Jan Delvaux
Jan Delvaux Belpopkenner

De machinerie van Elliott Smith.

Een handvol mensen gaat binnenkort een held van zijn lijst schrappen. Hij heet Elliott Smith en is een Amerikaanse singer-songwriter die zich toelegt op mensen die geen greep op het leven krijgen. Er wordt in kleine kring al zeer lang schande over gesproken dat de man nog altijd in de antichambre vertoeft. Wat die klagers tegelijkertijd ook wel goed uitkomt. Muziek en snobisme wonen immers onder hetzelfde dak.

Smith was zeer goed op weg om een prima ken-je-die-dan-niet te worden. Een artiest die levenslang lovende recensies krijgt omdat het al een mirakel is dat hij nog iets uitbrengt. Het tij keert zich ondertussen zo snel dat de getrouwen van het eerste uur hem bij de eerste roem ongetwijfeld naar de slachtbank zullen voeren.

Het gaat te goed met Smith. Vanuit zijn kleine niets stond hij ineens “Miss misery” te spelen op de oscaruitreiking. Het nummer hoort bij de film “Good will hunting” van Gus Van Sant en was zowaar genomineerd. Een machinerie trok zich prompt op gang. Een contract bij een grote platenfirma, de heruitgave van zijn ouder werk, een nieuw album, de nakende ontdekking.

Het vorig jaar verschenen “Either/or” is het laatste luik van de periode waarin druk synoniem was voor het tijdig bijvullen van de ijskast in de studio. Na lang sudderen kan het derde album van Smith overal gehoord en gezien worden en dat verdient het ook. Het voelt aan als een schaars verlicht boudoir met een boekenkast vol biografieën van vreemde mensen en in de hoek een gitaar met gevoelige snaren. Bijna roept het de vervoering op die een goed ingeklede introductie tot Jeff Buckley en Lou Barlow kan teweegbrengen. Of ouder geschut als Alex Chilton, Nick Drake en James Taylor, mensen die zelfs naslagwerken al vergeten zijn.

Binnen die orde van zielenknijpers komt Smith alsnog een lengte te kort voor de gouden loper. De overrompeling is niet vanzelfsprekend. Er zijn nog vragen bij de uitroeptekens. Hoewel talent zich ook in armtierige omstandigheden moet kunnen doordrukken, lijkt Smith vooral te lijden onder een gebrek aan inkleding. Kleine dingen als een piano of strijkers die breekbaar nog poreuzer maken. We zullen het snel weten.

Elliott Smith, “Either/or”, (KRS 269/Kill Rock Stars).

Jan Delvaux

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content