Els Van Steenberghe

Ooit al gewandeld door een wolk waarvan de wanden roze en goud oplichten? Wie ‘ja’ antwoordt, heeft ofwel met geestverruimende middelen geëxperimenteerd, ofwel de succescreatie Blaas (2013) van Boukje Schweigman meegemaakt. Sinds 2002 bekwaamt ze zich in ‘poëtische belevenissen’. Ze maakt geen theater met een verhaal, een podium en een tribune maar stukken waarin, bijvoorbeeld, de performers en het publiek in een baarmoederachtige wolk van parachutestof dolen (dat was Blaas) of rennen voor hun leven, zoals nu in Wiek. Stel u een zwarte arena in een weiland voor waarin drie molenwieken – elk zeven meter lang – op de vloer zijn bevestigd en steeds sneller ronddraaien. Dát is het decor van Wiek. Daarin dropt Schweigman drie danseressen en laat ze hen illustreren hoe geen mens opgewassen is tegen krachten die sterker zijn dan hijzelf.