?Medea? door Theater Zuidpool.
Achter Medea gaan verschillende vrouwen schuil, moet Marc Steemans gedacht hebben toen hij het gelijknamige drama van Euripides las. Het idee is zo gek nog niet en het zette de Vlaamse acteur aan tot het herschrijven van het Oud-Griekse origineel. Terwijl Euripides voornamelijk aandacht heeft voor de aanleiding (de ontrouw van Medea’s echtgenoot Jason), de innerlijke tweestrijd van het hoofdpersonage en ten slotte Medea’s wraak (het doden van de twee zonen die ze samen met Jason heeft) kortom, de psychologische ontwikkeling die de protagoniste doormaakt , vertrekt Steemans’ ?Medea? van de gespletenheid van het personage en het man-vrouw-conflict.
Hij laat vier Medea’s aan het woord, die elk op een andere manier tegen de gebeurtenissen aankijken en elkaar soms hun versie van de feiten willen opleggen. De schriftuur is sober, op het zakelijke af zelfs, maar mist ook wat spankracht. Wat echter storend werkt, zijn de aangedikte actualiseringen en de uitleggerigheid van de tekst. Om Jasons luxueuze leventje aan het Corinthische hof weer te geven, bijvoorbeeld, raakt Steemans maar niet uitgeschreven over
’s mans schilderijencollectie. De auteur valt helemaal in herhaling als hij in het tweede deel Jason en zijn zonen opvoert, maar niets met die mannelijke tegenstem doet.
Ook de regie van Martine Boni zet geen zoden aan de dijk. Ze verzamelt vier erg verschillende vrouwen in verfomfaaide of besmeurde bruidsjurken èn een geknevelde Jason (Steemans zelf) op een rood, vierkant plateau, maar weet verder niet wat ze met die confrontatie aan moet. Haar acteursbehandeling volgt gedwee de tekst en illustreert hooguit. Het gevolg is een voorstelling die niet op dreef raakt en stijf staat van statische besluiteloosheid. Ook van de actrices ( Anke Helsen, Marijke Pinoy, Peggy Schepens en Lut Tomsin) moet de toeschouwer geen heil verwachten. Ze verschuilen zich achter poses, schreeuwen op commando en doen verder lusteloos hun ding.
Het ontbreekt deze ?Medea? aan nuance, en naar een oprechte, trillende emotie is het zoeken met een loep. Als Steemans een personage laat zeggen dat het ?klem zit in het cliché?, weet de kijker hoe laat het is. Ook in het tweede deel, waar Jason als een hersenloze manager met GSM verschijnt en de twee zonen in een wat misplaatste gangsterstijl worden neergekogeld, komt er geen beterschap.
Paul Verduyckt
Tot 31/8 op de binnenplaats van het Rubenshuis, van 4 tot 28/9 in Theater Zuidpool (Antwerpen).
Medea : gebrek aan emotie.
