Na het interview met onze chef-Wetstraat is het officieel : tot ver in de volgende eeuw wordt de CVP geleid door Marc Van Peel. De passage van Johan Van Hecke mag definitief worden ondergebracht bij de rubriek : ?Virtual stupidity.? Een carnavalesk tussendoortje dat historici aan het fin-de-siècle-gevoel zullen toeschrijven. Over Van Peel hebben wij eens een mooie uitspraak gelezen. Ze was van Leo Tindemans, op Mark Eyskens na de laatste Belgische premier met stijl. En met echt charisma. Een beleefd man ook, die nog wist hoe hij zich moest gedragen in de media.
Het was vóór de gemeenteraadsverkiezingen, Antwerpen ’94 bestond slechts in de geest van enkele warhoofden, en de vraag was of Tindemans kopman zou zijn van de Antwerpse CVP-lijst. Een vraag die de betrokkene zelf blijkbaar niet al te ernstig nam.
?Marc Van Peel,? aldus Tindemans, ?heeft in een interview verkondigd dat hij op mij wachtte. Hij vertelde dat sommige Antwerpse CVP’ers meenden dat er een verkiezingsmagneet moest gezocht worden. Dat klinkt heel mooi. En ik geef toe : aanvankelijk vleide het me. Maar, vervolgde Van Peel in hetzelfde artikel, als we die magneet niet vinden trek ik zelf de lijst. Eigenlijk zegt hij dus : tenzij er hier ene in mijne weg komt lopen ben ik de lijsttrekker, haha.?
Daarmee kunnen we voorlopig volstaan voor wat betreft Marc Van Peel. De man die hem zo raak typeerde, leidde het land kundig door een periode van economisch en zedelijk verval. Hij behaalde daarna één miljoen Europese voorkeurstemmen, een nooit geëvenaarde prestatie. Bij het ACW zagen ze groen van jaloezie. Waarna ze prompt naar hun vermaarde stoelpotenzaag op zoek gingen. En toen was het snel voorbij. Moegetergd door de kuiperijen van Wilfried Martens verliet Tindemans de zestien, ontgoocheld maar met ongeschonden reputatie. Het einde van een politicus die nog een hart had voor zijn job. Iemand die voor veel mensen goed deed, maar dan wel in stilte. (Wilfried Martens tegen onze directeur : ?De slechtste mens die ik ken.?) Ondergetekende bijvoorbeeld, heeft ooit bij Leo Tindemans een examen afgelegd aan de Leuvense universiteit. Veertien op twintig, waarvan twaalf punten alleen maar omdat hij beweerd had in Edegem te wonen en lid te zijn van het ABVV. Geen van beide klopte.
NA TINDEMANS STONDEN alle regeringen onder ACW-jurisdictie. Gevolg : België is de eerste staat die officieel failliet is, al blijft deze ultieme schande ons bespaard door de goedheid van Helmut Kohl. Dank zij deze brave borst komen ook wij wel in de EMU, ongeacht openbare schuld of begrotingstekort.
Ondertussen leverde het ACW na de vorige premier ook de huidige. Plus de caudillo van de Vlaamse regering, de gouverneur van de nationale bank, en twee CVP-voorzitters met eerst Van Hecke en nu dus Van Peel. Gaven deze ACW’ers elk op hun niveau blijk van een kolossale aanleg om alles in het honderd te doen lopen, dan doorboorde Johan Van Hecke met gemak de oppergaai. Om te beginnen maakte hij korte metten met het al te hoge christelijke stemmenpercentage. Dat daalde van bijna vijftig procent ten tijde van Tindemans, tot min vierenhalf. Hierna begon de voorzitter aan het zwaarste gedeelte van zijn karwei. Tot ongeloof van Theo Rombouts gooide hij het ACW uit de partij, dit bij wijze van dank. Vervolgens noemde hij de paus een oude bok. Meer : volgens Van Hecke was de kerkleider compleet gaga. Toen de Heilige Vader Koekelberg bezocht om pater Damiaan en koning Boudewijn zalig te verklaren, weigerde Van Hecke hem de hand te schudden.
Weer een dag later hekelde hij de politieke overloperij. Waarna hij zelf vier overlopers binnenhaalde. En vooraleer iedereen van die klap was bekomen, schoof Van Hecke op het staatssecretariaat voor Ontwikkelingssamenwerking enkele bekwame kandidaten opzij om Els De Temmerman in hun plaats te benoemen. Zes maanden later gaf die het al op en lokte de voorzitter, op kosten van de EVP en dus de Europese belastingbetaler, mee op safari. Hoewel zijn loon doorliep, voerde Van Hecke in het parlement geen klap meer uit en het enige wat hij nog indiende was zijn ziektebriefje. Dat de Kamer moest stemmen over de belangrijkste ingreep van de voorbije vijf jaar, interesseerde hem niet. Naar kleingeestige dorpspolitiek keek hij niet meer om. En dus zeker niet naar de intriges in Oosterzele.
De CVP liet hij achter met Paul Staes en met het wetsvoorstel van Luc Willems tegen de homodiscriminatie. Onze chef-Wetstraat, die als leider van Opus Dei weinig opheeft met homo’s tenzij ze hun geloften hebben afgelegd, stelde onlangs in een vinnige redactiediscussie dat die Willems niet toevallig uit Aalst komt, een stad met Voil Jeanetten als ereburgers en Anny De Maght als burgemeester.
OM HET HOOFDSTUK Van Hecke af te sluiten citeren wij nog de heer Paul Vanden Boeynants, die na de gemeenteraadsverkiezingen tot het volgende besluit kwam. ?Van Herck heeft in de grootste twee steden een beslissing doorgedrukt tegen de wil in van zijn eigen plaatselijke politici. Hij heeft daarmee een schitterend resultaat gehaald, buiten alle proporties. In Antwerpen is de CVP… fwiet… weggeveegd als broodkruimels. En in Brussel heeft de CVP nog één verkozene in plaats van zes en ligt ze uit het college. Ik vind dat dat een fantàstische strategie is geweest voor onze mensen. Echt meesterlijk.? Voilà, nu U. Recht in de roos.
Wij hebben ooit, lang geleden, een celvergadering bijgewoond van de Marxistisch-Leninistische Beweging, en die kwam in verband met de latere CVP-voorzitter tot de vernietigendste aller conclusies. ?Och, die Van Hecke… dat is een democraat.? Lager kon je nauwelijks vallen in de ogen van de Amadezen, of je had al moeten aansluiten bij het VBO. Of erger nog : bij de Trotskisten, die beschouwd werden als de allerlaagste beschavingstrap.
Van Hecke was kennelijk toen al bezeten door de drang tot uitbreiden, en behoorde tot Christenen voor het socialisme. Een troep halfzachten die wel voor meer rechtvaardigheid waren, maar bleven worstelen met hun twijfel : misschien is het toch waar, van ons Heerke in de hemel. Van Hecke leidde de opstand tegen minister van Onderwijs Herman De Croo met de spitsvondige slogan : ?Met De Croo naar de Zoo.? Tot op zekere hoogte zit hij er nu zelf.
JAMMER DAT DEZE man ons heeft verlaten. Vanaf nu concentreren wij ons op de volgende ACW’er : Van Peel. Het eerste aspect van deze veelzijdige intellectueel dat wij zullen behandelen is de tocht met de Kaunitoni, waarover veel is gesuggereerd maar weinig geschreven.
Koen Meulenaere
