Mevrouw Crevits laat een aantal wijsheden oplichten: je langzaam haasten, koesteren van de familie die vierend samen is, elke dag zien als een kans om het goede te doen, oog hebben voor het groeiperspectief, je laten vervoeren door een dansvoorstelling … (‘De eenzaamheid van mijn loopschoenen en koersfiets’, Knack nr. 50). In een samenleving die waarden en normen als ‘rank en yank’, ‘presteren en renderen’ en ‘excelleren’ hoog in het vaandel draagt, is het als minister niet evident om een andere toon te durven zetten. Hiervoor mijn welgemeende waardering.

Terwijl ik me hoopvol liet vervoeren door haar gedachteontwikkelingen struikelde ik finaal over het woord ‘klaarstomen’. Misschien interpreteer ik het fout, maar ik hoop dat scholen ruimte krijgen om zich ‘langzaam te haasten’ in dit hervormingsverhaal. Meer zelfs: ik hoop dat scholen de vrije ruimte blijven die ze in oorsprong waren. Laat scholen geen instrument worden om een samenleving te bevestigen en te continueren. Laat scholen visionaire plaatsen zijn waar dromen mogen ontstaan en waar nieuwe samenlevingsvormen als een utopie vorm krijgen. Scholen die leerlingen in eerste instantie helpen in het groeiproces om ‘het goede te zien’ in wat naar hen toekomt. Jongeren die gevormd worden in het kunnen onderscheiden waar het uiteindelijk op aankomt om betekenisvol te leven.