Dat Rik Daems naar Leuven is verhuisd om het electorale succes van Louis Tobback een halt toe te roepen, kan alleen een onnozelaar van olympisch niveau geloven.
Er is maar één en slechts één reden waarom Rik Daems naar Leuven is verhuisd. En die reden heet: Patricia Ceyssens! Grappenmakers vertellen dat Ceyssens haar jongste telg Rik Daems heeft genoemd, maar men moet niet overdrijven. Rik en Patricia zijn ondertussen wel met elkaar getrouwd. Niet in de burgerlijke, laat staan in de canonieke zin van het woord, maar in de politieke. En die samenwerking loopt zo vlot, dat velen zich afvragen of er toch niet meer mogelijk is.
Patricia kent de wet, Rik kan goed rekenen. Acht maal zevenenvijftig? Vierkantswortel van 4761? Rik weet het. Tweehonderd miljard lastenverlaging, gedeeld door tien miljoen Belgen en vermenigvuldigd met achtduizend kmo’s? Bij Rik boven draait het even op volle toeren, en tien seconden later rolt de uitkomst eruit: 170.000 jobs.
Patricia kookt lekker. Rik kan schilderen. En weet hoe men een fijn Hagelands wijntje bouwt. Men neme trossen van gemiddeld vierentachtig druiven. Stelen eraf, pitten eruit, pers door, en dan bij twintig graden laten gisten in de kuip. Vervolgens rijpingstank en hydraulische pers in, de bucht naar de Aldi en de goede wijn op houten fust. Bij het bottelen sulfiet toevoegen.
Wat Patricia niet kan, kan Rik. En omgekeerd. Het perfecte koppel. Maar een electoraal tegenwicht voor Tobback… laten we ernstig blijven nietwaar. Den Daems tegen Tobback, dat is een mug tegen een olifant. Nee, een vlo tegen een mammoet. Nu is de VLD qua electorale strategie niet aan haar proefstuk toe. Een partij die geen voordeel kan halen uit een schandaal als Agusta, doet er beter aan zich niet meer aan verkiezingen te onderwerpen. Met het huidige commando op de brug zit de VLD in 2014 nog niet in de regering. Maar Daems tegen Tobback uitspelen, dat kan zelfs bij de VLD niemand ernstig menen.
In Knack van twee weken geleden waren de vier zelfuitgeroepen partijleiders present. Het interview had een week voordien plaatsgevonden. Toen wij van de broodjeszaak terugkwamen, hing aan de deur het gevreesde blauwe cirkeltje, onze geheime code die alle redacteurs waarschuwt: “Opgelet! Neoliberalen in huis.” De meesten schieten dan schichtig de trap op, vermijden het gebruik van lift en toiletten, of keren aanstonds weer naar huis.
De enige die sympathie voor de VLD koestert, is uw dienaar. Zij het niet jegens iedereen, en zeker niet om inhoudelijke redenen. Alle anderen zijn ronduit anti. Geen kwaad woord over echte liberalen als De Croo of Leo Govaerts, maar o wee de tafelspringers van de nieuwe lichting. Hun grootste tegenstander is onze chef-Wetstraat. De dag dat Van Cauwelaert iets te zeggen krijgt over de inhoud van dit blad, komt er geen VLD’er meer in de Knack, zoveel staat vast. En dat uitgerekend onze chef-boeken het artikel uitschreef, was al even veelbetekenend.
Een solipsist! Ooit dat woord gehoord? Reynebeau gebruikte het jaren geleden om het verschijnsel Guy Verhofstadt te vatten. Een solipsist. Van Dale gepakt, altijd bij de hand als wij onze chef-boeken lezen. “Solipsisme. Latijn: solus, alleen; ipse, zelf. Filosofische leer dat alleen ons eigen ik en zijn eigen bewustzijnsdaden bestaan. Solipsistisch: van den aard van of gekenmerkt door solipsisme. Voorbeeld: het positivisme ligt onder de beschuldiging solipsistisch te zijn (Gids).”
Zo. Waarna Reynebeau, Verhofstadt verder beschreef als een bezeten streber die over lijken gaat, en zijn gelijk tracht te halen met volstrekt waardeloze fraseologie. “De macht van de drukkingsgroepen…” Alsof iemand zich iets aantrekt van de macht van de drukkingsgroepen. Als er één categorie instellingen is die het voor de mensen in orde brengt, dan zijn het wel de drukkingsgroepen. “De loonkost moet omlaag, beste vrienden.” Jaja, dat zal best. “Het huidige beleid tataratie. Tony Blair tatarata. En in Nederland…” Zeker, zeker. Absoluut. Maar dat steekt nogal fel af tegen de basisfilosofie van Herman De Croo, die luidt: “Wat wenst gij?”
Verder worstelt de VLD met een interne machtsstrijd waaraan ze bij de CVP een puntje mogen zuigen. Daems, hoewel telkens kansloos, stelt zich toch bij elke voorzittersverkiezing tegenkandidaat. Zelfs tegen Dewael, die daardoor van De Croo verloor. En Verwilghen verlaat stante pede de partij, als hij elders nummer één kan worden. Men kan dit achter veel geblaat wegmoffelen, maar de feiten zijn wat ze zijn. De vier die zo broederlijk op onze voorpagina prijkten, zouden mekaar ’t liefst van al onder de tram duwen.
Met dit gegeven in het achterhoofd, kunnen we niet anders dan het interview van onze chef-boeken een meesterwerk noemen. Twee keer gelezen, niets van begrepen en nog minder van onthouden. Tenzij één vraag, meer een antwoord. Wij citeren letterlijk.
Daems: … bla bla bla loonkosten bla bla bla. De resterende 85 procent ligt mondiaal vast, zodat die 15 procent bepaalt of het geïnvesteerde kapitaal rendeert. Weet je hoe multinationals redeneren?
Knack: Neen.
Daems: Die kijken gewoon naar waar ze het hoogste rendement kunnen halen.
Is dit briljant, of is dit niet briljant? Is er ooit een “neen” geweest die dodelijker was en beter op zijn plaats stond dan deze “neen”? Neen. Ja, deze misschien, maar dan met een andere ondertoon. En daar achteraan de trivialiteit van de rest van de redenering. Perfect. Einde Rik Daems. Mag terug naar Patricia.
Ook voor de andere blauwe kemphanen had onze chef-boeken een surprise in petto. Tellen wij namelijk het aantal keren dat elke spreker aan het woord komt, dan is dit het onthutsende resultaat. Verhofstadt: veertien keer. Daems: acht. Dewael: ook acht. Verwilghen: drie keer. Het grote boegbeeld van de VLD! Drie keer. Op vijf bladzijden.
En dan zijn er ongetwijfeld nog lezers, ook bij de VLD, die menen dat dit toeval is.
Koen Meulenaere
