Tot aan de verkiezingen trekt Knack elke week met een andere partij op campagne. Dit keer wagen de liberalen Fientje Moerman, Paul Wille en Geert Versnick zich in een rode burcht met zwarte vlekken.
Foto Patrick De Spiegelaere
‘Hoe moet ik u aan de mensen voorstellen? Als ge op een vrouw wilt stemmen, kunt ge op Fientje stemmen?‘ vraagt een plaatselijke VLD-vrijwilligster. Omdat een antwoord wijselijk uitblijft, besluit ze het maar te houden op: ‘ Als ge op een bekwame vrouw wilt stemmen: ’t is het moment.‘ En die vrouw, dames en heren, is Fientje Moerman: de fris gewassen nummer drie van de liberalen op de Oost-Vlaamse kamerlijst en gedoodverfd minister van het een of ander.
Het is marktdag in Zelzate, en een maand voor de verkiezingen kan geen enkel zichzelf respecterende kandidaat zo’n kans laten schieten. Want Zelzate, dat is iets speciaals. Jarenlang was het een rood bastion, en dankzij de aanwezigheid van Geneeskunde voor het Volk is het nog altijd een van de weinige Vlaamse gemeenten met PvdA-raadsleden. Maar Moerman is onmiskenbaar aaibaarder, enthousiaster en meer down to earth dan de sandwichvrouw van klein-links. Een bejaarde dame klampt haar aan. ‘Mijn familie was voor de socialisten, maar ik heb me bij de blauwe ouwkes aangesloten. Uitgescholden ben ik! Zeker omdat ik een liberaal verkiezingsbord in mijn tuin heb gezet.’
Moerman houdt haar hoofd een beetje schuin, knikt meelevend en duwt de vrouw alsnog een prentje met haar beeltenis in handen. De overtuigden hoeven nu eenmaal niet meer overtuigd te worden. De socialisten moet ze hebben. Meer nog: de socialisten die op het Vlaams Blok stemmen! ‘Welk probleem heeft het Vlaams Blok ooit al opgelost?’ vraagt Moerman aan een Gentenaar die vanachter zijn donkere Leffe toegeeft dat hij nog twijfelt ’tussen de twee partijen die met een V beginnen’. Ze neemt een aanloop, somt haar argumenten op, praat steeds sneller en gaat er uiteindelijk met zijn stem vandoor. Eén zieltje gered, nog een paar duizend te gaan.
Zelzate is al aan de beterhand, luidt de blauwe diagnose. ‘In 1999 leek het bijna een straf om hier als liberaal campagne te voeren’, aldus Moerman. ‘Mensen waren onbeschoft, gooiden onze folders meteen op de grond, scholden ons zelfs uit.’ En dat terwijl aan de andere kant van de pprovincie elke liberaal op een pad van rozenblaadjes wordt onthaald in De Croo-land.
Tussen de bescheiden colonne – ‘Nooit met een buslading militanten campagne voeren, dan overdonder je de mensen!’ – stappen nog twee kandidaten: Paul Wille, de nummer acht, en eerste opvolger Geert Versnick. Samen met Moerman zijn zij de ‘hoogst geplaatsten’ uit de vroegere kieskring Gent-Eeklo. Op de premier na dan, maar die wordt als geheim wapen pas twee weken voor de verkiezingen van stal gehaald. Voor het verrassingseffect, weet u wel. ‘Liberalen krijgen geregeld het verwijt dat ze individualisten zijn’, zegt Moerman. ‘Daarom voeren wij vaak samen campagne. Concurrenten zijn we niet, en we hebben een heel verschillend profiel.’ Dat is niks overdreven. Wille ziet eruit alsof hij zich elke week enige dozen kippenvleugeltjes aanschaft op de markt van Eeklo, van Fientje Moerman kunnen we nog aannemen dat ze tijdens het zomerreces naar de markt fietst om een doosje bio-eieren, maar Versnick kan onmogelijk verhullen dat een man van zijn kaliber zich maar mondjesmaat met het voetvolk inlaat.
Geen eieren vandaag in Zelzate, wel twee bain de soleilkes voor 25 euro en perssinaasappelen in de aanbieding (als u ten minste twee kilo koopt). Om de een of andere vage reden volstaat dat om Antwerpenaars, West-Vlamingen en Nederlanders naar Zelzate te lokken. Veel mensen die niet op Moerman willen stemmen, niet op haar kunnen stemmen, of dénken dat ze niet op haar kunnen stemmen. ‘Ik heb al drie stemmen geronseld voor Hugo Coveliers en twee voor Bart Somers’, zegt ze. En ze lijkt daar nog blij om te zijn ook.
Onvermijdelijk eindigt de blauwe kerstening van Zelzate in een café aan de markt. Pinten, pistolets met préparé en de Lambada uit een accordeon: ‘Ziet u wel dat wij een volkspartij zijn?’
Ann Peuteman
