Als hij naar een meisje bij Vermeer kijkt, heeft hij minder het gevoel dat hij met een schilderij te maken heeft, dan dat hij in direct contact staat met het kind zelf. Dan bestaat de scheiding van eeuwen niet. De kracht van een beeld om tegen ons te spreken, interesseert Hans Op de Beeck (29). Ook maakt hij dat een geïntensiveerde ervaring van de tijd plots kan kantelen in het tijdeloze. In de nacht houden we op een verlaten kruispunt halt voor de verkeerslichten. Blijven we er iets langer voor staan, dan is het alsof er in het verloop van de regelmatig verspringende lichten ineens een tijdsgat opengaat, waarin een ander gevoel voor de dingen zich kan installeren: wijder, ontdaan van de bepaling door plaats

en uur.

In de verduisterde galerieruimte, onder blauw gefilterd licht, lokt Op de Beeck die beleving uit aan de hand van een maquette, op borsthoogte op een tafel geplaatst ( “Locatie”, 1998). De grootte van de lichten bepaalt de schaal van het geheel. Alleen de kale bomen in dit niemandsland van piepschuim, bewerkt met lijm en zand, zijn buitenmaats. Zo komen echte bomen immers over, als ze in het donker

voor ons opdoemen.

Een verlaten klimconstructie op een speelplein, een leeg zwembad, gefotografeerd in het halfduister van de vroege ochtend of bij valavond, baden in dezelfde unheimliche sfeer. Zijn ze immers niet bedoeld om overdag door jolig krijsende kinderen te worden gevuld? Toch zijn ze nu juist op hun mooist: de klaarte van de structuren, het diepe kleurengamma – zilvergrijs, blauw en groen. “Nergens (Amsterdam-Leuven)” heet dit werk, dat uit twee afzonderlijke prints bestaat. Dezelfde titel heeft een ensemble zwart omrande foto’s van geïsoleerde speeltuigen met mat glimmende kleuren, gegroepeerd rond een stralend

blauw vlak.

Niets is in gebruik. Alles lijkt te wachten op het gezinnetje dat haastig onderweg is, voortgejaagd door iets onbekends en omringd door een witte leegte. In kikvorsperspectief heeft dit universele ouderpaar en zijn twee kinderen het verhevene

van een “Heilige Familie”.

Acht minuten lang zien we hen ter plaatse trappelen, als in een boze droom waarin men niet vooruitkomt. Met ernstige zorg nemen de ouders de kinderen voor hun rekening, almaar meer tekenen van vermoeidheid vertonend. Met deze video uit de reeks “Bepaling (4)”, zoals met het geheel van zijn eerste galerietentoonstelling, heeft Op de Beeck een stukje van de beklemmende tijdsgeest mee: welk jong gezin is niet bang van de Boze Wolf? De werken, gecomponeerd als schilderijen, herstellen iets van het beschadigde vermogen om beelden een duurzame kwaliteit te geven.

Tot 27.2, Dorothée De Pauw Gallery,

De Henninstraat 70 Brussel.

Jan Braet