RIK VAN CAUWELAERT
De Nederlanders zijn geschrokken van het taaltje dat Pim Fortuyn als lijsttrekker van Leefbaar Nederland uitkraamde in een gesprek met de Volkskrant. Maar wie vandaag beweert verrast te zijn door het geklets van ‘deze groothandelaar in meningen en meninkjes’ zoals Martin van Amerongen hem bestempelt, heeft de voorbije jaren in het regenwoud doorgebracht.
Jarenlang verkondigde Fortuyn zijn onzindelijke stellingen in Elsevier, het meest verkochte nieuwsmagazine van Nederland. Zijn column bepaalde volgens mediakenners ten dele het verkoopsucces van het blad.
Dat Fortuyn niet hoog wegliep met het verbod op discriminatie in de Nederlandse grondwet, stond daar al te lezen. Dat was dus al langer bekend dan van vorige week. Zijn afkeer voor de allochtone medemens evenzeer. ‘Tenzij het de trotse bezitters van exotische jongemannenkontjes betreft’, laat de enthousiast praktiserende homoseksueel zich gaarne ontvallen.
Fortuyn is, alweer, een van die mediacreaturen, een welkome gast in tal van praat- en nieuwsshows. Want met hem valt altijd wel iets te beleven. Hij is ‘zo geweldig controversieel’. Dat krikt de kijk- en verkoopcijfers stevig op.
Zelfs Nederlandse multinationals waren niet te beroerd om ‘professor Fortuyn’ naar hun seminaries uit te nodigen, kwestie van hun kaderleden te laten proeven van het vaak spraakmakende resultaat van zijn denkwerk. Als ze hem al niet van de nodige fondsen voorzagen. Vorig jaar immers beweerde Fortuyn over voldoende financiële middelen te beschikken om een eigen politieke partij op te richten.
Ook Frits Bolkestein, de voormalige leider van de Nederlandse liberalen en nu Europees commissaris, was in het verleden streng geweest voor de islamwereld, voor asielzoekers en voor de gekleurde nieuwe Nederlanders. Eigenlijk was het de VVD-leider die in Nederland mee ‘de renaissance van de angst’ aanstak en daarvoor veel bijval kreeg vanuit Vlaanderen, meer bepaald van het Vlaams Blok.
Er verschenen daar in Nederland ineens ‘wetenschappelijke studies’ die verbanden aantoonden tussen de aanwezigheid van vreemde jongeren en de stijging van de misdaadcijfers. Socioloog Herman Vuijsje waarschuwde zijn landgenoten voor een gevaarlijke uitholling van de democratie als gevolg van de toenemende verloedering. Anderen pleitten plots voor ‘meer grondwetpatriottisme’.
Pim Fortuyn ging op die thema’s nog harder door, als op een snelweg zonder uitritten. En onder druk van Leefbaar Nederland, een amalgaam van stadspartijtjes dat in de peilingen voor de komende parlementsverkiezingen vanuit het niets naar eerst 18, dan 22 zetels schoot, nam ook bij de andere Nederlandse politieke formaties de flinkheid hand over hand toe. En allemaal beriepen ze zich op de wil van de meerderheid van het Nederlandse volk.
Het klinkt ons allemaal nogal vertrouwd in de oren. Alhier heeft de Antwerpse liberaal en europarlementslid Ward Beysen een eigen burgermanifest klaar waarin hij waarschuwt voor de spanningen veroorzaakt door de ongebreidelde toestroom van vreemdelingen. Het studiewerk van Beysen rammelt aan alle kanten. Maar zijn boodschap klinkt, net als die van Fortuyn, heel bevattelijk en valt op een sigarettenvloeitje neer te schrijven: België/Europa loopt stilaan vol. Ook Beysen meent, wellicht oprecht, in naam van het gewone volk te kunnen spreken.
Vorige week nog in de senaatscommissie Binnenlandse Zaken (die zich buigt over het migrantenstemrecht) verzekerde de strenge VLD-fractleider Jeannine Leduc dat wat het volk niet lust, nooit door haar partij zal worden goedgekeurd. In dit geval het stemrecht voor niet-Europese buitenlanders.
En waar praten we dan over? De cijfers liggen al langer voor. Het gaat hier om nog geen 250.000 allochtonen die voor dat stemrecht in aanmerking komen. 250.000 niet-Europese vreemdelingen, op 7,3 miljoen stemgerechtigde Belgen, die hier leven en werken en die we door een minieme wijziging van de wet kunnen laten deelnemen aan het openbare leven.
Maar één regeringspartij, de VLD, verzet zich. Een andere, Agalev, lijkt niet bereid daarop de regering te laten vallen. En de grootste oppositiepartij, CD&V, is zo vermolmd dat ze er niet eens aan durft te denken een alternatieve meerderheid te bieden.
Het handhaven van die politieke uitsluiting is uiteindelijk een beslissing van de regering en van de partijen die haar steunen. En zolang daar de angst regeert, is er geen plaats voor redelijkheid.
De wetenschap dat Europa en ook België er uiteindelijk altijd in zijn geslaagd hun angsten, aangewakkerd door de Fortuyns van het moment, te overwinnen, snijdt geen hout bij de tegenstanders van het migrantenstemrecht. ULB-prof Anne Morelli schreef ooit, samen met haar medewerkers, een kleine lezenswaardige studie die aantoont hoe ons land telkens, na wat kleine strubbelingen, de opeenvolgende migratiegolfjes opving en verteerde. Senator Leduc moet dat boekje eens opvragen in de overigens uitstekende bibliotheek van het parlement. En het daarna doorgeven aan haar voorzitter.
