‘Ik sta om kwart over vijf op zodat Charlie voldoende prikkels krijgt’

Michiel De Jaeger en Pieter Van Campe © BAS BOGAERTS

Het voorbije coronajaar verlangden veel mensen naar een onvoorwaardelijk knuffelcontact. Dat leidde tot een ware rush op de hondenasielen en de kwekers.

We mogen minder bezoek ontvangen, zijn met z’n allen fanatiek aan het wandelen geslagen en hebben bij gebrek aan culturele activiteiten of het wegvallen van horecabezoekjes meer vrije uren in te vullen. Dan is de stap naar een hond in huis snel gezet. Na de huidhonger, de vachthonger: in 2020 werden er bijna 9 procent meer viervoeters geregistreerd dan het jaar voordien.

Asielhouders zijn beducht voor impulsaankopen: als de homo sapiens straks opnieuw kan proeven van het rijk der vrijheid, zal de canis lupus familiaris daar dan de prijs voor betalen? Maar de nieuwe coronabaasjes weten het wel zeker: hier worden banden voor het leven gesmeed.

Michiel De Jaeger (41), Pieter Van Campe (40) en Bibi Luik

‘De hondenwens sluimerde al voor corona’, vertelt Michiel De Jaeger. ‘En vlak nadat de eerste lockdown was begonnen, vertelde een collega van me over het nest puppy’s van haar hond. Negen bastaardjes, waarvan de moeder er drie in een nabijgelegen bos had verstopt, omdat ze met te veel waren. Die samenloop van omstandigheden was een teken, vonden we, en met Bibi hebben we een van de verstotelingen geadopteerd.

Pieter en ik werkten toen allebei vooral van thuis, en de komst van Bibi zorgde soms voor wrijvingen in onze relatie. Onze dagelijkse dynamiek was helemaal verstoord en ik had het moeilijk met de structuur die een jonge hond nodig heeft. Het heeft even geduurd voor we onze opvoedingsmethodes op één lijn kregen. In het begin was ik niet genoeg baasje en te veel speelkameraad. Bibi is ook veel groter geworden dan verwacht. Tijdens een avondwandeling in oktober heeft ze me met een onverwacht manoeuvre omver getrokken en brak ik mijn enkel. Dus zat ik nóg meer thuis. Maar in die weken hebben we wel een goede band en een betere hiërarchie opgebouwd. Ze is soms een lomp monster, maar wel óns monster.’

Lynn Degryze
Lynn Degryze© BAS BOGAERTS

Lynn Degryze (30) en Charlie Evergem

Lynn Degryze is afdelingshoofd in het UZ van Gent en staat dus al een jaar lang in de frontlinie tegen corona. Toch besliste ze begin september om haar eerste hond te adopteren: ‘Nadat de cafés en clubs op slot waren gegaan, miste ik het nachtleven en het uitgaan totaal niet, een beetje tot mijn eigen verbazing. Voor mij was het een signaal dat ik klaar was voor een eigen hond.

Ik werk al jaren als vrijwilliger in een asiel. Dankzij mijn ervaring met moeilijke, slecht opgevoede honden wist ik goed waar ik aan begon. Charlie komt uit een thuisnestje van een Nederlands gezin. Ik heb gekozen voor een corgi omdat het kleine, schattige beestjes zijn, maar ook echte belhamels. Het is een ras met veel energie, en ik houd wel van een uitdaging. Elke dag sta ik om kwart over vijf op zodat Charlie voldoende prikkels krijgt, en wanneer ik een lange shift in het vooruitzicht heb, gaat ze naar de dagopvang. Charlie volgt ook zwemles en leert sinds kort schapen drijven. Het vergt veel tijd en energie, maar een hond moet je alle kansen bieden om z’n talenten te ontplooien, vind ik.’

Laure Mestre
Laure Mestre© BAS BOGAERTS

Laure Mestre (28) en Amigo Kortrijk

‘Toen ik anderhalf jaar geleden mijn vriend leerde kennen, was een van de eerste dingen die ik hem vroeg of hij ooit een hond wilde’, zegt Laure Mestre, kersvers baasje van de elf weken oude Amigo. ‘In september vorig jaar verhuisden we van Gent naar een huis met tuin in Kortrijk. Toen wat later de tweede lockdown begon, is de zoektocht naar een puppy in een stroomversnelling geraakt. Ik werk in de horeca en ben dus al vijf maanden technisch werkloos, maar sinds Amigo hier is, heb ik thuis nog geen moment met mijn vingers zitten draaien. Eigenlijk ben ik heel erg dankbaar voor al de tijd die ik in zijn training en discipline kan investeren. Hij kent intussen al behoorlijk wat commando’s.

Wanneer de cafés en restaurants opnieuw opengaan, zal ik minder vrije tijd hebben, maar dan is er nog altijd mijn vriend, die als computerprogrammeur thuis werkt. En mocht mijn relatie ooit op de klippen lopen? Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar Amigo staat ingeschreven op mijn naam, dus ja… Ik kan me nu al geen leven meer zonder hem indenken. Ik heb bewust gekozen voor een retriever, een echte gezinshond. Amigo zal altijd en overal deel van uitmaken van mijn toekomst.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content