De voltooiing van haar levenslange strijd voor het internationale humanitaire recht. Zo zag professor Chris Van den Wyngaert in 2005 haar benoeming als permanent rechter bij het Joegoslaviëtribunaal in Den Haag. Maar een eindpunt werd het toch nog niet. Dit jaar mag de Belgische juriste nog een trapje hogerop. De Belgische regering droeg haar vorig jaar voor als kandidate voor een van de zes vacante plaatsen bij het Internationaal Strafhof, dat, eveneens in Den Haag, zaken behandelt die te maken hebben met genocide, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. Van den Wyngaert (56) haalde die gegeerde job afgelopen week binnen, en mag vanaf maart de komende negen jaar als rechter deze jonge rechtbank mee gestalte geven.
Daarmee komt voor haar de ultieme droom uit. Begin jaren zeventig was de jonge Christine nog een zangeres met een gitaar die in bevlogen protestliederen fulmineerde tegen de oorlog in Vietnam en de wereldvrede bezong, in het spoor van onder meer de betreurde Antwerpse bard Wannes Van de Velde. Maar het is niet gebleven bij een j’accuse, liet ze enkele jaren geleden zelf optekenen in De Standaard. Ze maakte haar engagement tijdens haar latere loopbaan stap voor stap concreet. Nadat ze cum laude als juriste en criminologe was afgestudeerd en had gedoctoreerd aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB), wachtte haar een mooie academische carrière. In 1985 werd ze professor aan de Antwerpse universiteit, en bouwde ze als strafrecht-specialiste nationaal heel wat autoriteit op, onder meer bij de uitwerking van de wet-Franchimont in 1998, die slachtoffers en daders meer rechten verleent.
Van den Wyngaert raakte ook gebeten door het inter-nationale strafrecht, dat in de jaren tachtig nog in de kinder-schoenen stond. Ze laat zelden een gelegenheid onbenut om eraan te herinneren hoe haar visie in 1985 nog werd afgedaan als naïef. Maar ook over de grens groeide de waardering voor haar kennis en publicaties over het evoluerende internationaal recht, en in 2003 kreeg ze de kans haar kennis te toetsen bij het Joegoslaviëtribunaal. Aanvankelijk voor enkele maanden, maar de Antwerpse werd steeds opnieuw gevraagd als rechter bij het eerste internationale strafhof sinds WO II, en in 2005 werd ze er permanent rechter. Dat is ze vandaag nog steeds, en haar lopende zaak rond de Bosnisch-Servische leider Milan Lukic zal ze nog afwerken voor haar Haagse verhuizing naar het Internationaal Strafhof.
Haar principes verloochenen was voor Van den Wyngaert nooit een optie. Zo bedankte ze in 1999 voor de armen vol geld die haar geboden werden om in Londen mee te werken aan de verdediging van de voormalige Chileense dictator Augusto Pinochet. En ook tijdens de debatten in New York waarop ze de 108 staten die het Strafhof erkennen moest overtuigen van haar kandidatuur, verdedigde ze uitgesproken standpunten. Bijvoorbeeld dat de rol van de slachtoffers niet té groot mag worden bij het Strafhof. ‘Als ik daardoor niet werd verkozen, tant pis’, zei ze in De Morgen.
Het in 1998 gestichte Internationaal Strafhof ging pas begin deze week van start met een eerste strafzaak, tegen de Congolese militieleider Thomas Lubanga. Over welke zaak de eerste Belgische rechter van het hof zich binnenkort mag buigen, is nog niet duidelijk.
Thomas Verbeke
