Omdat een foute partij er zo graag mee koketteert, tonen de andere politieke partijen zich zeer schroomvol om van criminaliteit en onveiligheid een verkiezingsthema te maken. Maar zie, het kruipt waar het niet gaan kan.
Het begon met die Wevelgemse kledingverkoper, die almaar ramkrakers over de stoep krijgt en denkt dat dit met paaltjes voor zijn zaak zal ophouden. Maar dat mocht niet, want dan blijft er amper wat over van het voetpad en kunnen bijvoorbeeld rolstoelgebruikers er niet meer langs. Toen de veelgeplaagde winkelier laatst nog eens een rek dure pakken kwijtraakte, schreef premier Guy Verhofstadt – die daarover nochtans niet de minste bevoegdheid heeft – plots een brief om erop aan te dringen de man toch maar zijn paaltjes te geven. Vorige dinsdag kreeg die een telefoontje met het verlossende nieuws. Het kwam niet van een of andere bevoegde overheidsdienst, maar van CD&V-voorzitter Stefaan De Clerck, die over de ruimtelijke ordening in Wevelgem al helemaal niks te zeggen heeft. Maar met een CD&V-bestuur in Wevelgem en de gepaste kennissen hier en daar, kan het allemaal weer wel. Héél oude politieke cultuur.
Zo sloop het thema van de veiligheid dan toch in de campagne. Het ligt de bevolking na aan het hart, dus moet ook de politiek erover spreken. Maar die deed dat wel op de slechtst mogelijke manier, via electoraal opbod. De regering had nochtans kunnen aantonen dat ze de veiligheid wel degelijk ter harte neemt, onder meer met de politiehervorming. Maar na de paaltjesaffaire gaat de zaak nu helemaal verloren met de cipiersstaking, vooral doordat VLD-minister van Justitie Marc Verwilghen er een zootje van maakte. Want de hervormde politie mag nog zoveel geboefte bij de lurven vatten, Verwilghen moet het weer laten lopen omdat de gevangenissen overvol zitten.
Het probleem is al oud. De CD&V, met de ex-ministers van Justitie De Clerck en Tony Van Parys in haar rangen, kan daarvoor niet alle verantwoordelijkheid ontkennen. Het belet Van Parys niet om het voortouw te nemen in het politieke spektakel daarover. Vervolgens deed ook de SP.A nog een duit in het zakje met een halfbakken voorstel om de wet-Lejeune over de voorwaardelijke invrijheidsstelling te wijzigen. En Verwilghen had daar alleen een jammerklacht tegen in te brengen. Dat de cipiers eigenlijk een politieke staking voeren bijvoorbeeld.
Voor de grond van de kwestie had hij een verbijsterende uitleg. Het is de schuld van de regering, vooral de socialisten die hem niet genoeg geld gunnen en, net als de andere collega’s, de zaak niet prioritair genoeg vinden. Maar de goede man vergat even dat hij zelf lid van deze regering is. Als die hem niet wil volgen in een kennelijk zo essentiële zaak, dan bestaat daar een voor iedereen, en vooral voor de kiezer, duidelijke oplossing voor: dat hij ontslag neme. Dat hij dit niet deed, kan alleen betekenen dat hij zijn portefeuille en dienstauto belangrijker vindt dan de integriteit van zijn beleid. Geen wonder dat PS-voorzitter Elio Di Rupo hem, vorige week nog in Knack, kortweg kinderachtig kan noemen.
De schade is niet te overzien. Het heikele veiligheidsthema kan slechts met sereniteit en koelbloedigheid uit een onproductief extremistisch opbod worden gehouden. Zowel de regering als de oppositie heeft zich evenwel, in de hoop op klein electoraal gewin, laten meeslepen door de ramkraakpaaltjeszaak en de cipiersstaking. Het resultaat is dat het hele dossier nu alweer in een sfeer van electoraal opportunisme is aanbeland. Net waar het niet thuishoort.
Marc Reynebeau
