Heeft de oppositie van acht CVP-parle- mentsleden tegen het plan van premier Dehaene ook wat opgeleverd? Ja, vin- den Joachim Coens en Ludwig Caluwé.
Een dreigend “Egmont”-scenario, noemde De Standaard de oppositie van acht CVP-parlementsleden tegen het plan van premier Jean-Luc Dehaene om het EU-stemrecht snel in te voeren – met de steun van PRL-FDF en zonder in te gaan op de vraag naar garanties voor de Vlamingen in Brussel en in de Brusselse Rand. Maar de Vrije Tribune waarin de acht dapperen blijk gaven van hun ongenoegen, heeft weinig indruk gemaakt. Er werd wat over gekibbeld op het partijbureau, maar noch partijvoorzitter Marc Van Peel noch Dehaene leken op enig ogenblik bezorgd om de dissidentie. Natuurlijk stond de CVP achter de Vlaamse eisen, maar was al niet eerder duidelijk gemaakt dat van een koppeling van dossiers geen sprake kon zijn? Vlaams parlementslid Joachim Coens en senator Ludwig Caluwé, twee van de ondertekenaars van de Vrije Tribune, blijven erbij dat hun actie geen maat voor niets is geweest.
JOACHIM COENS: Die Vrije Tribune is wat overroepen door de manier waarop ze in De Standaard werd gepresenteerd. Inhoudelijk was ze eigenlijk niet in tegenspraak met het partijstandpunt van de CVP. En er is misschien wel een meningsverschil over de timing van een en ander, maar het woord koppeling komt niet in de tekst voor. Wij vinden natuurlijk dat de problemen die wij opsommen, inherent met elkaar verbonden zijn. Maar dat vindt de CVP ook.
Wat was dan de zin van de Vrije Tribune?
COENS: We hebben de communautaire alertheid van de partij weer even aangewakkerd. De partij heeft herbevestigd dat ze achter de Vlaamse eisen staat. De CVP-fractie in het Vlaamse parlement heeft nog eens onderstreept dat ze trouw blijft aan de resolutie die hierover is goedgekeurd. Het werk is niet af. Het essentieelste is dat de gewaarborgde vertegenwoordiging voor Vlamingen in Brussel er komt. De druk op de partij om dit te realiseren, is nu groter. Het is onbespreekbaar geworden dat er geen volgende ronde van de staatshervorming zou komen, waarbij deze eis op tafel ligt.
LUDWIG CALUWE: Zonder de rel van begin vorige week was het ook moeilijker geweest mijn wetsvoorstel om ook EU’ers gemeentebelastingen (in de vorm van – sociaal gecorrigeerde – opcentiemen op de onroerende voorheffing, nvdr) te doen betalen, op de politieke agenda te krijgen. Ik acht de kans nu groot dat het zonder veel problemen door het parlement raakt. Tenslotte gaat mijn tekst terug op een nota van het kabinet van Financiën die al binnen de regering is besproken. De ministers waren alleen bang dat de maatregel zou worden geïnterpreteerd als een vorm van belastingverhoging.
Door nu toch stemmen te leveren voor de tweederde meerderheid die Dehaene nodig heeft voor zijn EU-stemrecht, geven jullie je belangrijkste wapen uit handen.
CALUWE: Ik weet niet of de koppeling van het EU-stemrecht en de andere communautaire dossiers nog een realistische optie was. Maar we hebben wel een andere stok achter de deur: de belabberde financiële situatie in Brussel. We kunnen ervan uitgaan dat in 1999 de federale overheid meer middelen zal worden gevraagd voor de hoofdstedelijke opdrachten van Brussel. Daar valt wat voor te zeggen, hoor. Maar dan moet Brussel wel de rol van hoofdstad spelen, en van hoofdstad van de twéé gemeenschappen.
Jullie initiatief van vorige week herinnert aan die andere dissidente actie van begin 1997, toen een aantal jonge CVP’ers een oproep lanceerde om afstand te nemen van de door schandalen verzwakte PS en het regeerakkoord bij te sturen. Toen stelde Dehaene tijdens een bewogen partijbureau ook even orde op zaken.
COENS: Maar ook die actie heeft uiteindelijk wel effect gehad. Guy Spitaels is moeten opstappen, de wetgeving op de telecommunicatie is er gekomen, er is een arbeidskostenverlaging doorgevoerd. Het is niet omdat er geen onmiddellijke doorbraak is bereikt, dat je mag veronderstellen dat van zo’n actie niets blijft hangen.
C.A.
