Koen Meulenaere
Koen Meulenaere Van 1991 tot 2012 de satiricus van Knack

Justine Henin-Hardenne heeft voor de tweede keer Roland Garros gewonnen, haar vierde grandslamzege. Alleen Wimbledon ontbreekt op haar steeds rijker gevulde erelijst, en bankrekening.

De benen van Maria Sha- rapova! Daarvoor zou de braafste mens een zonde begaan. Om benen van dat niveau te vinden, dienen we terug te keren naar de dagen van Marlene Dietrich. Over wie Godfried Bomans schreef: ‘Had mijn vrouw maar één zo’n been.’ Juffrouw Sharapova heeft er twee. Jammer genoeg hebben we er niet lang van kunnen genieten, want aan de andere kant van het net stond Justine Henin-Hardenne: op elke bal twee passen sneller, bij elke slag twee newton krachtiger. Dat ze opnieuw Roland Garros zou winnen, stond na die kwartfinale al vast.

Sharapova, de wervelwind die vorig jaar in Wimbledon Serena Williams te grazen nam, had geen antwoord op een ontketende Henin, die alle frustratie van zich afspeelde. En frustratie was er, hoewel 2005 al een schitterend jaar was geweest. Tegen Sharapova speelde Henin haar 26e wedstrijd van het seizoen, en het werd haar 25e overwinning. De enige nederlaag was tegen diezelfde jonge Russin in Key Biscayne, maar toen was het voor Justine het eerste grote duel in zeven maanden tijd. Daarna won ze drie graveltoernooien op rij: Charleston, Warschau, en Berlijn, en was ze opnieuw favoriete voor Roland Garros.

Henin staat bijzonder snel weer aan de top, na een vorig jaar vol kommer en kwel, geteisterd door een soort klierkoorts. Wat haar niet belette de Australian Open en olympisch goud te winnen, iets waarvoor iedereen zou tekenen. Begin dit jaar kwam er een knieblessure en een forfait voor Melbourne bovenop. Maar vanaf maart volgde een foutloos parcours.

Toch verliep de eerste week in Parijs moeizaam. Tegen de Spaanse veterane Conchita Martinez, en tegen haar landgenote Anabel Medina Garrigues, kwam Henin al een paar keer in de problemen. Tegen de Russische Svetlana Kuznetsova moest ze zelfs twee matchballen redden. Die zorgden blijkbaar voor een mentale klik, want minder dan 24 uur later betaalden de benen van Maria Sharapova de gepeperde rekening, en in de halve finale onderging haar landgenote Nadia Petrova hetzelfde lot. Petrova wordt getraind door de Nederlander Glen Schaap. ‘Je weet nooit hoe een koe een haas vangt’, zei Schaap vóór de wedstrijd. Erna wist hij het nog niet.

Dat daarmee de vierde grandslamzege in de Belgische zak zat, kon alleen een pessimist nog ontkennen. De andere halve finale ging immers tussen de gepensioneerde Française Mary Pierce, en de geprepensioneerde Russin Elena Likhovtseva. Mary Pierce kon in een ontluisterende finale (6-1, 6-1) niets inbrengen, behalve wat treiterend tijdrekken bij het opslaan. In het Engels bestaat daar een prachtig rijmpje over:

Though your game ain’t good at all

You can fray your opponent’s nerves

By methodically bouncing the ball

At least then times before your serves.

Nec plus ultra

Dat Henin met Pierce als tegenstandster het ’thuisvoordeel’ verloor, was misschien zelfs een voordeel. Het vergrootte voor zover nodig hardnekkigheid en nijdigheid, haar sterke punt en het zwakke punt van Kim Clijsters. Die had in de achtste finale ’s werelds nummer één Lindsay Davenport in de tang, met een eerste set van wereldniveau en een tweede die op hetzelfde peil begon. En toch ging het wéér mis, niet voor het eerst en ongetwijfeld niet voor het laatst. ‘Ik begrijp niet hoe ik heb gewonnen’, sprak Davenport na afloop eerlijke taal. En tennisreporters, die graag overdrijven, meenden nog nooit een dergelijke ommekeer in een wedstrijd te hebben gezien. De vergelijking met de Champions Leaguefinale tussen AC Milan en Liverpool lag voor de hand. Een vergelijking die we nog jaren, tot in den treure, zullen moeten ondergaan.

Clijsters is te goed van hart. Had ze maar wat meer het karakter van haar vader Lei, die rancune tankt als een vliegtuig kerosine. Vorige week mocht Kim van Lei geen kwartiertje uittrekken voor de Belgische krantenjournalisten, zolang de verslaggever van De Morgen in hun gezelschap was. Dat heeft nog altijd te maken met de US Open uit 2003, toen de krant Lei Clijsters op de korrel nam voor vermeende dopinginsinuaties over Henin.

Pierre-Yves Hardenne deed hetzelfde. Voor een praatje van Justine met de Belgische pers, eiste hij eerst het vertrek van de gezant van Het Laatste Nieuws. Dat had bij gelegenheid van de Grand Prix van Monaco foto’s gepubliceerd van het Monegaskische optrekje van het echtpaar HH, was bij de conciërge naar de huurprijs gaan vragen, was langs een regenpijp tot op het balkon geklommen, en had bij de onderburen geïnformeerd of ze geen klachten hadden over nachtlawaai, en hoe vaak en hoe lang het bed piepte. En dus moest Het Laatste Nieuws eerst weg. Want lange tenen hebben ze, in het tennis. Op het terrein is dat een troef, ernaast neigt het soms naar het groteske.

Tennisverslaggevers zijn sowieso niet geliefd. Wij hebben vroeger al verwezen naar Martina Navratilova, die ooit een hulpvaardige steward afblafte: ‘Natuurlijk weet ik waar de perszaal is. Ik kijk wel waar het bord met hondeneten voor de deur staat.’ Navratilova heeft natuurlijk recht op enige gramschap. Bij haar eerste Wimbledon-deelname beweerde op de BRT een man genaamd Ivan Sonck: ‘Van die kloeke boerendochter uit Bohemen gaan we niet veel meer horen.’ Navratilova won nadien negen keer Wimbledon.

En ze doet nóg altijd mee, wat van Sonck niet gezegd kan worden. Op haar 48e miste ze vorig weekend op een haartje haar 59e grandslamtitel. Ze verloor met de Indiër Leander Paes de finale van het gemengd dubbel. Waar is de goede oude tijd toen Ilie Nastase nog mocht spotten dat Navratilova en Pam Shriver het gemengd dubbel hadden gewonnen? Het absolute record staat trouwens op naam van de Australische Margaret Court, die 62 grandslamzeges boekte. Voor Navratilova een obsessie.

Mogen wij van deze gelegenheid gebruikmaken om te pleiten voor een opwaardering van het dubbelspel? Veel spectaculairder dan het soms dodelijk saaie enkel. Net zoals in atletiek een 4 x 100 veel boeiender is dan een gewone 100 meter. Gemengd dubbel is het nec plus ultra. Volgens de legendarische BBC-verslaggever Dan Maskell was gemengd dubbel de zekerste weg naar een echtscheiding. ‘Speel je met je eigen vrouw, dan krijg je ruzie met haar. Speel je met een andere, dan ook.’ De gemakkelijkste manier om een wedstrijd gemengd dubbel te winnen, was volgens Dan tweedracht zaaien aan de andere kant van het net. ‘Daartoe volstaat het de bal telkens terug te slaan.’

Van Maskell bestaan honderden anekdotes. Schijnt ooit in volle uitzending te hebben gezegd: ‘Er is daar een opstootje aan de eretribune, dat heeft waarschijnlijk te maken met die dikke mevrouw die te laat is en het zicht van de andere toeschouwers belemmert… euh… excuseer, ik krijg een seintje van de regie dat die dikke mevrouw de koningin van Nederland is.’

The green green grass

Voor Justine Henin is rust nu welgekomen, na 28 wedstrijden in goed twee maanden tijd. Oververmoeidheid heeft haar al eens uitgeschakeld, en recente bloedtests in Berlijn deden de alarmbellen weer rinkelen. Vóór Wimbledon speelt ze niets meer. Het cytomegalie- virus dat haar vorig jaar trof, werd door velen toegeschreven aan het Spartaan- se trainingsregime van trainer Pat Et- cheberry, maar bewezen is dat niet. Bert Anciaux heeft dat virus namelijk ook, en Bert wordt niet getraind door Pat Etcheberry.

Of je zonder voorafgaand grastoernooi een kans maakt in Wimbledon, is een vraag waaraan specialisten de komende weken veel geld zullen verdienen. Het antwoord op die vraag is ‘ja’. Francesco Moser heeft wel ooit Milaan-Sanremo gewonnen zonder dat hij dat seizoen ook maar één wedstrijd had gereden. Dat was zogezegd ook onmogelijk. Welnu: in sport is niets onmogelijk. De Williamsen lijken in elk geval uitgeteld, al doet men er verstandig aan dergelijke uitspraken te mijden. Serena heeft tenslotte al Melbourne gewonnen, voor ze door een blessure buiten strijd raakte. En Venus werd in Parijs wel platgewalst door de vijftienjarige Bulgaarse Sesil Karatantcheva, maar het heilige gras van Wimbledon geeft ook haar steeds nieuwe energie.

Over die jonge Karatantcheva is veel te doen, maar Jennifer Capriati stond op haar véértiende al aan de top. Verloor een van haar eerste finales trouwens tegen Navratilova, die voor de overwinning een auto kreeg. ‘We zullen hem delen’, sprak Martina op de slotceremonie. ‘Tegen dat zij ermee mag rijden, mag ik het niet meer.’

Koen Meulenaere

‘Je weet nooit hoe een koe een haas vangt’, zei Schaap.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content