Herman Van Rompuy gaf op de prijsuitreikingvan de Manager van het Jaar zijn eerste publieke
toespraak als premier.
Onze nieuwe premier is natuurlijk geen blanke Barack Obama, maar de toespraak die hij op 7 januari hield bij de uitreiking van de Manager van het Jaar-prijs, de jaarlijkse award van ons zusterblad Trends, bleef hangen bij de honderden aanwezige bedrijfsleiders, academici en andere geïnteresseerden (zie blz. 105 voor een portret van de prijswinnaars: Gert Verhulst en Hans Bourlon van Studio 100). Het is bij zo’n gelegenheid verleidelijk om het dynamisme van ons bedrijfsleven te roemen, maar premier Herman Van Rompuy (CD&V) bleef zichzelf. Hij waarschuwde meteen dat we meer dan ooit ‘de parler vrai’ moeten blijven beoefenen, want ‘zoals ik nog steeds van mijn verbazing moet bekomen dat ik hier vandaag als premier voor u sta, zo moeten we allen erkennen dat we werden overvallen door de financiële tsunami vanaf september, en steeds meer door de sociaaleconomische gevolgen ervan’.
De premier gaf enkele bedenkingen weg die aangeven waar hij naartoe wil. Zo wees hij erop dat het beschikbare inkomen van de gezinnen in 2009 met 1,5 procent reëel zal stijgen, en dat het probleem vandaag dus minder bij de koopkracht ligt dan vaak wordt gesteld. Hij zei ook waar het nu wél om gaat: ‘In bedrijfstakken en bedrijven zullen grote aanpassingen noodzakelijk zijn.’ Lees: er staan banen op de tocht. ‘Werkgelegenheid wordt opnieuw een topprioriteit’, zei de premier. Hij hamerde er nog op dat het essentieel is om het vertrouwen te herstellen, en verklaarde dat het correct uitvoeren van het interprofessioneel akkoord daarbij een belangrijk element is. En ‘dat weegt op tegen andere argumenten, zelfs de mijne’. Voor hij premier was, had Van Rompuy het niet zo begrepen op het herstelplan dat uitgetekend was onder Yves Leterme (CD&V), waarbij het interprofessioneel akkoord met het meeste geldging lopen.
‘Het klimaat van vertrouwen bij verbruikers, spaarders en investeerders is bepalend voor het herstel’, benadrukte Van Rompuy. ‘Eens het gevoel van veiligheid hersteld is, kan een conjuncturele opleving sneller en krachtiger zijn dan velen denken.’ Vooral die zin bleef hangen. Ze gaf wat hoop aan de toehoorders. En de premier sloot af met de woorden die hij op zijn wenskaarten had geschreven: ‘Hoop is een werkwoord’. Het komt over als het woordje van de proost en doet natuurlijk denken aan ‘Liefde is een werkwoord’, de bestseller van professor Alfons Vansteenwegen, maar daarom is het nog niet minder waar.
Bij het begin van 2009 hebben de Amerikanen en misschien wel de hele wereld hun hoop gevestigd op de aantredende president Obama. In België wordt nu ook gerekend op premier Van Rompuy. Zij moeten het financieel-economische tij keren, of toch tenminste het vertrouwen mee helpen herstellen. Ze dragen beiden een grote verantwoordelijkheid. Maar we mogen niet vergeten: het zijn ook maar mensen.
door Ewald Pironet
