Hebben ze in de CVP-kamerfractie eens een Afrika-kenner, blijkt hij de enige te zijn die niet aan het woord komt over de vechtpartij rond het Kivumeer. Wij hebben het over de man die enkele maanden geleden nog voorzitter was van de CVP, u herinnert zich wellicht de naam : Johan Van Hecke. In twee woorden en met cee kaa. Wie namens de partij wél enkele rake opmerkingen kwam plaatsen, was Leo Tindemans, zesentwintig jaar geleden voorzitter. En Jan Van Erps, zo min CVP’er als u en ik.
Dat onze regering, net als in alle andere domeinen, ook inzake Afrikabeleid totaal faalde, is makkelijk te verklaren. De escalatie van geweld aan de Meren situeert zich vooral in 1994. Waren hierna minister van Buitenlandse Zaken : Claes Willy, Vandenbroucke Frank, Derycke Erik. Begin met zo een trio maar aan een Afrika-beleid. Waar is de tijd dat Claes en Derycke elkaar op Hertoginnedal achterna zaten over de akkoorden van Arusha.
Dat niemand de mening van Van Hecke vroeg, is verbazend. Was hij misschien niet de man die nog maar net een studie ter plaatse had gemaakt ? In opdracht van de EVP en op kosten van de Europese en, via zijn loon als parlementair, ook Belgische belastingbetaler. Op het vliegveld van Entebbe hebben ze nog een krop in de keel als ze terugdenken aan het moment waarop de ex-voorzitter de ondertussen ex-BRTN-correspondente in de armen sloot. Een kwartier lang ! Raadpleeg in dit verband De Morgen.
Het gebeurt zelden dat wij op de feiten vooruit lopen. Ook op dat punt verschilt Kwaad Bloed grondig van de rest van Knack. Maar in het nummer van 3 juli hebben wij er al op gewezen dat de aanwezigheid van Van Hecke in Centraal-Afrika niet zonder gevolgen zou blijven. Zeker niet na de publicatie van zijn opruiende pamflet : ?Appèl aan de verantwoordelijke Tutsi.?
Het feit dat Van Hecke opereerde vanuit het Uganda van zijn vriend en geestesgenoot Yoweri Museveni, is niet zonder betekenis. Eenieder die de situatie rond de Meren een beetje kent tegenwoordig zijn deze lui groot in aantal stelt vast dat Uganda de grote aanstoker achter de schermen is. Dat Van Hecke zich gedeisd hield, valt dus te begrijpen. Het ware beter geweest indien hij dat vroeger wat vaker had gedaan. Maar dat de media weken lieten voorbij gaan vooraleer ze te rade gingen bij één van de nauwst betrokkenen, blijft merkwaardig.
WIJ ZATEN DAN ook in grote spanning te wachten op Tegenspraak, de befaamde uitzending door derden van de Christen Democratische Omroep. Benieuwd wat dat zou geven : Paul Goossens oog in oog met Van Hecke, de man door wie hij bijna zijn programma was kwijt geraakt en met wie hij dus meer dan een appeltje te schillen had. Niets ! In de studio : geen Van Hecke. Wel die droogstoppel van een Moreels en godbetert Herman De Croo, leider van de VLD.
De Croo hadden we de week voordien al in alle andere televisieprogramma’s gezien. Breekijzer, Swingpaleis, Binnen zonder bellen, Rosa, Zevende Dag, Man o Man, Ter Zake, Telefacts… noem het en De Croo was er te gast. Bij Gerty begon hij zelfs te wenen, wat hem de dag nadien ook de voorpagina van Het Laatste Nieuws opleverde. (Bert Anciaux : ?Ik vind dat goed, dat politici ook hun gevoelens tonen.?) Aanleiding was de vraag of hij ooit een dode had gekust. Dat zijn zo van die vragen die een mens soms stelt, en Gerty zeker. De Croo antwoordde bevestigend, het ging om zijn overleden vader. Toen begon hij, door emotie overmand, te wenen.
Nu willen wij van De Croo alles geloven. Geen frats is te dol of de VLD-voorzitter komt er voor in aanmerking. Maar dat hij op televisie spontaan zou beginnen wenen ? Dat bestaat niet. En toch zagen wij het met eigen ogen. Wij hebben ons suf gepiekerd over wat daar precies gebeurd kon zijn. De band bekeken, teruggespoeld, opnieuw bekeken, weer teruggespoeld… telkens biggelden de tranen duidelijk zichtbaar over zijn wangen. Bij de vijfentwintigste visie hadden wij het ineens door.
Wat De Croo deed was meesterlijk, beter nog dan zijn swaps. Stel : u moet plots onbedaarlijk huilen. Wat is dan de logische opeenvolging van handelingen ? U begint te schreien, neemt uw bril af, en veegt vervolgens de tranen uit uw ogen. Wat doet De Croo ? Het omgekeerde ! Hij neemt zijn bril af, steekt zijn twee duimen in zijn ogen, en begint dan uiteraard te wenen. Geef toe, dit is briljant. Op deze manier kan u in tranen uitbarsten waar en wanneer u wil. Een troef die menige discussie in uw voordeel zal beslechten.
DAT NEEMT NATUURLIJK niet weg dat wij in Tegenspraak liever Van Hecke hadden gezien. Liefst mèt Els De Temmerman, die toch ook enige kennis van zaken heeft over de toestand in Zaïre. Ze mag dan redelijk sterk Tutsi-gezind zijn, reden waarom ze een keer op de vuist is gegaan met Walter Zinzen, dat neemt niet weg dat ze vermoedelijk wel weet waarover ze spreekt. Welnu, niet gehoord. Op geen enkel station.
De ex-voorzitter heeft nochtans zijn best gedaan om zich ook na zijn terugkeer op Belgische bodem te profileren. Wij hebben het al vaker geschreven : als strateeg heeft die Van Hecke zijn gelijke niet. Dat was al gebleken toen hij als kersvers voorzitter iedereen die voor stemmen kon zorgen uit de partij kegelde : de mutualiteit, de vakbond, de middenstand, de vrouwengilde, de pastorale werkgroepen en eenieder die naar de kerk ging. Daarna maakte hij de paus belachelijk en moedigde alles wat onkuisheid was met grote gretigheid aan.
Nauwelijks terug van ziekteverlof, voer hij uit tegen de pezewevers in de CVP die hadden samengespannen om zijn privé-moeilijkheden te misbruiken. En tegen de vele opportunisten, die liever de partij tot vijftien procent zagen zakken dan hun eigen portefeuille-ambities op te geven. Daarna beledigde hij Frans Verleyen, Manu Ruys, en Mark Eyskens, de grote drie uit de Belgische politiek. Onze directeur zou hem ten onrechte beschuldigd hebben van bedrog met een ziektebriefje, iets wat helaas werd tegengesproken door de Parlementaire Handelingen. Ruys zou hem een overspelige en ontspoorde man hebben genoemd, iets wat helaas werd bevestigd door de feiten. En Eyskens was het vleesgeworden cynisme van wie geen enkele uitspraak was ingegeven door principes, iets wat helaas werd ontkend door Eyskens zelf.
VORIGE WEEK ZAGEN wij hem eindelijk terug. Toch in Tegenspraak. Om er vals de lof te zingen van zijn opvolger. En er fijntjes op te wijzen dat hij Van Peel ooit een cruise naar de Stille Zuidzee had cadeau gedaan. Met de Kaunitoni ! Waarna Vera Dua, de Els van Van Peel, kwam zeggen dat Marc zo ernstig geworden is.
Koen Meulenaere
