Er valt geen seconde te verliezen in de danswereld. De omwentelingen gaan immers zo snel dat de helden van gisteren overmorgen alweer vergeten kunnen zijn. Niemand lijkt ongevoelig voor dat gevaarlijke virus. Zelfs Leftfield niet dat in 1995 een hoop bakens verzette met zijn baanbrekende debuut Leftism. Op een moment dat Underworld en The Chemical Brothers net de neus aan het venster staken, maakte het Londense duo elektronische muziek volwassen met een eclectisch album waarop techno harmonieus samenleefde met punk, reggae en wereldmuziek. De heren Daley en Barnes bedachten intelligente ritmepatronen en lieten het zangwerk over aan sterke ceremoniemeesters als John Lydon (Sex Pistols, PIL) en Tony Halliday (Curve). Drie jaar lang hadden ze eraan gewerkt en het resultaat was er ook naar. Leftism werd platina in Groot-Brittannië en maakte een praaltocht door de rest van de wereld.

De twee perfectionisten kozen voor de enige weg die hen logisch leek. Ze besloten zich opnieuw levend te begraven in de studio en lieten de tijd wegtikken. Ondertussen kwamen drum’n’bass, big beat, speed garage en de nieuwe disco voorbij, en groeiden hun generatiegenoten uit tot megasterren.

Leftfield hield zich gedeisd. Die aangehouden rust kon er voor de buitenwacht alleen maar op wijzen dat het genie in alle rust aan het werk was en er goudklompen mochten worden verwacht. Was iemand hen maar gaan wakker schudden! Het duo is onderweg duidelijk de bredere samenhang verloren en raakte verslaafd aan de kleine details. De gevolgen zijn desastreus. Rhythm and stealth zorgt amper voor adrenalinestoten en is vooral een pijnlijke parodie op Leftism geworden. Door zichzelf te weinig zuurstof te gunnen, hebben de twee heren hun sterke patent laten verwateren tot een waardeloos en zielig velletje papier. De momenten waarop ze zichzelf proberen te verbeteren, klinken enorm herkauwd. En de nieuwe pistes die ze bedenken, zijn ondertussen door anderen veel beter bewandeld. Leftfield zet de toon niet meer. Het vat alleen op een weliswaar goed klinkende manier samen wat er zich de voorbije jaren op de dansvloer heeft afgespeeld. Het heeft bijwijlen zelfs wat van de krampachtigheid waarmee grote namen als David Bowie of U2 modieuze jongerentrends trachten te recupereren. Iconen wissen vroeg of laat zichzelf uit. Waarvan akte.

Leftfield “Rhythm and stealth” (HandCD4P/Hard Hands)

Jan delvaux