‘Een oude slagwerkleraar bezwoer me ooit: “Pas maar op, kindje, want over tien jaar zie je er niet zo goed meer uit, en dan zul je minder werk hebben.” Het is nog altijd een van de ergste uitspraken die ik ooit heb moeten slikken. Oké, op grote festivals zie ik in het publiek weleens spandoeken met ‘I love Isolde’ erop, en dat vind ik eerlijk gezegd wel charmant. Gênanter wordt het wanneer ze tijdens concerten van Daan míjn naam beginnen te scanderen. Het feit dat ik een vrouw ben, zal wel hebben meegespeeld bij mijn aanwerving in zijn band, maar ik maak me sterk dat hij me na de eerste repetitie nooit had teruggebeld als ik erbarmelijk slecht was.

Het drummen is mij met de paplepel ingegeven. Ons hele gezin zat in de fanfare van Maldegem, en vanaf mijn zesde liep ik mee met mijn trommel. Mijn mama liep achteraan, op naaldhakken en met de grote trom op haar buik. Uiteindelijk ben ik jazz gaan studeren aan het conservatorium van Gent. Tegenwoordig geef ik halftijds les aan de academies van Knokke-Heist en Geraardsbergen, waar je sinds enkele jaren jazz kunt volgen. Die job helpt me om als jonge muzikante rond te komen, en daarnaast ben ik vast lid van vier bands: Daan, Skeemz, Briskey en Billie King, de nieuwe band van actrice Tine Reymer. Af en toe val ik in bij het Gentse surforkest The Whodads, en speel ik echte jazz bij pianist Jack Van Poll.

Ik moet me dringend eens met mijn statuut gaan bezighouden. Het is natuurlijk een uitstekende zaak dat er eindelijk een kunstenaarsstatuut bestáát, maar het systeem wringt nog. Zo moet je eerst in anderhalf jaar tijd ongeveer 10.000 euro bruto verdienen voordat je tijdens magere periodes een werkloosheidsuitkering kunt krijgen. Maar zo’n bedrag haal je als beginnend muzikant helemaal niet: je ploetert bij tien kleine groepjes tegelijk en krijgt daar 100 euro bruto per avond voor. Nu ik bij Daan speel, is die regeling al meer bereikbaar, en dankzij mijn uren in het onderwijs hoef ik die uitkering niet. Ik hoop dat ik over twintig jaar nog altijd kan lesgeven en drummen. En dan liever niet bij tien groepen, maar bij één band die met de jaren wat heeft opgebouwd. Wat ik over 40 jaar moet aanvangen, weet ik niet, maar die gedachte schrikt me ook niet af. Ik spiegel me aan Ruth Verhelst, de bassiste van Novastar. Zij is meer dan tien jaar ouder dan ik, en ik hoor in de muziekwereld niemand klagen dat ze te weinig credibility zou hebben.’