie van honden waarover de meeste meldingen binnenkomen, wordt gevormd door de pitbull, rottweiler en stafford. De Antwerpse politie legt alvast een bestand aan van probleemhonden én probleemeigenaars. “Want voor ons is het dier onschuldig en gaat de eigenaar in de fout.”
Het aantal criminele figuren dat van vechthonden gebruikmaakt – vooral zware jongens in het drugs- en prostitutiemilieu – blijft wel een minderheid volgens commissaris Van Beylen. De burgemeester van Brussel trok vorig jaar aan de alarmbel omdat sommige drugsdealers zichzelf op die manier van een wapen voorzagen waarvoor zij geen wapenvergunning nodig hadden. Ook in het Brusselse signaleerden enkele politiekorpsen vorig jaar het bestaan van heuse hondengevechten, waarbij men opgefokte dieren op leven en dood laat kampen, om zo weddingschappen af te sluiten. Commissaris Van Beylen: “Wij zijn nu zeker dat die hondengevechten ook in de Antwerpse onderwereld bestaan, al hebben wij nog geen betrappingen uitgevoerd. Maar we beschikken over concrete getuigenissen en volgen een aantal ernstige aanwijzingen. Het is echter een zeer gesloten wereldje. De kampen gebeuren op afgelegen plaatsen waar uitkijkposten politievoertuigen al van ver zien aankomen.”
In sommige gemeenten (De Haan, Wenduine, Blankenberge, Knokke-Heist, Sint-Niklaas…) werd alvast de pitbull verboden. Maar commissaris Luc Van Beylen en zijn twee medewerkers, die het meldpunt bemannen, zijn geen voorstander van dergelijke repressieve maatregelen, zoals die ook in onze buurlanden werden afgekondigd. In Engeland is de Dangerous Dog Act tot stand gekomen onder druk van de publieke opinie, die verontrust was door incidenten met pitbulls. De politie kan daar op straat pitbulls in beslag nemen om hen dood te spuiten. Vaak zitten de dieren echter jaren in kennels te wachten op het einde van de gerechtelijke procedures. In Nederland heeft men een aantal gevaarlijke rassen verboden met een zeer strenge reglementering: alle reuen moeten worden gecastreerd en de teven gesteriliseerd. Op straat moeten zij een muilkorf dragen. Ook in Frankrijk wordt de wetgeving drastisch verstrengd.
De Antwerpse politie vreest echter dat een verbod de dieren in de illegaliteit en waarschijnlijk in de criminaliteit drijft, waardoor zij helemaal geen controle over honden én hondeneigenaars meer kan uitoefenen. Bovendien verschuift het probleem dan naar andere rassen, “want zowat élke hond kan agressief gemaakt worden”. Vorig jaar stelde de Antwerpse politie een aantal andere maatregelen voor probleemhonden aan het ministerie van Landbouw voor: algemene registratie; het aanleggen van een fotobestand van eigenaars en honden; de verplichting om een verzekering burgerlijke aansprakelijkheid af te sluiten; het opleggen van een gedragstest voor de dieren; het opleggen van een minimumleeftijd voor de hondenbezitters; het uitsluiten van mensen met een strafblad, en het eventueel verplichten van een muilkorf. Het ministerie van Landbouw beperkte zijn optreden tot nu toe echter tot het eerste voorstel, de registratieplicht.
Veel burgers, politiekorpsen en gemeentelijke administraties bellen trouwens naar het Antwerpse meldpunt omdat zij kennelijk onvoldoende geïnformeerd werden over de precieze modaliteiten van de nieuwe, zeer complexe reglementering. Uit de reacties van boze en verontruste mensen, zowel hondeneigenaars als hondenhaters, blijkt voortdurend dat het om een zeer gevoelige materie gaat. De toestand lijkt ook steeds meer op een vicieuze cirkel: enerzijds leidt het onveiligheidsgevoel van de burger tot de aanschaf van meer aanvals- en verdedigingshonden; anderzijds leidt het zicht van die gevaarlijke honden in het straatbeeld tot een toename van het onveiligheidsgevoel.
Chris De Stoop
