Stel: u bent Eliane Van Vreckom, de gewezen vriendin van Guy Mathot. U zit op een zwoele zomeravond op uw terras in een groene buitenwijk van Luik, roemer gekoelde Rijnwijn in de hand, de Knack te lezen. Laten we zeggen: Knack 20. Van twee weken geleden. En daar ziet u plots, tot uw verbijstering, hoe u door ene Rik Van Cauwelaert wordt omschreven als “de beruchte alkoofatlete Eliane Van Vreckom”! Wat doet u? Weinig twijfel dunkt ons. U haakt uw tweeloop van de muur, stopt kogels in het magazijn, en u begeeft zich vierklauwens naar de Tervurenlaan 153, thuisadres van Knack.
Welnu: precies datzelfde deed de echte Eliane Van Vreckom. U zal ons niet geloven, maar op een middag stormde een gewapende vrouw, met van razernij uitpuilende ogen, ons redactiekantoor binnen. De eerste die het wapen onder de neus kreeg geduwd was Reynebeau. “Zijt gij Rik Van Cauwelaert!?” brieste een uitzinnige Van Vreckom, terwijl ze alvast de veiligheidspal los klikte, en aanlegde.
Onze chef-boeken, bekend om zijn moed, wist niet hoe snel hij moest antwoorden: “Neen mevrouw. Voor Van Cauwelaert moet ge op de eerste verdieping zijn. Als ge bovenaan de trap komt, de tweede deur links.” Hierna veegde Reynebeau zich het zweet van het voorhoofd, en ging op zijn gemak een literair tijdschrift lezen. Blij dat hij er zo goed van af was gekomen. En wat er met onze chef-Wetstraat gebeurde, tja… dat moest die zelf maar uitzoeken.
Nu, dat deed hij ook. Van Cauwelaert zat net te wachten op het bezoek van Joëlle Milquet. Hij had die nog maar pas geïnterviewd, wij hebben u daarover onlangs verteld, maar nu wou het toeval dat Nothomb het weekend voordien eindelijk zijn vertrek als PSC-voorzitter had aangekondigd. En volgens onze chef-Wetstraat, die al meer Waalse vrouwen heeft geportretteerd dan een mens er kan verzinnen, was het hoog nodig dat Knack in deze belangwekkende machtsstrijd positie zou kiezen. En die positie was: voor Joëlle en tegen alle anderen.
Langendries, Poncelet, Maystadt… van elk van hen wist Van Cauwelaert moeiteloos een schandaal of zes uit zijn lade te toveren. Voor één keer regende het ook in zijn artikel Cepics, de Bonvoisins en Vanden Boeynantsen. Zelfs de roze balletten en de, alvast in Knack, veelbesproken Madame Bettens passeerden de revue. Er kon weinig twijfel over bestaan: zo de PSC niet helemaal van de kaart wilde geveegd worden bij de volgende verkiezing, was Joëlle Milquet in de voorzittersstoel de enige oplossing. “Zie ook interview”, had onze chef-Wetstraat er voor alle veiligheid bij geschreven. En, achter de rug van enkele hiërarchische superieuren om, liet hij de opmaak hiervoor zeven bladzijden vrij houden: twee voor de tekst en vijf voor de foto’s.
Dat interview was uiteraard maar een smoes. En omdat zijn veelvuldig bezoek in de Tweekerkenstraat een beetje begon op te vallen, en de mensen al zo gemakkelijk kwaad spreken, had Van Cauwelaert de rollen omgedraaid en de femme fatale van de christen-democratie stiekem in zijn eigen bureau uitgenodigd. ’s Ochtends had hij inderhaast enkele foto’s van Veronique Ancia in een kast verstopt, en in zijn beste pak zat hij nagelbijtend op zijn invitée te wachten. Hij was dus op veel voorbereid, maar niet op een furieuze merrie die met een schietensklare karabijn kwam binnenstormen.
Een gevaarlijke en tevens gênante situatie, zo kort voor de komst van la belle Joëlle. Te meer daar Van Cauwelaert bij het horen van het hoge-hakkengetik op de trap, en menende dat het joyeuse moment was aangebroken, een laatste wolkje parfum van Dior door zijn doorrookte bureau had gejaagd, en een suggestief Weens walsje op de grammofoon had gelegd.
Wat door de deur kwam gedenderd was, tot zijn ontzetting, iets heel anders dan een joyeus moment. Gelukkig is onze chef-Wetstraat een man die eerst handelt, en daarna denkt. Wat dat betreft mag hij zich de geestelijke erfgenaam noemen van Achille Van Acker. En dus, min of meer, de geestelijke voogd van Pierre Chevalier. Het verklaart zijn afkeer voor een academische tafelspringer als professor Karel De Clerck. Deze eigenschap, “agir d’abord et réfléchir ensuite”, kwam in deze noodsituatie goed van pas.
Wij laten details achterwege, er is al genoeg gruwel in de media. Maar het geweer hebben ze nadien teruggevonden aan de sokkel van maarschalk Montgomery, op het plein voor onze redactie. En Eliane Van Vreckom hebben ze niet meer teruggevonden. Naar het schijnt heeft ze zich een tijdje kunnen vastklampen aan het dak van een stadsbus waarop ze gevallen was, maar in de bocht naar Hertoginnedal werden de centrifugale krachten haar, niet voor het eerst in haar carrière, te sterk. Men dregt, zonder veel hoop, nog in de vijvers van Woluwe.
In het interview met Milquet, dat in het eerstvolgende nummer van Knack verscheen, was van dit hele incident niets terug te vinden. Het ging over het profiel van het katholieke electoraat, de gesprekken tussen PSC en PRL, de schelmenstreken van Gérard Deprez, en het onrechtmatig verkregen familiefortuin van de Nothombs. Plus de gevaarlijke verkeerssituatie in het centrum van Habay-la-neuve.
Slechts één passage wekte bevreemding. Vraag van Van Cauwelaert: “In hoeverre heeft Deprez’ breuk met de partij te maken met een opeenstapeling van frustraties?”
Antwoord van Milquet: “Bij een breuk komen zovele irrationele elementen kijken. Als een man het echtelijk dak verlaat, is dat toch niet de schuld van de vrouw die hem vijftien keer heeft gevraagd te blijven? Eigenlijk heeft de hele episode iets surrealistisch, want het project van de PSC overstijgt de clivage tussen rechts en links. Waarom komt ge niet op deze zetel zitten Rik?”
Onze chef-Wetstraat, die van mening is dat men de woorden van interessante personaliteiten best letterlijk uittikt, omdat elke ingreep vanwege de redacteur een verzwakking betekent, werd hier het slachtoffer van zijn eigen journalistieke deontologie. Zoals wel vaker.
Koen Meulenaere
