Moeten we paars-groen nu feliciteren? Helemaal niet, het overschot is gewoon het resultaat van enkele kunstgrepen. Het zou pas getuigen van nieuwe politieke cultuur als Vande Lanotte en Reynders zouden toegeven dat door de teruglopende economie de belastingontvangsten zijn tegengevallen en er dus een tekort is, maar dat de begroting kon worden gered dankzij enkele uitzonderlijke resultaten. Uiteindelijk doen ondernemingen dat ook in hun jaarrekeningen.
Wie de jubelberichten van de regering aanhoort, moet enkele dingen weten. De federale overheid boekt een (groeiend) tekort dat de gewesten, gemeenschappen en gemeenten met hun overschotten neutraliseren. Vlaanderen heeft de zuiverste rekeningen. Hoewel niet onwettelijk, is het wel een kunstgreep om het Zilverfonds in de overheidsrekeningen op te nemen. Dat fonds legt een reserve aan om in de toekomst de pensioenen te kunnen blijven betalen. Het fleurt ’s lands rekeningen vandaag op met 620 miljoen euro. 440 miljoen komt van de verkoop van de UMTS-licenties voor de mobiele telefonie en 180 miljoen van de meerwaarde op het goud van de Nationale Bank.
Tot daar aan toe. Maar waarom vergat Johan Vande Lanotte in zijn persmededelingen te vertellen dat de staat de gronden van het vliegveld van Zaventem voor 205 miljoen euro heeft verkocht aan luchthavenexploitant BIAC? Die operatie vertegenwoordigt nochtans 40,7 procent van het ‘overschot’.
Bovendien gaat het hier om een verkoop van de staat aan de staat, aangezien de overheid meerderheidsaandeelhouder van BIAC is. De opbrengst van de verkoop staat op 31 december 2001 geboekt, wat op zich al verdacht is. Maar pas diezelfde dag publiceert Het Staatsblad het besluit dat de overheid de toelating geeft de gronden te verkopen. Nergens is een spoor van een notariële acte van de verkoop. Integendeel, de raad van bestuur van BIAC moet de koop nog goedkeuren en minister van Financiën Reynders liet zich ontvallen dat nog onderhandeld wordt over een hogere prijs.
Waarmee nog maar eens bewezen is dat in een overheidsbegroting één plus één nooit helemaal twee is.
Guido Despiegelaere
