Onder de titel ‘numero due’ (Knack nr. 10) doet Marc Reynebeau een zoveelste poging om de VLD en de premier voor te stellen als een uit de nek kletsende bende die eigenlijk nauwelijks iets gerealiseerd heeft in de voorbije regeerperiode en waarvan dan ook nauwelijks iets te verwachten valt – behalve verder onheil – in een mogelijke volgende kabinetsperiode onder leiding van Guy Verhofstadt. Dit alles uiteraard in een fijn geborsteld en genuanceerd gebracht contrast met de socialistische (al dan niet annex Spirit) regeringspartners die uitblinken in visionair bestuur, gedragen door een democratisch elan, een inzicht in het wereldgebeuren dat zijn gelijke niet kent en een kennis van het gesundes Volksempfinden die op een heel eigen volksdemocratische manier wordt vertaald. Uiteraard is het icoon daarvan kameraad Stevaert.

En aangezien Marc Reynebeau allesbehalve een iconoclast is, moet dat van tijd tot tijd toch eventjes in de verf gezet worden om Knack toch ook af en toe in het Woestijnvis-netwerk te doen passen.

Dat Marc Reynebeau een natuurlijke aversie heeft van de VLD is zijn keuze, maar dat geeft hem nog niet het recht een demonstratie te geven van een kort en bovendien selectief geheugen. Dat het Zilverfonds en de maximumfactuur expliciet socialistische initiatieven zouden zijn onder andere. Het zou volstaan hebben om het plan ‘Sociale zekerheid’ van de VLD van 1994 te lezen om te zien dat deze beide ideeën daar al in terug te vinden zijn.

In de vorige kabinetsperiode betoogde de SP nog dat de enige oplossing voor het – inderdaad ernstige – pensioenprobleem erin bestond de schuld af te bouwen. De VLD werd weggehoond toen wij voorstellen deden om via pensioenfondsen reserves aan te leggen voor de betaling van toekomstige pensioenen. De maximumfactuur die kostenbeheersing inhoudt voor de sociaal gerechtigden, werd door de VLD steeds verdedigd en in het verkiezingsprogramma van 1999 werd zowel een verhoging van het budget gezondheidszorg als de specifieke verhoging van het budget voor chronisch zieken vooropgesteld. Dat dit allemaal thans mogelijk is geweest in een regering onder leiding van de VLD is natuurlijk pijnlijk om te erkennen voor mensen die, zoals Freddy Willockx destijds, een sociaal bloedbad voorspelden met liberalen in de regering, of, zoals Louis Tobback, die iedereen reeds bont en blauw zag eindigen. De laatste heeft tenminste nog de intellectuele eerlijkheid om zijn vergissing te erkennen. Misschien een ideetje voor journalisten en politici die nog zweren bij ‘oude vormen en gedachten’. Of zou er dan toch iemand een boek moeten schrijven over het ‘Le Monde-syndroom en de Belgische Pers’?

Pierre Chevalier, VLD-volksvertegenwoordiger.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content