Een lugubere ondergang

Arca houdt van spanning. Na de psychologische thriller "Sister my Sister" brengt het Gentse theaterhuis nu "The Fall of the House of Usher", een adaptatie door Steven Berkoff van Edgar Allen Poe's gelijknamige gothic novel. De laatste telgen van het geslacht Usher, Roderik en zijn tweelingzus Madeline, wonen samen in een somber huis dat door verval wordt bedreigd. Madeline lijdt aan een vorm van catalepsie die haar langzaam maar zeker naar de dood voert, terwijl Roderiks zintuigen overgevoelig zijn: sterk licht verdraagt hij niet, het geluid van een cello kan nog net. Een gevolg van inteelt. Het is herfst. De sombere stemming buiten, het vervallen huis en een al even duister toekomstperspectief beïnvloeden het gedrag van de tweeling. Om de sfeer wat te verlichten nodigt Roderik zijn vriend uit. Ze brengen hun dagen door met lezen en schilderen. Op een avond krijgt Madeline een hevige aanval en ze lijkt wel dood. Roderik beslist om haar nog veertien dagen in de kelder te laten rusten alvorens haar definitief te begraven. Een week later, tijdens een stormachtige en rusteloze nacht, leest de vriend een verhaal voor. De geluiden die er beschreven worden, lijken verbazend echt. Volgens Roderik is het Madeline die lawaai maakt. Plots verschijnt ze in de kamer. Het apocalyptische einde is nabij. De komst van de vriend kon de ondergang van het geslacht Usher niet voorkomen. Uiteindelijk sterven broer en zus samen terwijl het huis met hen ten onder gaat. Voor de regie van dit stuk haalde Arca de Zuid-Afrikaan Marthinus Basson in huis. Samen met de acteurs ( Lieve Cornelis, Peter Marichael en Daan Van den Durpel) dompelt hij de toeschouwers onder in het lugubere decor van de gothic novel. Een zwarte vloer en achterwand, tafels en stoelen met purperen bekleding en enkele scherven glas aan het plafond die schemeren in het schaarse licht. Ook de kledij en de make-up van de acteurs beklemtonen de huiveringwekkende stemming. De muziek, een mengeling van klankband en een live-cello ( Kathelijne Van Kerckhoven), ondersteunen de akelige sfeer: schurende scharnieren, geluiden uit dompige gewelven. Het is spannend toneel met nu en dan spookhuiseffecten. Toch mist het kracht en samenhang om echt te overtuigen. Het gezang, dat wellicht dient om het stuk luchtiger te maken, is een beetje overbodig en komt zelfs vreemd over.In Arca, St.-Widostraat, Gent tot 19/12, 09/225.18.60.Isabelle Finet