De Tijd, sterk in ?Drie zusters?.

Eind vorig seizoen ging De Tijd met ?Drie zusters? van Anton Tsjechov(1860-1904) in première en nu gaan ze ermee op toernee. Met die productie sluit regisseur Lucas Vandervost de cyclus af waarin hij verschillende vormen van ?vertellen? onderzoekt. Via het epische verhaal (?Metamorphosen? van Ovidius), doorheen verhalen die vanuit verschillende hoeken werden verteld (?Montagnes russes? van Filip Vanluchene) of verhalen die als poëtische ?bekentenismonologen? zijn opgevat (?Over de dorpen? van Peter Handke) is Vandervost uiteindelijk bij de traditionele theaterdialoog uitgekomen. Een bewust gekozen reisweg omdat het werk van Tsjechov zowel het voorbije als het moderne in zich heeft en de theatermaker blijvend inspireert.

Het trage verloop van de handeling bij Tsjechov heeft voor Vandervost een esthetische waarde die hij echter niet aanwendt om de verveling waar het in ?Drie zusters? volgens sommigen over gaat te accentueren. Bij De Tijd gaat het over het streven naar een ander bestaan, uitgedrukt in het voortdurend verlangen van de personages om van een provincienest naar Moskou te verhuizen. Dit wordt verbeeld in uitgepuurde taferelen en scherp afgelijnde tekeningen die ook de achterkant van Tsjechovs tekst laten zien.

Vandervost drijft de spanning tussen verteller, personage en acteur ten top en gaat een ironiserende communicatie aan met het publiek. Je blijft luisteren naar en genieten van de haast

poëtische alledaagsheid in de dialogen, terzelfdertijd word je meegesleurd in intriges en conflicten waarvan de dramatische spanning veel dieper gaat dan de woorden kunnen zeggen. ?Drie zusters? is dan ook een spel van verbaal camoufleren, maskers opzetten en ontmaskeren. Op het einde is niemand meer diegene die hij bij het begin was en lijkt de situatie grondig veranderd. En toch blijft voor de drie zusters alles bij het oude en is Moskou een niet te vervullen droom.

De kracht van de voorstelling ligt vooral in de precieze timing, waardoor de aanloop tot conflicten en de ontlading ervan op het juiste ogenblik het juiste personage op de voorgrond brengt. Een aantal individuele prestaties zijn dan ook merkwaardig sterk zonder dat het ensemble-werk eronder lijdt. Evenmin schaden de soms realistisch-dramatische uitbarstingen het speelse karakter van waaruit werd vertrokken. Een frisse Tsjechov.

Roger Arteel

Op 13 en 14/9 (20.15)in het CC van Strombeek-Bever.