Elk jaar publiceren de Cash’es, Netto’s en Moneytalk’s van deze wereld hoe je het best door de mazen van het belastingnet glipt. Daar kan ik mee leven.
Waarmee ik niet kan leven, is de volgende reeks vaststellingen: 1. ‘Wie een beetje creatief met de notionele-interestaftrek omspringt, ziet de vennootschapsbelasting al gauw slinken van 33,99 procent naar 10 procent en minder.’ (Wim Van De Velden, De Tijd) 2. ‘De fiscale controle in België is herleid tot een louter kansspel. Jaarlijks neemt het aantal controles af. In 2006 nam de AOIF amper 0,32 percent van alle belastingplichtigen (personen + vennootschappen) grondig onder de loep.’ (Michel Maus, docent fiscaal recht VUB). 3. ‘Vier op de vijf bedrijven die de fiscus ontduiken, worden niet gestraft. Elk jaar ‘vergeten’ 32.000 bedrijven hun belastingaangifte in te dienen. Ze komen daar goed mee weg, want amper één op de vijf wordt uiteindelijk toch belast. Tegen tarieven die al tien jaar lang niet meer werden aangepast.’ ( Het Nieuwsblad, 12/02/2009). 4. Het Beaulieuproces (dat over honderden miljoenen euro’s zou gaan) is in 1991 begonnen. Na zeventien jaar is de laatste rechter gewraakt door ‘Boer Klerk’ en heeft deze een schadevergoeding verkregen omdat de redelijke termijn was overschreden, nadat zijn verdediging nota bene zelf had gevraagd om een commissie naar Zuid-Afrika te sturen en een vertaling van het 200.000 bladzijden tellende dossier in het West-Armeens (!) te krijgen.
Tel daar nog even twee fiscale amnestierondjes bij en je komt uit bij de vaststelling van enkele prominente fraudejagers twee jaren geleden: ‘Soms krijg ik de indruk dat het de bedoeling is van onze regenten om van België een fiscaal Panama te maken voor het bedrijfsleven, maar dan properder aangekleed.’
In een tijdperk waarin de regering subsidiegeld bloedt langs alle kanten, pecunia moet lenen bij degenen die zelf in de fout zijn gegaan (de banken), beoordeeld wordt door ratingbureaus die zelf ziende blind waren ( Standard & Poor Judgement), gaat het al lang niet meer over louter fiscale rechtvaardigheid of herverdeling. Het gaat over de fiscale essentie: belastingen moeten geïnd worden. En natuurlijk heeft men recht op bemiddeling en het recht om een geschil aan te spannen. En is er geen sprake van frauderen tot het tegendeel bewezen is. Maar voor valsspelers moet het pamperen, de tolerantie en clementie voorbij zijn. Oók dat zijn waarden en normen.
Er zijn drie excellenties verantwoordelijk voor fraudebestrijding. Van Reynders kan ik begrijpen dat hij andere dingen aan zijn hoofd heeft. Maar waar zijn de staatssecretarissen Clerfayt en Devlies? Meer controles, hogere pakkans en zware boetes: dat was het recept van het verkeersbeleid. Waarom zou dat voor fiscale overtredingen niet werken?
ANTON MAERTENS IS REDACTIESECRETARIS VAN HET ACW-MAANDBLAD DE GIDS OP MAATSCHAPPELIJK GEBIED.
door Anton Maertens
