Er is weer een crisis in de commissie voor Regularisatie. Vlaamse magistraten dreigen met ontslag. Reden genoeg voor de CVP om de opschorting van de humanitaire operatie te vragen.

De regularisatie is onmiskenbaar een succes. Ruim vijftigduizend mensen (van wie 23.000 kinderen), die vroeger in een soort parallelle maatschappij moesten overleven, zijn uit de schaduw getreden. Verbazend veel kandidaten hebben een arbeidsvergunning verkregen en een baan gevonden. Veel werk dat vroeger in het zwart gebeurde, is nu officieel geworden – tot profijt van de belastingen. Mensen krijgen een beter loon en kunnen de krochtige panden van huisjesmelkers inruilen voor een fatsoenlijk onderkomen. Sommige kinderen, die vroeger uit schrik niet naar school konden, volgen voor het eerst in hun leven onderwijs. Volwassenen schrijven zich in voor taallessen. Duizenden vrijwilligers helpen hen om zich te integreren in de samenleving. Bovendien is de publieke opinie niet in opstand gekomen tegen de regularisatie. Tot zover het goede nieuws.

Het slechte nieuws is dat de procedure, die de regering met veel kunst- en vliegwerk voor de regularisatie heeft ontworpen, een kras voorbeeld van onbehoorlijk bestuur is geworden. ‘En na die lange lijdensweg mag stilaan de vraag gesteld worden of dat niet altijd de bedoeling is geweest van sommige politici’, zegt een ngo-medewerker. Vooral omdat ook de snel-Belg-wet al evenzeer vertaald werd in een procedure vol lacunes en tekortkomingen, met als gevolg dat een aantal criminelen er handig misbruik van kon maken. Beide procedures waren bedoeld als pasmunt voor de groene partijen. ‘Wel, ze hebben hun commissie gekregen en het resultaat is een jaar vertraging’, snierde minister Johan Vande Lanotte (SP) vorige week in Humo. ‘Men heeft een onafhankelijke commissie gewild, dus moet men nu zelf maar de problemen oplossen’, zei minister Antoine Duquesne (PRL) al even cynisch in het parlement.

De hypothese van de bewuste verrottingsstrategie lijkt niet eens meer zo vergezocht na de hallucinante reeks tegenkantingen die de regularisatiecommissie al moest incasseren: de valse start door het vernietigde Koninklijk Besluit, de vervanging van tien politiek benoemde magistraten, de verlammende machtsstrijd tussen de eerste voorzitter en de administrateur, de vertraging in de afhandeling van de dossiers, het ontslag van de administrateur en de vice-voorzitter, enzoverder.

VLAAMSE ILLEGALEN

Er was maar één factor waar al die tijd peil op te trekken viel: de rotsvaste positie van eerste voorzitter Christian Coppens, die als afgezant van de Parti Socialiste aan het hoofd van de commissie werd geparachuteerd. Voor belangrijke beslissingen placht hij altijd eerst de partij te consulteren. Hoe slechter hij presteerde op het vlak van management en communicatie, hoe meer hij politiek onaantastbaar werd.

Uit elke crisis kwam hij nog sterker naar voren en haalde hij nog meer het laken naar zich toe. De vice-voorzitter nam al in oktober ontslag omdat Coppens elke samenwerking onmogelijk maakte. Coppens kreeg er nog macht bij. De administrateur gaf er enkele weken later eveneens de brui aan omdat hij door Coppens gedwarsboomd werd. Coppens breidde z’n bevoegdheid weer uit. De nieuwe vice-voorzitter Herman Pas diende vorige week z’n ontslag in omdat Coppens hem het werk onmogelijk maakte. Nog blijft de positie van Coppens onaantastbaar. De door de minister voorgestelde oplossing is nu dat Coppens baas blijft, maar dat de Vlaamse Kamers van de regularisatiecommissie alleen nog onder de bevoegdheid van Herman Pas zouden vallen. Kortom, de communautarisering van de commissie: Vlaamse illegalen Vlaams! De in die sector actieve ngo’s hebben daar al hevig tegen geprotesteerd.

Toen vorige week de meeste Vlaamse magistraten, samen met Herman Pas, hun ontslag aankondigden, was dat echter ook wegens inhoudelijke bezwaren: zij werden soms geconfronteerd met valse documenten en ‘geprefabriceerde’ aanvragen, en waren bang om beruchte misdadigers een vrijbrief te geven. Het is bekend dat een aantal Georgische criminelen zowel in de naturalisatiecommissie (waar een omkoopaffaire wordt onderzocht) als in de regularisatiecommissie een aanvraag heeft ingediend. Het standpunt van de ngo’s en advocaten, die ook in de commissie zitting hebben en zich soepel willen opstellen, is dat het Binnenlandse Zaken toekomt om criminele antecedenten te onderzoeken. Bovendien is zo’n grootschalige humanitaire operatie nooit helemaal waterdicht te maken. De voordelen op menselijk en maatschappelijk vlak zijn zo groot dat het niet opgaat wegens een beperkt risico de regularisatie stil te leggen en het kind met het badwater weg te gooien – zoals de CVP al vraagt.

Het was wel wat ongelukkig dat de ngo-woordvoerder vorige woensdag insinueerde dat vooral de Antwerpse magistrate Carla Vercammen spoken zag en aan paranoia leed. De magistrate had een paar maanden geleden een aanvaring met Christian Coppens en de ngo’s gehad toen ze een Georgiër – die gesignaleerd was, een strafrechtelijk verleden had en meerdere valse identiteiten gebruikte – prompt bij de rijkswacht aangaf. Maar diezelfde woensdagmorgen, toen de uitval tegen haar in de kranten stond, moest Carla Vercammen in het Antwerpse arbeidshof een zaak behandelen van een gevreesde Albanees. De man stelde zich bijzonder brutaal tegen haar op. Toen ze zei dat ze pas veertien dagen later uitspraak kon doen, verliet hij razend de zaal. De man ging naar het OCMW van Lier en stak daar een sociaal assistente neer. Haar leven werd nog op het nippertje gered door enkele vluchtelingen die de dader overmeesterden.

Chris De Stoop