De NMBS en De Post, de grootste twee werkgevers van het land, werken aan hun eigen redding. In de financiële sector blijven akkoorden uit. De vakbonden reageren strijdlustig.

Ook de vakbonden gooien even de riemen af, maar nu al waarschuwen ze voor een hete herfst. Zeker bij de overheidsbedrijven. Bij de NMBS moet gedelegeerd bestuurder Karel Vinck met de bonden over zijn reddingsplan gaan praten. De afslanking met tienduizend personeelsleden, een vierde van het totaal, komt er niet. De nieuwe regeringscoalitie geeft hem de raad in te binden – hij kreeg wel de toezegging dat de overheid haar megaschuld aan de spoorwegen aflost; te weinig en te traag. Bij de vakbonden is er niet veel meer nodig om van stakingsacties naar een regelrechte syndicale oorlog over te schakelen.

Bij De Post komt het sociaal overleg niet op gang. Op allerlei terreinen groeit de wrevel, over de vernieuwing van de postrondes, de afschaffing van de tweede bestelling, het vakantiegeld… En terwijl de onderneming moet gaan lenen om de lonen uit te betalen, eisen de bonden een lineaire loonsverhoging. Personeelsafvloeiingen staan in de sterren geschreven. Al van bij haar aantreden krijgt de nieuwe regering het op haar bord: stop de afbraakpolitiek; de taak van de overheidsbedrijven moet duidelijk worden omschreven en zij moeten daar de nodige financiële middelen voor krijgen. In tegenstelling tot de spoorwegen en de posterijen verkeert Belgacom niet in nood. Maar het nieuwe bestuur neemt het bedrijf op de schop en wellicht gaat de telecomoperator straks naar de beurs. In de torens aan de Brusselse Koning Albert II-laan wordt voor banen gevreesd.

De financiële sector heeft nog geen nieuwe collectieve arbeidsovereenkomsten. Hij loopt ver op de andere bedrijfs-takken achter. Bij de banken weigert de liberale bond, in tegenstelling tot de twee grote vakbonden, het akkoord over de bevoegdheidsinkrimping van het paritair comité te ondertekenen. De verzekeringsmaatschappijen lijden onder de beursmalaise. Zij herstructureren en slanken af. Enkele kleine buitenlandse maatschappijen gingen dicht en andere staan in de etalage. Loonsverhogingen staan niet echt op het werkgeversmenu. De sociale onderhandelingen werden uitgesteld tot na de vakantie.

De socialistische vakbond kondigt alvast harde acties aan. Maar van een gemeenschappelijk front blijft in de financiële sector niet veel meer over. En het zal er niet op verbeteren: tegen dat het met het overleg ernstig wordt, komt de campagne voor de sociale verkiezingen in de lente van volgend jaar op gang. Die verkiezingscampagne ‘bedreigt’ eveneens de nationale werkgelegenheidsconferentie die de nieuwe regering tegen september plant.

G.D.