De journalist als boeteprediker. Een overzicht van de binnenlandse pers.
Het is niet omdat Louis Tobback dezer dagen geen kranten meer wil lezen dat de redactie van Zwarte Woensdag dat niet zou doen. Voor ons is de krant nog altijd een mijnheer. Vooral de commentator van Het Laatste Nieuws was vorige week in topvorm. Als een geselende Jeremia kastijdde Luc van der Kelen de politieke klasse en ranselde hij de kooplieden uit het parlement.
Lees en huiver !
Dinsdag voorspelt Van der Kelen in een striemend commentaar ?Het einde van Di Rupo?. Hij is tot de conclusie gekomen dat de vice-premier moet opstappen. ?Een topminister in opspraak in een zedenzaak met minderjarigen, dat kan geen enkel politiek regime overleven, als niet doortastend wordt opgetreden. Ook Elio Di Rupo zou dat moeten begrijpen en zich tenminste tijdelijk terugtrekken voor de duur van het onderzoek.? Maar als overtuigd aanhanger van het witte gevoel houdt onze Luc van je hela hola de moed er toch nog in : ?Hoe steekt de politieke wereld af tegen die twee jongeren, die gisteren de gestolen portefeuille van mijn echtgenote vonden en de moeite hadden genomen om hem terug te bezorgen ! Er is toch nog hoop, denk ik dan.?
Woensdag meldt de commentator dat het dossier tegen Di Rupo loodzwaar is. ?Het dossier van Cassatie, dat onze redactie kon inkijken, bevat zoveel details, zoveel namen, plaatsen en data dat het moeilijk verzonnen kan zijn.?
Donderdag heeft de Emile Zola van Kobbegem een neerslachtige bui. Onder de kop ?Dit neem ik ze kwalijk? schrijft hij : ?Ben ik politiek journalist geworden om nog alleen te schrijven over seks en geweld, van corruptie over kindermisbruik tot een politieke moord, dacht ik gisteren bij mezelf. Ik heb mijn buik vol van de aanrollende dossiers, het ene al dramatischer dan het andere. Ik neem het deze generatie politici kwalijk dat ze de Wetstraat tot een Belgische versie van Mooi en meedogenloos laten verworden. Ik neem het de politici, de partijen en de journalisten kwalijk dat ze het cynisme zo ver drijven om mensen die in geen tien jaar hebben bestuurd vandaag tot vijand nummer één te proclameren. Dutroux of De Croo ? Dutroux ! Dutroux of de laatste humanist in de politiek ? Dutroux ! Dat is het cynisme van het meest zuivere soort.?
Maar de twijfel begint te knagen : ?Als het waar is wat een getuige beweert, dan is het dossier over Di Rupo verschrikkelijk erg. Maar als het niet waar is, dan is wat we nu beleven monsterlijk. Duivels en monstrueus.?
Vrijdag slaat de melancholie toe. ?Het sneeuwt ! Riep ik gisterenochtend uit op de redactie. Sneeuw over de velden van Asse, het doet je denken aan knusse gezellige eindejaarsdagen, ver van pedofiele verhalen uit het Brusselse nachtleven. En in mijn hart scheen er een frêle zonnetje. Het leek wel een dag van goed nieuws. Geen enkele minister werd beschuldigd, geen enkel parlementslid deed wat verkeerd.? Van der Kelen waarschuwt tegen een klimaat van homofobie dat zou kunnen ontstaan. ?En dat is niet alleen onterecht, het is ook onrechtvaardig.?
Zaterdag tenslotte vraagt hij zich af of het keerpunt zo langzamerhand niet bereikt is. ?De jacht op namen begint nu hallucinante vormen aan te nemen. Feiten zijn feiten. Die moeten bekend gemaakt worden. En geruchten zijn geruchten. Laat die maar blijven waar ze zijn, aan de cafétoog waar sommige hoofdredacteuren en journalisten er de verveling mee kunnen verdrijven. De gebeurtenissen van deze week kunnen een omgekeerd effect hebben. Ze kunnen ertoe leiden dat morgen niemand nog iets gelooft, dat de echte feiten mee worden begraven met de verzonnen beschuldigingen. En dan kunnen we helemaal de boeken sluiten.?
Hortense !
Geef de Luc nog een pint !
Bietencampagne ’96 (Foto : Patrick de Spiegelaere)
