De Parade speelt ?Marokko?.
De Parade heeft wat met kunstenaarslevens. De voorbije jaren ging de Brusselse theatergroep vaak grasduinen in de biografieën van Pier Paolo Pasolini, Andy Warhol of Derek Jarman, maar ook het leven en werk van Sigmund Freud was een dankbaar onderwerp. Met voyeurisme heeft die aanpak weinig te maken, want De Parade hanteert een neutrale, zakelijke en allesbehalve sensationele aanpak en speelstijl. Op de keper beschouwd is het werk van De Parade eigenlijk erg on-theatraal en het hoeft dan ook niet te verbazen dat de groep de producties die ze tussen 1991 en 1994 uitbracht onder de overkoepelende titel ?Journalistiek Werk? stopte.
Ook met het nieuwe ?Marokko? gaat De Parade dieper in op het leven van een kunstenaar. Of beter van een kunstenaarspaar : Paul en Jane Bowles. De schrijver-componist die vaak voor de vader van de beat generation wordt versleten, trouwde in 1938 met de zeven jaar jongere schrijfster Jane
Auer. Het is vreemd dat die twee ooit trouwden. Ze waren beiden homoseksueel en bezaten een erg verschillend karakter en achtergrond, maar hielden op hun manier toch erg veel van elkaar. Ook als ze na de atoombom op Hiroshima naar Marokko verhuizen en daar elk hun geliefden hebben, wordt die goede verstandhouding wel eens ondermijnd maar is ze toch niet kapot te krijgen.
In het amper een uur durende ?Marokko? doen twee acteurs ( Willem Carpentier en Hilde Wils) het verhaal van die relatie : ze vertellen wat, lichten hier wat toe, geven daar wat tijds- en ruimteaanduidingen en kruipen in de huid van de protagonisten. Dat laatste, die overgang van verteller naar personage, gebeurt zo achteloos en vloeiend dat de toeschouwer er eigenlijk niet eens bij stilstaat en zich door de twee acteurs laat meevoeren langs de relatieperikelen van Paul en Jane Bowles.
Carpentier speelt zijn Paul als een man van overtuigingen, maar gaat bij momenten ook iets doorzichtiger tewerk : hoofd in de nek, ruime gebaren en een groter volume. Hilde Wils houdt het kleiner maar ook fijner, en maakt de psychologisch-existentiële verwarring van Jane op een intelligente, talige manier hoor- en zichtbaar. Dat knappe spel behoeft weinig of geen krans : enkele meubels, attributen en een cocktailshaker binnen handbereik op een lege bühne volstaan. De beste omstandigheden voor een stil gesprek in de lege nacht.
Paul Verduyckt
Op 13/11 in Willebroek (CC), 14/11 in Tielt (Malpertuis), 15/11 in Oostende (Malpertuis-aan-zee), 16/11 in Aalst (Netwerk) en 23/11 in Berchem (CC). Andere voorstellingen : tel. 02/537.56.02.
Hilde Wils in Marokko : knap spel.
