Volgens advocaat Hein Diependaele is de zaak Semira internationaal symbool geworden voor het repressieve beleid tegen migratie. Maar het doel heiligt niet alle middelen.

De kritiek die Hein Diependaele, de erg geëngageerde advocaat van de nabestaanden van Semira Adamu, nu wel verwacht, is dat er alleen maar kleine garnalen vervolgd worden. ‘Daarom hebben we niet alleen de drie uitvoerders, maar ook twee officieren aangepakt. De Belgische staat hebben we rechtstreeks gedagvaard als burgerlijk verantwoordelijke partij. Maar we willen er geen politiek proces van maken. Het is evident dat de ministeriële verantwoordelijkheid voor het uitwijzingsbeleid uitgebreid aan bod zal komen. Maar dat ontslaat de uitvoerders niet van hun individuele schuld.’

De zaak Semira is internationaal symbool geworden voor het restrictieve beleid tegen migratie. Hein Diependaele: ‘De les die eruit getrokken moet worden is dat het doel niet alle middelen heiligt. Er is de voorbije jaren een perverse wedloop tussen de Europese landen geweest om het minst aantrekkelijke land voor migranten te worden. Harde uitwijzingen pasten in dat afschrikkingsbeleid. Dat leidde tot een escalatie die niet alleen het financiële prijskaartje voor migratie deed stijgen, maar helaas ook de dodentol.’

Dat de Belgische overheid vorige week een conferentie in Congo organiseerde om in stoere taal de filière naar België aan te klagen, was daarvan weer een illustratie. ‘Uitgerekend in Congo waar de oorlog al voor een paar miljoen doden gezorgd heeft. Slechts een miniem aantal van die mensen raakt tot bij ons. En die worden dan nog als criminelen voorgesteld. Op termijn is er maar één oplossing: een gecontroleerde migratie toelaten en de structurele oorzaken bij de wortel aanpakken. Maar dat kan niet in het huidige beleid dat alleen maar onze materiële welstand wil afschermen.’

Het lijkt op het eerste gezicht wat verwonderlijk dat advocaat Diependaele ook criminele trafikanten verdedigt zoals de Albanezen die verantwoordelijk waren voor de container met dode vluchtelingen in Ierland. ‘Ja, maar in België wordt nu alles op één hoop gegooid. Zowat alles wat met illegale immigratie te maken heeft, wordt nu mensenhandel genoemd. Zo kan je dat hele gebeuren criminaliseren. Mensenhandel is het naar hier brengen van mensen om hen uit te buiten. Mensensmokkel is het over de grenzen brengen van mensen, al dan niet tegen betaling. Maar onze wetgeving maakt dat onderscheid niet. En ook de rechters hebben er geen oren naar.’

Hij kan zich mateloos ergeren aan de ‘hallucinante uitspraken’ die hij in de gerechtswereld soms nog tegenkomt. ‘Niet elke vluchteling die niét aan de Conventie van Genève beantwoordt, is een profiteur. Ook oorlogsvluchtelingen beantwoorden daar niet aan. Niet elke illegaal die een auto heeft, is een crimineel, zoals ik van een jurist mocht horen, die duidelijk geen weet heeft van de parallelle maatschappij waarin tienduizenden illegalen hier moeten werken en leven. Getuigen dergelijke uitspraken van onwetendheid of van een moreel verwerpelijke houding? Van beide, vrees ik.’

Ronduit deprimerend vindt hij sommige politieke uitspraken. ‘Iemand zoals Stevaert die wil dat misdadigers absoluut hun hele straf uitzitten. Iemand zoals Verwil- ghen die tot in het absurde wou verhinderen dat mijn cliënt Murat Kaplan zelfs maar één dag penitentiair verlof kreeg. Dat platte populisme kan mij zwaar frustreren. Men pleit voor meer repressie, maar zonder geld in de omkadering te willen investeren. Vroeger leerde je in de sociologie nog dat het gras niet groeit door eraan te trekken. Maar dat is wat de politiek nu juist doet.’

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content