Komend weekend vergaapt half Vlaanderen zich aan een Zwitsers vliegveld: op de Dübendorf Air Base, bij Zürich, vinden de wereldkampioenschappen veldrijden plaats. Niet alleen de sporters kijken reikhalzend uit naar dat WK. Talloze familieleden, fans, verzorgers en trainers leven toe naar de strijd om de regenboogtrui, met een haast aandoenlijke toewijding: ‘Schoonmaken, elke schroef controleren, zelfs de fietsen inladen: ik geniet daarvan.’
‘Jenever smokkelen’ – Inge Kemland – Superfan van Toon Aerts
‘Ik ben fan van het eerste uur, zowel van Toon als van zijn jongere broer, Thijs. Twee aangename, bescheiden jongens uit mijn thuisdorp Rijkevorsel. Bij een spannende cross keert mijn maag om van de zenuwen en als Toon wint, kan ik wenen van geluk. Alleen supporters begrijpen dat. Wanneer je dat aan mensen van buiten de sport vertelt, bekijken ze je alsof je van een andere planeet komt. Maar het heeft mijn leven verrijkt.
‘Biertenten, schlagerzangers, polonaises, stiekem een fles jenever naar binnen smokkelen… (lacht) Een veldrit is één groot feest. In een warme, positieve sfeer, want ruzie met fans van andere veldrijders bestaat niet. Vorig jaar trokken we met een volle bus naar Bogense, in Denemarken, voor het WK. We hadden bungalows gehuurd, een team kookmoeders zorgde voor spijs en drank. Vijf dagen toeleven naar die wedstrijd, lachen, zwanzen, een hele bende verenigd voor één doel. Bogense vergeet ik nooit. Mijn mooiste herinnering was toen Toon Belgisch kampioen werd en we met de driekleur naar Rijkevorsel trokken. Het dak ging eraf.’
‘Meters tape’ – Tim Aerts – Kinesist-osteopaat van Sanne Cant
‘Nogal wat veldrittoppers liggen bij mij op de behandeltafel: Sanne Cant, Toon Aerts, Vincent Baestaens, Toon Vandebosch… Bij mij kunnen ze zich kwetsbaar tonen: het sleutelbegrip in onze relatie is vertrouwen. Een topcrosser vroeg me voor een belangrijk kampioenschap of hij goed zat. Zoiets vragen ze niet tenzij er al twijfels zijn, en ik kon toen jammer genoeg geen goed nieuws geven. Een sporter blaasjes wijsmaken heeft geen zin. Het zou niets veranderen en het ondermijnt onze langetermijnrelatie. Sanne Cant kent bijvoorbeeld een moeilijker seizoen. Ik vertel haar eerlijk dat er musculoskeletaal (al wat bewegen betreft, nvdr) niets mis is, dat ze dat als verklaring kan uitsluiten.
‘Toon Aerts koerst momenteel met twee gebroken ribben. Mijn andere patiënten vragen me erover uit: hoe krijg ik in godsnaam iemand op de been die zo gehavend is? Toons ribben zijn en blijven gebroken, dat heelproces valt niet te versnellen. We zorgen dat alles wat errond hangt in optima forma is, door iedere dag zijn spieren en ligamenten te behandelen, ook op kerstavond. Stapt hij op een fiets, dan hangen we meters tape rond Toon. Eigenlijk koerst hij in een korset.’
‘Grassprieten wegpeuteren’ – Bart Risbourg – Mecanicien van Eli Iserbyt
‘In een moddercross wisselen veldrijders elke ronde van fiets. Dan houden de mecaniciens hun eigen race: de wedstrijd om de waterspuiten – die jammer genoeg vaak uitvallen. Of wij fietswissels oefenen? Nee, na al die jaren weet ik wel hoe je een fiets aangeeft. Vroeger, toen ik nog voor Kevin Pauwels werkte, was het makkelijk. Toen stond ik aan de linkerkant van de materiaalzone, want Kevin is linkshandig. Met Eli Iserbyt zit ik op rechts, midden in het gedrang.
‘Pure modder was je er gewoon af. Nat zand is lastiger, dat kruipt overal tussen. Ook vervelend is een moddercross over vers gras. Ga maar eens grassprieten uit een ketting peuteren. Tijdens de wedstrijd moet je het hoofd koel houden. Onderzoeken waarom iets misliep, is voor achteraf. Een goeie mecanicien werkt hard tijdens de week en mist geen enkel detail.
‘Dit is mijn droomjob. Naar ons fietsenatelier gaan is voor een materiaalfreak zoals ik geen straf, integendeel. Schoonmaken, elke schroef controleren, zelfs de fietsen inladen in de vrachtwagen: ik geniet daarvan.’
