Eerst was er een fragiel, dubieus soort wapenbestand. Toen vermoordde het Israëlische leger op 14 januari Raed Karmi, een Fatah-militant. Die werd gewroken door de moordpartij drie dagen later op een joods trouwfeest in Hadera (zes doden) en een schietpartij weer vijf dagen later op straat in Jeruzalem (twee doden). Waarop weer een vergelding door Israël volgde. De lijst wordt te lang, het ritme te hoog. Vrijdag een bom in Tel Aviv, zondag één in Jaffa road, Jeruzalem. En er is geen uitweg uit de impasse.

De voorgeschiedenis was niet leuk: Palestijnse wijken platgebulldozerd door Israëli’s, tientallen huizen vernield, honderden daklozen in de winter, militaire raids, voortschrijdende kolonisatie: Israëls premier Ariel Sharon wou geen wapenstilstand die tot nieuwe vredesonderhandelingen kon leiden, de Palestijnse president Yasser Arafat, steeds meer geïsoleerd en opgesloten in Ramallah, kon die wapenstilstand ook niet leveren. De VS deden of ze de zaak in het oog hielden, in de praktijk lieten ze de sterkste betijen – Sharon dus. De Europese Unie keek het gebeuren afkeurend aan, maar durft hoe langer hoe minder haar mond open te doen uit schrik voor antisemiet uitgescholden te worden. Israël heeft de afgelopen twee maanden voor 17 miljoen euro aan Europese investeringen vernield in Palestijns gebied, in zijn politiek om al wat aan een Palestijnse staat kan bijdragen, af te breken (havenwerken, luchthaven, etc.). De EU overwoog al Israël daarvoor een factuur te sturen, maar durft niet.

Sharon wil de Palestijnse Autoriteit fysiek en psychologisch afbreken, tot en met symbool Yasser Arafat. Die zit nu in zijn compound in Ramallah, op dertig meter rijden de Israëlische tanks hun rondjes. Arafat weet niet meer wat gedaan, en controleert steeds minder wat op ‘zijn’ terrein gebeurt. Dat geldt voor de zelfmoordenaar-terroristen van de Hamas en de Jihad, dat geldt wellicht evenzeer voor de Karine A, het schip met 50 ton wapens dat Israël ineens wist te enteren toen het te pas kwam. Vijftig ton wapens is niet veel in het Midden-Oosten, één Israëlische tank weegt al zoveel, maar Arafat en zijn Palestijnse Autoriteit bleken niet opgewassen tegen de taak om voor dat schip een treffelijke uitleg te geven. Zodat George W. Bush zijn conclusies maar trok, en blijk gaf zijn relaties met de Palestijnen weer te willen herzien, zo niet totaal op te schorten.

Doet hij dat, dan heeft Sharon dus toelating om zijn oude obsessie, Arafat, eindelijk te gaan halen waar hij zit, hem wie weet waar naartoe te sturen, en het verafschuwde Oslo-vredesproces voor altijd te begraven.

Sus Van Elzen

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content