Toen Wilfried Martens nog premier was, bekende hij ooit dat hij ? diep in zijn hart ? veel liever een Nederlands politicus was geweest: ‘Wat mij in Nederland opvalt, is dat de discussie daar veel zakelijker wordt gevoerd. …

Martens had geen ongelijk. In zijn pogingen om het Vlaams parlement te moderniseren, mag ook voorzitter Norbert De Batselier (SP.A) graag naar het Nederlandse voorbeeld verwijzen. Maar het is slecht voor de kijkcijfers natuurlijk, net nu de camera’s en de applausmeester van de VRT hun intrede hebben gedaan. In plaats van de minister uit te kafferen vanaf de achterste bank, moeten leden van de oppositie voortaan hun beurt afwachten bij de interruptiemicrofoon. Dat komt de spektakelwaarde niet echt ten goede. Want hoe hoffelijk en benijdenswaardig er op het Haagse Binnenhof ook gedebatteerd wordt, groots en meeslepend is het zelden. Onparlementair taalgebruik (Van Dale: ‘niet in overeenstemming met de beschaafde toon zoals die in het parlement in acht genomen wordt’) betekent in Brussel iets heel anders dan in Den Haag. Toen Louis Tobback ooit door kamervoorzitter Jean Defraigne tot de orde geroepen werd omdat hij de FDF’er Nols ‘een vuile fascist’ had genoemd, reageerde hij afgemeten: ‘Ik neem mijn woorden terug. Mijnheer Nols is geen vuile fascist, hij is een fascist.’ Waarop gelach volgde in beide landstalen.

Het parlement als schouwtoneel: die traditie dreigt verloren te gaan. Vlaams volksvertegenwoordiger Jan Van Duppen (SP.A) beseft het gevaar. In een doorwrocht opiniestuk in De Morgen pleitte hij voor ‘meer emotionele betovering in het parlement alstublieft’. Van Duppen betreurt de onttovering van het parlementaire werk door technische commissiedebatten. Waarom blijven mensen acht uur op een ongemakkelijk bankje naar Tom Lanoyes Ten Oorlog! kijken, vraagt hij zich af, en hebben ze geen boodschap aan debatten in het parlement? ‘Het parlement moet opnieuw het toneel worden van een politieke discussie die emotioneel en betoverd is door het spel van de volksvertegenwoordigers. De schrijvende en de visuele pers zullen er als de kippen bij zijn.’

Hocus pocus, pilatus, platneus! Petrificus totalus!

Ziedaar de Steen der Wijzen. Het kan haast niet anders of Jan Van Duppen is tijdens de kerstvakantie met zijn kroost naar Harry Potter wezen kijken. Zijn recept is even simpel als geniaal: maak van het Vlaams parlement één groot Zweinstein. Nu we toch aan het herverkavelen en het vernieuwen zijn, volstaan vijf grote fracties: Griffoendor, Huffelpuf, Ravenklauw, Ampersand en Zwadderich. Een beetje typecasting kan geen kwaad: Norbert De Batselier in de rol van professor Perkamentus en Jan Van Duppen als Hagrid (‘Oeps, dat had ik misschien niet mogen zeggen’).

Jammer voor Van Duppen dat er zoveel dreuzels in de Wetstraat rondlopen.

Piet Piryns