De persprijs voor de voorbije wereldbeker voetbal, is op de valreep weggekaapt door Ivan Sonck. Die nauwelijks een uur na de finale in het laatavondnieuws somber meedeelde dat Frankrijk met 3-0 van Brazilië had gewonnen, dankzij twee doelpunten van Zinedine Zidane. Dit was juist, alleen sprak Sonck de naam “Zidane” uit als “Zidaanee”, daar waar alle anderen het vijf weken lang over “Zidan” hadden gehad.
Hiermee bewees Sonck, of suggereerde hij in elk geval, dat hij van dat hele gedoe rond die wereldbeker voetbal nauwelijks notie had genomen. Niet belangrijk, zo kort voor de Golden League atletiek. Dat iemand zich kan druk maken over iets zo banaals als een voetbaltoernooi, terwijl het Europees Kampioenschap atletiek voor de deur staat, gaat het bevattingsvermogen van Sonck te boven. Dat men zich zou interesseren voor een kermisattractie als de Ronde van Frankrijk, is helemaal te dol.
Wij mogen het hem graag zien zeggen, zuchtend en blazend, de oogjes wat toegeknepen tegen het felle studiolicht in: “In de Ronde van Frankrijk, dat is een wielerwedstrijd over meerdere dagen waarbij renners proberen in een kortere tijd dan de tegenstanders de afstand tussen start en aankomst af te leggen, heeft Tom Steels de eerste rit gewonnen. Steels is een Belg.” Daarna start Sonck een filmpje over bloeddoping. Of bewijst met enkele kleurige grafiekjes dat de sportieve prestatie van een Tourwinnaar hooguit op het niveau staat van de juniorenatletiek. VO2-Max te laag.
Atletiekverslaggevers van de openbare omroep zijn altijd plezante mannen geweest. Roger Moens heeft ooit de aankomst van een veldloop laten overdoen omdat hij met zijn cameraploeg te laat aan de aankomst was teruggekeerd. De atleten hadden een ronde te weinig gelopen. Tenminste, dat beweerde Roger. Volgens alle anderen had Moens zich misteld.
Hoe dan ook: Miel Puttemans had gewonnen, en Gaston Roelants was tweede geworden op een meter of dertig. Ze hadden de tijd niet gekregen om uit te hijgen, of Roger kwam al met forse stappen tot bij hen gebeend: “Het staat er niet op jongens. Opnieuw. Ge gaat beiden tot achter die boom ginder. Miel vertrekt eerst. Gaston, gij telt van één tot vijftien en komt dan ook af. Ik zal roepen als we hier klaar zijn.”
Hierna liet Moens enkele storende reclameborden verwijderen, en brulde met een stem die de eekhoorns uit hun nesten deed vallen: “Miel!? Starten!” Tot groot jolijt van de toeschouwers kwam Miel Puttemans een tweede keer aanzetten en werd tot zijn verbijstering op tien meter van de streep gepasseerd door Gaston Roelants, die op vier al was vertrokken. Op de officiële erelijst van de cross werd Roelants als winnaar ingeschreven.
Nog net boven de atletiekreporter plaatsen wij de tafeltennisverslaggever. Een sport die niet zo vaak op televisie te zien is, toch niet in rechtstreeks verslag. Tijdens de Olympische Spelen van Atlanta, twee jaar geleden, werd dat ruimschoots goedgemaakt. De finale van het vrouwendubbel, is de meest hallucinante sportwedstrijd die wij in ons hele leven op televisie hebben aanschouwd. Vier Chinezen!
Aan gene zijde van de tafel: Yaping Deng en Yumping Quiao. Aan deze zijde: Wei Liu en Hong Quiao, overigens geen familie van Yumping Quiao. Neem ons nu niet op onze woorden: het kan ook geweest zijn dat Yaping Deng en Yumping Quiao aan deze zijde stonden, en Wei Liu en Hong Quiao aan gene. En het is zelfs mogelijk dat Yaping Deng helemaal geen team vormde met Yumping Quiao, maar wel met Hong Quiao. Waardoor bijgevolg het andere duo, aan gene of deze zijde van de tafel, gevormd werd door Yumping Quiao en Wei Liu.
Overigens wordt Yaping Deng uitgesproken als: Yaping Peng. Althans, volgens Nop Pé Jan, de verslaggever van de VRT, die zich gespecialiseerd heeft in oosterse gevechts- en behendigheidssporten en het dus wel zal weten. Zo schrijven we ook: “Deng Xiao Ping”, maar we spreken het uit als “Peng Xiao Ding”. Wat toch meer respect voor de mensenrechten doet vermoeden.
Quiao wordt uitgesproken als: Chiauw. En Yumping als: Tjoemping. Een Chinees die zich buitengewoon over iets verheugt, roept dus niet Yoepie, maar Tjoepie. Op het eerste gehoor misschien belachelijk, maar het is allemaal een kwestie van gewoonte.
Scheidsrechter van de partij was de heer Wang Wong uit Korea. Bijgestaan door zijn collega Kwo Min Tang uit Formosa. Tafelcommissaris was Klaas Klok. Deze laatste kwam uit Nederland. Daarmee weet u genoeg, tijd voor de reportage.
De opslag werd gegeven door Yaping Deng, uitgesproken dus als Yaping Peng. Dit alweer volgens Nop Pé Jan, want wij zagen nog maar drie Chinezen rond de tafel staan. Yaping Deng was eronder gaan liggen! Dit om haar service zo verrassend mogelijk te maken. Plotseling sprong ze tevoorschijn, riep Tjoeie (schrijf: yuhie), en sloeg de bal met een vreselijke dreun over het net. Waar Hong Quiao (Wei Liu? Yumping Quiao?) hem met een al even vreselijke dreun terugsloeg.
Het woord nu aan commentator Nop Pé Jan: “Yaping Deng valt aan, Hong Quiao retourneert mooi, Yumping Quiao via het net, goed opgevangen door Wei Liu, nieuwe smash van Yaping Deng, weer Hong Quiao, Yumping Quiao met problemen, kan Wei Liu het afmaken, nee wonderlijke slag van Yaping Deng, Hong Quiao bijna verrast, Yumping Quiao hard, maar Wei Liu op de juiste plaats, Yaping Deng met effect, op het bat van Hong Quiao, Yumping Quiao met een geweldige slag, Wei Liu met geluk, Yaping Den op de rand van de tafel, ja 1-0.”
Zelf hadden wij niets gezien. Ja, een lichtflits. Maar zeker geen vier Chinezen die elk vier keer op een bal zouden hebben gemept. Zestien slagen in totaal. Een uur lang hadden onze ogen geen vat op wat hen werd voorgeschoteld. De enige die moeiteloos bleef volgen, was Nop Pé Jan. Zelfs de vier Chinezen moesten op de duur passen.
Voor meer tafeltennis is het wachten op Sydney 2000. Wie houdt van Sonck, stemme volgende week af op het EK in Boedapest. Volgend jaar gaat hij met pensioen.
Koen Meulenaere
