De hagelstorm van 8 juni sloeg het glazen dak boven de theaterzaal van De Studio in Antwerpen aan diggelen. Maar het Villanova Festival, dat jong talent zoekt, gaat gewoon door, zegt artistiek leider Marc Verstappen.
U zoekt ‘het talent van morgen’. Hoe gaat u daarbij te werk?
MARCVERSTAPPEN: Zij vinden ons. Enkelingen spreken we zelf aan – zoals Denie Put, die zijn schilderijen toont – maar de meesten reageren op onze oproep. Alles kan, zolang ze maar jonger dan 26 jaar zijn. Vervolgens nodigen we hen uit voor een gesprek. Dan begint het pas. We programmeren hen niet zomaar. We begeleiden elke stap naar het eindresultaat en leren hen pragmatisch nadenken. Ze moeten niet alleen een sterk artistiek verhaal hebben, ze moeten ook kunnen verwoorden wat ze te vertellen hebben en hoe ze dienstbaar willen zijn. Dienstbaarheid naar de samenleving is de essentie van het kunstenaarschap.
Kan dat nog, in crisistijden?
VERSTAPPEN: Waarom niet? Het is vandaag echt niet moeilijker dan dertig jaar geleden om als kunstenaar te overleven. Het is anders, uiteraard. Maar de mogelijkheden om jezelf in the picture te plaatsen zijn veel groter. Het klopt dat van alle afgestudeerde kunstenaars weinigen overleven, en dat is normaal. Kunstenaars zijn uitzonderingen, ze zijn niet de mainstream. Bovendien moet je meer zijn dan een getalenteerde artiest. Je moet ook het zakelijke brein hebben en kunnen knokken. Doe het zelf, dat is de attitude. Daarin helpen we hen, en dat maakt ons een schakel tussen hun droom en de realiteit.
Die realiteit is in uw geval een stad die GAS-boetes uitdeelt voor uw wegwijzers naar de speellocaties.
VERSTAPPEN: (grijnst) Uitdeelde! We hebben sindsdien nog maar één GAS-boete gekregen: voor onze ludieke fietshangers tegen GAS. Een kunstorganisatie runnen in de stad van Bart De Wever is voorlopig niet anders dan in de stad van Patrick Janssens. Beide heren houden zich amper bezig met kunst, en de schepen van Cultuur (Philip Heylen, CD&V) is dezelfde. Nu start hij met projectsubsidies die de ontwikkeling van talent en de ontmoeting tussen culturen stimuleren. Ons hoor je niet klagen! Op Vlaams niveau is het afwachten. Minister Joke Schauvliege deed haar opvolger Sven Gatz geen cadeau door zo veel organisaties structureel te ondersteunen met een haast onleefbaar kleine subsidie.
Wij gaan intussen vooruit. Ons publiek blijft groeien, dat bewijst toch dat jongeren hongerig zijn naar kunst? Maar je moet ze wel weten aan te spreken. Wij organiseren bijvoorbeeld geen ‘jazz- en poëzieavonden’ maar wervelende party’s waar feestelijk uitgedoste nachtraven, jonge jazzmuzikanten, operazangers, dansstudenten en dichters elkaar vinden.
Wat mogen we niet missen tijdens de Villanova ‘Party’?
VERSTAPPEN: Bruts noodziekenhuis Astfalt, en Emma Lesuis’ Op die plaas, een documentaire over haar verblijf op een Zuid-Afrikaanse wijnboerderij, die ook door Canvas zal worden uitgezonden. De betrokkenheid van deze generatie kunstenaars tegenover de wereld is echt frappant. Dienstbaarheid primeert. Dat blijkt uit de andere performances, en het geldt evengoed voor festivalopener Janne Desmet. Zij ontpopt zich tot een van de grappigste vrouwen van Vlaanderen. Mensen anderhalf uur aan het lachen brengen met een sterk verhaal, ook dat is kunst.
www.villanovafestival.be
Els Van Steenberghe
