Er kan (terecht) kritiek worden geformuleerd op kernenergie, maar dan liefst met correcte gegevens (‘Welkom in Wunderland’, Knack nr. 37). Uranium is geen fossiele brandstof, maar wel een eindige brandstof. Dat het IAEA zou spreken van nog 70 jaar voorraad, zou me verbazen.In een gemeenschappelijk rapport van het NEA en het IAEA (‘Uranium 2005, Resources, Production and Demand’) is sprake van voorraden die nog 85 jaar ver reiken (met een reactorpark zoals in 2004). Niet zo’n groot verschil. Maar dat rapport spreekt ook van nog te verwachten voorraden voor nog eens 270 jaar. En als het uranium uit fosfaten wordt meegerekend, zou dat 675 jaar zijn. Daarbij wordt uitgegaan van reactoren zoals die in België, dus geen kweekreactoren.
Er is inderdaad geen ervaring met reactoren die meer dan 40 jaar meegaan. Maar in de VS worden nu voor bestaande reactoren vergunningen tot 60 jaar gegeven. Dat kan omdat in elke reactor stukjes staal van hetzelfde soort als het reactorvat in het midden van de reactor zeer intens bestraald worden. Daardoor kan men ‘vooruitlopen’ en kan men voorspellen hoelang het zal duren voor het reactorvat het begeeft. Een nuance, die zijn belang heeft.
Zijn de windturbineparken in de Noordzee de oplossing? Op de website van C-Power vindt u dat het park van C-Power het equivalent van 3300 uur vollast (= maximale capaciteit) zal draaien (er zijn 8760 uren in een gewoon jaar). De hele jaarproductie van het park komt overeen met 3300 uur op volle toeren draaien en de rest van het jaar stilliggen. De Belgische kerncentrales draaien bijna 8000 uren per jaar op vollast. België beschikt in de Noordzee bovendien niet over voldoende plaats om genoeg windturbines te plaatsen om de hele elektriciteitsvraag in België op te vangen. En wat doen we als er geen wind is? Niet vergeten: de helft van de elektriciteitsvraag komt van de industrie. Bovendien zal de kWh uit de Noordzee wel vijf keer zo duur zijn als de kWh uit kerncentrales. Gelijktijdige verkoop van groene stroomcertificaten zorgt voor een financieel evenwicht voor de firma. Maar uiteindelijk zal de verbruiker daarvoor betalen.
Het klopt dat de Belgische (wel, de Amerikaanse…) kerncentrales niet bijdragen tot verzekeringen tegen zware gevolgen buiten het domein van de centrales. Maar voor de ontmanteling (afbraak) van de nucleaire centrales en voor het afval betaalt elke elektriciteitsverbruiker in België al jaren. Een fraai bedrag van zowat vijf miljard euro, een bedrag dat elk jaar aangroeit en waarvan Suez dankbaar (?) gebruik maakt om investeringen buiten België te doen. En dat dankzij een wet goedgekeurd door de eerste regering-Verhofstadt. Het grote probleem met kernenergie in België is dat de touwtjes in handen worden gehouden in Parijs. Op ruim 50 % van de Belgische elektriciteitsproductie heeft België geen vat (meer).
Herman Henderickx, gewezen radiojournalist bij de VRT
